Maandag heb ik in 6 en 7 ‘boven, onder, op, achter en voor’ aangeleerd in het Engels. In de namiddag heb ik veel gekopieerd voor de lessen van de komende week. ’s Avonds heb ik een kast in elkaar gestoken met Juanito. Het was heel slecht uitgelegd in de handleiding! Het leek gemakkelijk maar dat was het niet.

Dinsdag ben ik naar Otavalo gegaan om er enkele prijzen te zoeken voor de blender. Onderweg ben ik aan de praat geraakt met een jongen van Alaska. Hij is met zijn papa van Alaska met de moto tot hier gereden! Ondertussen zijn we ook facebookvrienden en heb ik al genoten van zijn prachtige foto’s! In de namiddag was er niemand op de bureau en ben ik gaan zwemen. Er was verschrikkelijk veel volk in het zwembad. Gelukkig was het een beetje bewolkt want zwemmen in die felle zon is moordend! Zonnemelk helpt niet altijd voldoende in het water. Na 1 kilometer zwemmen kreeg ik plots een hevige kramp in mijn grote teen. Helaas zat het zwemmen erop want de kramp ging maar niet over.

Woensdag is Cil naar het schooltje gekomen. Ze werkt de komende 3 maand ook voor ECASSEF. Ze verblijft bij de directrice Monica, haar echtgenoot Patricio en de 2 kinderen. Ze heeft mijn les bijgewoond in het 4de en 5de leerjaar. We hebben de hocky pocky gedanst. We zongen ook old mc Donald had a farm en een rap over de dagen van de week. Daarna hebben we enkele werkwoorden geleerd. In de namiddag ging ik normaal naar de moestuin. Maar toen we allemaal in de laadbak van een auto zaten begon het plots pik zwart te worden in de bergen. De wolken kwamen steeds dichterbij en vlak voor we het terrein bereikten viel de regen met dikke spetters uit de lucht. We zijn wijselijk terug gekeerd want in zo’n weer kun je niet werken.

Donderdag zijn Ria, Cil, ik en nog enkele anderen naar el Quinde geweest. Cil maakte al meteen kennis met de problemen waarvoor ECASSEF soms kom te staan. Toen we toekwamen op het terrein waren er 3 minderjarigen aan het werk en nog 2 andere mannen. Juan Carlos, de jongen die er normaal een soort van conciërge zou zijn, had 10 werkmannen beloofd. Uiteindelijk waren het er dus maar 5 waarvan er al 3 onmiddellijk mochten stoppen want minderjarigen mag de foundation niet in dienst nemen. Toen Ria dat duidelijk maakte aan Juan Carlos, wilde niemand nog werken. Zelfs Juan Carlos die er zou wonen is het afgetrapt. Hij had ook centen gekregen om eten te kopen voor een hele week voor 10 mensen. Blijkbaar was al dat geld al opgebruikt na 4 werkdagen met 5 mensen. Hij heeft ook geld geleend aan iemand die moet werken voor de foundation om zijn schulden af te betalen. Hij was eerder die week ook al op zijn tenen getrapt toen iemand die Ria en Jean hadden gestuurd, aan hem zei wat er moest gebeuren op het terrein. Het is vaak zo dat als je iemand in vertrouwen neemt en ze een beetje verantwoordelijkheid geeft, dat ze dit misbruiken. Het strafste van alles was dat hij daarna nog wou dat we hem tot Otavalo voerden. Hij had een uurtje later al spijt van wat hij tegen Ria had gezegd en wat hij had gedaan. Helaas kun je zo iemand niet meer vertrouwen na alle problemen die er zijn geweest. De machines waren ook weer allebei kapot waardoor we weer met de hand hebben moeten vullen. Om de haverklap begon het te regenen waardoor we de gevulde zakjes niet in de rijen konden plaatsen. Het was dus opnieuw geen productieve dag. Er mag nu weer gezocht worden naar goede werkmannen die bereid zijn om een maand op de plantage te werken. Helaas zijn dat soort mensen heel moeilijk te vinden. De tijd dringt want de plantjes moeten snel in de zakjes worden gezet. Ze krijgen al hun 2de paar blaadjes dus we zijn eigenlijk al te laat. Ik heb wel een paar woordjes Quechua geleerd die dag. Ik begin ze nu ook op te schrijven in mijn agenda want anders vergeet ik ze heel snel. 

