Maandag hebben we opnieuw een pictogram besproken. Deze keer was het ‘luisteren als de leerkracht iets uitlegt’. Hopelijk houden ze er zich wat aan vanaf nu. Ze konden het alleszins  goed uitleggen toen we vroegen wat het betekende :D  Ik heb de kinderen tijdens Engels enkele adjectieven aangeleerd zoals ugly,beautiful, good, bad, fast, slow…  Op de bureau was het heel druk. Veel vergaderingen en mensen die met vragen langs kwamen. 1 van de personen die de hulp van ECASSEF inriep was een indigena mama van 8 kinderen. Haar oudste kind zit in het adoptieplan om te kunnen studeren. Het laatst geboren kindje van enkele maanden oud heeft een heel zwakke gezondheid. Jean is dokter en heeft het kindje grondig onderzocht. Het arme meisje heeft een  liesbreuk, een hernia en een gaatje tussen de 2 kamers van het hart. Dat hoor je als je naar het hart luistert. Normaal is het boem boem boem en daartussen is het stil. Bij haar is het boem ruis boem ruis… Door enkel te luisteren kun je niet weten hoe groot het gat is. Maar het is alarmerend want het zuurstofrijke bloed mengt zich nu met het zuurstofarme bloed. Waardoor het kindje niet genoeg zuurstof heeft. Ook de liesbreuk moet aangepakt worden want als de darmen zich gaan draaien kan niets meer circuleren en sterft het stukje darm af. Jean heeft alles zo gemakkelijk mogelijk proberen uitleggen want de mama is niet geschoold. Maar hij heeft dat heel goed aangepakt. Hij heeft ook met haar gepraat over het feit dat ze beter geen kinderen meer krijgt. Hij heeft de werking van een spiraaltje uitgelegd want de pil heeft geen zin, die nemen ze dan toch niet hoe het moet. Maar je merkt dat dit een heel delicaat onderwerp is. Blijkbaar moeten indigenas op z’n minst 12 kinderen krijgen want de Bijbel zegt dat. De mannen zien hun vrouw ook graag constant zwanger want dan zal ze zeker niet bij een andere man gaan. Weer een voorbeeld van de machocultuur. Ik vraag me af hoe hij zal gereageerd hebben toen ze thuis kwam met alles wat Jean heeft gezegd. Als ze het al heeft durven zeggen… Ik heb die namiddag voor alle kinderen tangrams gemaakt en een map aangelegd met oefeningen.

Dinsdag ben ik in Otavalo een telefoon gaan zoeken voor de school want die is kapot. Pas in de 5de winkel vond ik wat ik zocht. Op school ben ik met de poster rond gegaan waarop staat dat we samen willen werken aan een school met minder agressie en veel solidariteit. De kindjes hebben ondertekend door er hun naam onder te schrijven of met vingerverf een afdruk van de duim te plaatsen. Ze kregen als bewijs een fomix-sterretje. Er waren er toch weer bij die geen zin hadden om het te onderteken omdat ze dan niet meer mochten slaan… En ze durven dat dan nog luidop zeggen ook hé! In de namiddag heb ik op de bureau een spel gemaakt over de werkwoorden. Gelukkig heeft Cil me de hele tijd geholpen zodat ik thuis enkel nog moest kleuren en plastificeren. Het was een dominospel. Aan de linkerkant had je telkens een tekening van een werkwoord. Aan de rechterkant had je een werkwoord in het Engels. Ze moeten telkens het bijhorende prentje bij het werkwoord vinden. Zodat ze op het einde een lange slang hebben. Wie het eerst zijn kaartjes kwijt is is gewonnen.