Vrijdag heb ik ‘I like en I don’t like’ aangeleerd in het 4de en 5de leerjaar. Van mijn broer had ik een puzzeltje gekregen dat hoort bij een van de intelligentietests. Je moet met de stukjes een hartje maken. De doofstomme kinderen hadden dat van mij gekregen om het hartje te maken. Het bleek heel moeilijk maar hebben geëxperimenteerd met de vormpjes en maakten andere figuren, wat ook niet slecht is natuurlijk. Helaas toen ik wou opruimen ontbrak er een stukje. Eerst dacht ik dat we het wel zouden terugvinden want niemand was de klas binnengekomen en niemand was naar buiten gegaan. Het was waarschijnlijk op de grond gevallen. Maar Cil en ik hebben samen met enkele kinderen goed gezocht en vonden het stukje nergens terug. We keken op de grond, in de enkele banken, in rugzakjes, in broekzakken… Het kon gewoon niet weg zijn! Ik kreeg toen wel heel veel stress want ik had tegen Juanito gezegd dat ik er goed zorg van zou dragen. Cil en ik konden niet blijven zoeken want de volgende les begon en ik zou Monica helpen met de schoolwebsite… Toen de speeltijd begon zijn we nog een keertje op zoek gegaan naar het verdwenen stukje. Het zat wonder boven wonder in het rugzakje van 1 van de doofstomme kindjes. Cil had heel goed in dat rugzakje gekeken en het zat er voor de speeltijd zeker niet in. Iemand moet het in Renée zijn zak gestoken hebben want hij doet nooit een vlieg kwaad. Ik vind het zeer erg dat iemand de schuld op hem wou steken! Waar eindigt zo’n gedrag? Nu zijn ze nog maar 8 jaar! Het is weer een bewijs dat er heel weinig respect is voor materiaal en voor elkaar. Ook Ria vindt dat het dringend tijd wordt om daaromtrent orde op zaken te stellen. Door met Cil hierover te babbelen in de namiddag, kreeg ik door haar het idee om met de axenroos te werken in de Pestalozzischool. Ria vond het ook een goed idee, ze dacht er zelfs aan om het in San Pedro Vincente te gebruiken met de leerkrachten. ’s Middags ben ik samen met Cil bij Monica thuis gaan eten. Monica kan heel lekker koken, ik kon geen pap meer zeggen! Maar het eten bleef maar komen want in de namiddag was er kookles op school door Noémie. Voor we konden koken moesten we eerst het afvoerprobleem op de speelplaats oplossen. Het grasveld was omgetoverd in een meer omdat de buizen verstopt zaten met zand en gras. Het was sinds de middag beginnen stortregenen waardoor alle straten in Otavalo op rivieren leken. Don Patricio heeft het afvoergaatje vrij kunnen maken met een stok. Daarna zijn we aan het koken geslaan. Op het menu stonden hamburgertjes van linzen op een bedje van sla en tomaatjes. Ik ben niet zo’n fan van linzen maar deze burgers waren overheerlijk! In Ibarra was het minder fel aan het regenen. Madre en ik zijn nog samen naar de mis geweest want elke 20ste van de maand wordt divino niño vereerd. Na de mis kregen we zoals elke 20ste  een warme chocomelk en een broodje  met kaas na de mis. Na de mis ben ik met mijn broer nog een dansje gaan placeren in de plaatselijke discotheek. Het valt toch wel enorm op dat wij Europeanen weinig ritme in ons lijf hebben in vergelijking met die latino's.

Zaterdag ben ik meteen informatie beginnen opzoeken over de axenroos. Het interesseert me enorm! Samen met Cil kunnen we een doos maken met kwartetten, raadseltjes, spelletjes omtrent de axenroos. Die kunnen de klassen dan uitlenen als ze bijvoorbeeld rond pesten willen werken. In de namiddag heb ik opnieuw voor timmerman gespeeld. Deze keer was het een bureau voor de computer die in elkaar moest gestoken worden. Opnieuw een super onduidelijke handleiding! Met wat muziek op de achtergrond lieten we het niet aan ons hart komen dat we af en toe opnieuw moesten beginnen omdat de stukken verkeerd waren geplaatst. Er stond ook een liedje van Eva de Roovere op mijn computer. Ik moest enorm lachen toen Juanito zei dat het precies Japans was dat taaltje van ons. ;-) ’s Avonds hebben we met z’n allen naar Indiana Jones gekeken en stonden er weer fritadas op het menu!

Muchos besos y abrasos!



Leave a Reply.