Woensdag nam ik het spelletje mee naar school. In 6 en 7 ging het heel vlot en ze vonden het super fijn. Maar in 4 en 5 ging het weer niet van zelfsprekend. Ik heb de doofstomme kinderen de tangrams laten maken. Dat vlotte zeer goed maar het spel rond de werkwoorden lukte niet omdat ze geen groepjes konden of wilden maken. De kinderen die normaal altijd goed meewerken tijdens Engels hadden geen zin in het spel en wilden met niemand samenwerken. Ik denk dat de reden hiervan is dat er sinds 2 weken een nieuwe leerling ‘Koeri’ in de klas zit. Het is geen gemakkelijke jongen want op zijn vorige school is hij buiten gegooid en hij is nog maar 8. Ze wisten niet hoe ze hem moesten aanpakken, dus hij stond meer buiten dan dat hij in de klas zat. Ze hebben hem nu bij ons op school gestoken. De mama zegt dat hij een gewone thuissituatie heeft maar we stellen er ons allemaal grote vragen bij. Met de tijd komen we er wel achter. De kinderen in de klas vinden Koeri niet leuk en ik geef ze geen ongelijk. Hij is soms echt een ettertje. Pakt dingen af en gooit ze kapot, liegt, valt kinderen lastig… In 2 weken tijd is de sfeer in de klas van kwaad naar erger geworden. Het was al geen hechte groep, maar nu is het echt wel een ramp aan het worden. Er is zelfs een kind recht gestaan en heeft naar Koeri geroepen dat hij terug moest keren naar zijn oude school want sinds de dag dat hij hier is, is de school niet meer leuk. Je zag dat hij elk woord van zijn zin meende en dat zijn woede het heel diep zat. Ik heb Koeri bij me genomen en heb met hem gepraat. Ik vroeg hem waarom hij kinderen soms lastig viel, en legde hem uit dat je zo geen vrienden maakt. Slechter nog, dat je enkel vijanden maakt. De hele tijd keek hij naar de grond met een sip gezicht. Ik denk dus wel dat hij besefte dat ik gelijk had. Hij is na ons gesprek beginnen tekenen. En kwam daarna z’n tekening aan me tonen. Hij kan prachtig tekenen en heb hem daarover rijkelijk bestoeft. Maar door die hele situatie kunnen we dus blijkbaar geen spelletjes meer spelen in de klas omdat de hele sfeer weg is. Ik heb ze uiteindelijk toch aan het spelen gekregen en ze vonden het daarna wel plezant. Ze wilden zelfs verder spelen in de speeltijd. Maar die morgen heeft me toch aan het denken gezet en ik wou dit probleem op de een of andere manier aanpakken. In België bestaan er oneindig veel dingen rond pesten en sociale vaardigheden. Ik ga hierover spelletjes en oefeningen zoeken zodat ik 1 keer in de week de kinderen die echt gedragsproblemen hebben bij me kan nemen voor een half uurtje. Dan kunnen we aan hun sociale vaardigheden werken. Ik heb al toestemming aan de directrice gevraagd en ze vind het een uitstekend idee. Helpt het zoveel te beter, helpt het niet dan hebben we het op z’n minst geprobeerd. Bij deze als iemand hieromtrent tips of leuke spelletjes heeft, altijd welkom! In de namiddag ben ik bij mijn vriendin Cynthia gegaan die diëtiste is. Ze geeft elke maand een lezing voor volwassen met een handicap. De lezing ging door in Atuntaqui. Ik heb de bus genomen om ernaartoe te rijden. We stopten bij een bushalte om enkele mensen op te halen. En de 2 nieuwe arteveldestudenten zaten daar te wachten op een bankje! Ze waren sinds zondag in Ecuador en had nog niet de kans gehad om ze te ontmoeten. Ik begon hysterisch te roepen en te zwaaien. Hopelijk kunnen we snel eens afspreken! De lezing was een uur later begonnen dan gepland omdat de beamer niet werkte. Ik zat naast een dokter en we hebben de hele tijd gebabbeld. Er was toch iets vreemds aan die man hoor! Hij vroeg mijn naam en hij vond het nogal buitenaars klinken. En toen begon hij over aliens te praten. Hij geloofde steevast dat er aliens bestaan. Het ging zelfs zo ver dat hij me vertelde over een vriend die een alien is. Hij heet Alaje en komt van een ander universum dat Pleyades heet.  De gereïncarneerde Pleiadiaanse Man wil de mensen op Aarde een belangrijk bericht vertellen en probeert zoveel mogelijk mensen wereldwijd te bereiken via zijn Youtube Kanaal. Aan alle geïnteresseerden youtuben maar! :D De lezing zelf ging over hygiëne in de keuken. Hoe je bijvoorbeeld kunt zien aan een vis dat hij vers is. De oogjes moeten blinken, ze mag geen geurtje hebben en als je je vinger erop legt moet die eraan blijven kleven  en mag er niet af glijden. Ik heb de powerpoint aan Cynthia gevraagd om eens aan de ouders in de Pestalozzischool te tonen. In de lezing zat er een man die de hele tijd en heel luid ‘si’ zei. Ocharme Cynthia kon zich moeilijk op haar tekst concentreren daardoor. J Na de lezing zijn we haar dochter Ashley gaan ophalen om samen een ijsje te eten in Ibarra.

Donderdag heb ik flitskaarten gemaakt over alle woorden die we tot nu toe al kennen in het Engels. Op de voorkant staat een woord in het Spaans of een tekening en op de achterkant staat het Engelse woord. De kinderen kunnen ze zo goed oefenen als ze eens wat tijd over hebben. Ze moeten enkel nog geplastificeerd worden. In de namiddag was er vergadering op school voor de ouders. Ik ben maar eventjes gebleven want het was al behoorlijk laat.

Vrijdag hebben we grote kuis gehouden in de keuken van de school. Toen we aan doña Lidu vroegen waar de kuisproducten stonden moesten we tot onze grote verbazing vaststellen dat die er niet waren. Ze toonde ons enkel het restje afwasproduct dat er stond. Cil en ik zijn dus eerst kuisgerief gaan kopen, al begreep doña Lidu niet waarom we dat restje niet gewoon gebruikten. We konden toch moeilijk kuisen met hetzelfde vodje waar de afwas mee wordt gedaan en er was amper zeep. Doña Lidu verstond de drukte helemaal niet want de keuken was toch proper? Hmmm… Ik begrijp niet dat ze dat niet zag hoe onhygiënisch de keuken erbij stond. Het vet op het vuur hing er gewoon aangekoekt van jaren ver. Later ontrekte Cil dat het vuur ooit groen was geweest.  :D  Je kon niet meer door de ramen heen kijken van het vet die eraan geplakt was. Ik heb ze goed onderhanden genomen en met een mes de ooit witte silicone randjes schoon geschraapt. Cil heeft de frigo uitgewassen en we hebben het servies in de proper gekuiste kastjes gezet. Dit weekend ga ik naamkaartjes maken voor alle zaken die er in de keuken zijn. Zowel in het Spaans als in het Engels. Cil en ik zijn velcro gaan kopen om ze te kunnen op hangen.

Zaterdag ben ik uitgenodigd bij de directrice om er te lunchen. Cil was jammer genoeg niet thuis, voor haar was het zaterdag een werkdag. Ik moest uit de keuken blijven want ik was te gast. Heb dus de collectie familiefoto’s bekeken. We hebben  lekkere soep gegeten en vis. Na het eten zijn we om een set beddenlakens gegaan voor de muziekleerkracht die vandaag zijn trouwfeest gaf in Chillcapamba. We haalden alle leerkrachten op met het schoolbusje en reden een halfuurtje de bergen in waar Chillcapamba is. Het is een communidad van Cotacatchi. Een prachtige streek alleen jammer dat je er niet met de bus heen kunt. Ik zou er zeer graag eens gaan wandelen want de tocht naar het feestje was adembenemend mooi. Op het feest waren er meer dan 300 genodigden. We waren nog maar goed en wel toegekomen en we kregen al een berg eten voorgeschoteld. Soep met varkensbloed en ingewanden, daarna hornados (een specialiteit van de streek). Amper 2 uur nadat ik me volgepropt had met het heerlijke eten van Monica… Gelukkig had Normita een zakje bij om de overschot mee te nemen naar huis. Toen ons eten min of meer gezakt was hebben we gedanst. Ik voelde me wel een buitenstaandertje tussen al die indigenas. Zij hebben allemaal dezelfde kleren en lijken allemaal op elkaar en ik zat daar ergens tussen te dansen. Ze vonden het precies wel allemaal fantastisch grappig dat ik met ze mee wou dansen. Maar ik trok me er niets van aan! :D Het was al heel laat toen ik eindelijk thuis kwam. Doodmoe was ik!

Vandaag zijn we zondag. Deze morgen ben ik met mijn papa naar de markt gegaan. Ik blijf het een avontuur vinden om daar rond te lopen. Echt een levendige plaats. Ik voel me precies altijd op een filmset van een latinofilm als ik tussen die honderden kraampjes loop. Niet te begrijpen als je er niet bent geweest. Bergen fruit en groenten, haken vol dode dieren, vissen die er zomaar in de zon liggen, varkenskoppen met vliegjes erop, overal verkopers die hun koopjes roepen, kleine eethuisjes… Strakjes maak ik pannenkoeken, maar eerst nog een beetje werken voor het schooltje.

Muchos besitos!!
Silquita

Maandag heb ik in 6 en 7 ‘boven, onder, op, achter en voor’ aangeleerd in het Engels. In de namiddag heb ik veel gekopieerd voor de lessen van de komende week. ’s Avonds heb ik een kast in elkaar gestoken met Juanito. Het was heel slecht uitgelegd in de handleiding! Het leek gemakkelijk maar dat was het niet.

Dinsdag ben ik naar Otavalo gegaan om er enkele prijzen te zoeken voor de blender. Onderweg ben ik aan de praat geraakt met een jongen van Alaska. Hij is met zijn papa van Alaska met de moto tot hier gereden! Ondertussen zijn we ook facebookvrienden en heb ik al genoten van zijn prachtige foto’s! In de namiddag was er niemand op de bureau en ben ik gaan zwemen. Er was verschrikkelijk veel volk in het zwembad. Gelukkig was het een beetje bewolkt want zwemmen in die felle zon is moordend! Zonnemelk helpt niet altijd voldoende in het water. Na 1 kilometer zwemmen kreeg ik plots een hevige kramp in mijn grote teen. Helaas zat het zwemmen erop want de kramp ging maar niet over.

Woensdag is Cil naar het schooltje gekomen. Ze werkt de komende 3 maand ook voor ECASSEF. Ze verblijft bij de directrice Monica, haar echtgenoot Patricio en de 2 kinderen. Ze heeft mijn les bijgewoond in het 4de en 5de leerjaar. We hebben de hocky pocky gedanst. We zongen ook old mc Donald had a farm en een rap over de dagen van de week. Daarna hebben we enkele werkwoorden geleerd. In de namiddag ging ik normaal naar de moestuin. Maar toen we allemaal in de laadbak van een auto zaten begon het plots pik zwart te worden in de bergen. De wolken kwamen steeds dichterbij en vlak voor we het terrein bereikten viel de regen met dikke spetters uit de lucht. We zijn wijselijk terug gekeerd want in zo’n weer kun je niet werken.

Donderdag zijn Ria, Cil, ik en nog enkele anderen naar el Quinde geweest. Cil maakte al meteen kennis met de problemen waarvoor ECASSEF soms kom te staan. Toen we toekwamen op het terrein waren er 3 minderjarigen aan het werk en nog 2 andere mannen. Juan Carlos, de jongen die er normaal een soort van conciërge zou zijn, had 10 werkmannen beloofd. Uiteindelijk waren het er dus maar 5 waarvan er al 3 onmiddellijk mochten stoppen want minderjarigen mag de foundation niet in dienst nemen. Toen Ria dat duidelijk maakte aan Juan Carlos, wilde niemand nog werken. Zelfs Juan Carlos die er zou wonen is het afgetrapt. Hij had ook centen gekregen om eten te kopen voor een hele week voor 10 mensen. Blijkbaar was al dat geld al opgebruikt na 4 werkdagen met 5 mensen. Hij heeft ook geld geleend aan iemand die moet werken voor de foundation om zijn schulden af te betalen. Hij was eerder die week ook al op zijn tenen getrapt toen iemand die Ria en Jean hadden gestuurd, aan hem zei wat er moest gebeuren op het terrein. Het is vaak zo dat als je iemand in vertrouwen neemt en ze een beetje verantwoordelijkheid geeft, dat ze dit misbruiken. Het strafste van alles was dat hij daarna nog wou dat we hem tot Otavalo voerden. Hij had een uurtje later al spijt van wat hij tegen Ria had gezegd en wat hij had gedaan. Helaas kun je zo iemand niet meer vertrouwen na alle problemen die er zijn geweest. De machines waren ook weer allebei kapot waardoor we weer met de hand hebben moeten vullen. Om de haverklap begon het te regenen waardoor we de gevulde zakjes niet in de rijen konden plaatsen. Het was dus opnieuw geen productieve dag. Er mag nu weer gezocht worden naar goede werkmannen die bereid zijn om een maand op de plantage te werken. Helaas zijn dat soort mensen heel moeilijk te vinden. De tijd dringt want de plantjes moeten snel in de zakjes worden gezet. Ze krijgen al hun 2de paar blaadjes dus we zijn eigenlijk al te laat. Ik heb wel een paar woordjes Quechua geleerd die dag. Ik begin ze nu ook op te schrijven in mijn agenda want anders vergeet ik ze heel snel. 

Vrijdag heb ik ‘I like en I don’t like’ aangeleerd in het 4de en 5de leerjaar. Van mijn broer had ik een puzzeltje gekregen dat hoort bij een van de intelligentietests. Je moet met de stukjes een hartje maken. De doofstomme kinderen hadden dat van mij gekregen om het hartje te maken. Het bleek heel moeilijk maar hebben geëxperimenteerd met de vormpjes en maakten andere figuren, wat ook niet slecht is natuurlijk. Helaas toen ik wou opruimen ontbrak er een stukje. Eerst dacht ik dat we het wel zouden terugvinden want niemand was de klas binnengekomen en niemand was naar buiten gegaan. Het was waarschijnlijk op de grond gevallen. Maar Cil en ik hebben samen met enkele kinderen goed gezocht en vonden het stukje nergens terug. We keken op de grond, in de enkele banken, in rugzakjes, in broekzakken… Het kon gewoon niet weg zijn! Ik kreeg toen wel heel veel stress want ik had tegen Juanito gezegd dat ik er goed zorg van zou dragen. Cil en ik konden niet blijven zoeken want de volgende les begon en ik zou Monica helpen met de schoolwebsite… Toen de speeltijd begon zijn we nog een keertje op zoek gegaan naar het verdwenen stukje. Het zat wonder boven wonder in het rugzakje van 1 van de doofstomme kindjes. Cil had heel goed in dat rugzakje gekeken en het zat er voor de speeltijd zeker niet in. Iemand moet het in Renée zijn zak gestoken hebben want hij doet nooit een vlieg kwaad. Ik vind het zeer erg dat iemand de schuld op hem wou steken! Waar eindigt zo’n gedrag? Nu zijn ze nog maar 8 jaar! Het is weer een bewijs dat er heel weinig respect is voor materiaal en voor elkaar. Ook Ria vindt dat het dringend tijd wordt om daaromtrent orde op zaken te stellen. Door met Cil hierover te babbelen in de namiddag, kreeg ik door haar het idee om met de axenroos te werken in de Pestalozzischool. Ria vond het ook een goed idee, ze dacht er zelfs aan om het in San Pedro Vincente te gebruiken met de leerkrachten. ’s Middags ben ik samen met Cil bij Monica thuis gaan eten. Monica kan heel lekker koken, ik kon geen pap meer zeggen! Maar het eten bleef maar komen want in de namiddag was er kookles op school door Noémie. Voor we konden koken moesten we eerst het afvoerprobleem op de speelplaats oplossen. Het grasveld was omgetoverd in een meer omdat de buizen verstopt zaten met zand en gras. Het was sinds de middag beginnen stortregenen waardoor alle straten in Otavalo op rivieren leken. Don Patricio heeft het afvoergaatje vrij kunnen maken met een stok. Daarna zijn we aan het koken geslaan. Op het menu stonden hamburgertjes van linzen op een bedje van sla en tomaatjes. Ik ben niet zo’n fan van linzen maar deze burgers waren overheerlijk! In Ibarra was het minder fel aan het regenen. Madre en ik zijn nog samen naar de mis geweest want elke 20ste van de maand wordt divino niño vereerd. Na de mis kregen we zoals elke 20ste  een warme chocomelk en een broodje  met kaas na de mis. Na de mis ben ik met mijn broer nog een dansje gaan placeren in de plaatselijke discotheek. Het valt toch wel enorm op dat wij Europeanen weinig ritme in ons lijf hebben in vergelijking met die latino's.

Zaterdag ben ik meteen informatie beginnen opzoeken over de axenroos. Het interesseert me enorm! Samen met Cil kunnen we een doos maken met kwartetten, raadseltjes, spelletjes omtrent de axenroos. Die kunnen de klassen dan uitlenen als ze bijvoorbeeld rond pesten willen werken. In de namiddag heb ik opnieuw voor timmerman gespeeld. Deze keer was het een bureau voor de computer die in elkaar moest gestoken worden. Opnieuw een super onduidelijke handleiding! Met wat muziek op de achtergrond lieten we het niet aan ons hart komen dat we af en toe opnieuw moesten beginnen omdat de stukken verkeerd waren geplaatst. Er stond ook een liedje van Eva de Roovere op mijn computer. Ik moest enorm lachen toen Juanito zei dat het precies Japans was dat taaltje van ons. ;-) ’s Avonds hebben we met z’n allen naar Indiana Jones gekeken en stonden er weer fritadas op het menu!

Muchos besos y abrasos!

Zondag 8 januari hebben we een kuisdagje gehouden. Samen met mijn broer heb ik de kerstboom afgebroken en alles terug opgeborgen in de dozen. Ondertussen heeft mama alle kleren gewassen en hebben wij de living en de keuken opgeruimd. Daarna zocht ik mijn camera om hem op te laden maar die was spoorloos verdwenen. Ik heb mijn hele kamer omgekeerd en heb niets gevonden. De laatste keer dat ik hem had was in de moestuin van de school. Ik hoopte dat hij daar eventueel nog lag. Wat heel vreemd zou zijn maar het checken zeker waard. 1 van de leerkrachten woont aan de rand van het terrein. Ik heb naar haar gebeld en ze heeft gezocht maar niets gevonden. De kans dat ze hem gepakt hebben in de bus op weg naar huis is ook heel klein want ik had mijn zakje de hele tijd dicht tegen me aangedrukt. Het kan zijn dat iemand van de ouders of de kinderen het heeft gepakt… Ria en Jean zeggen dat het al niet de eerste keer is dat vrijwilligers bestolen worden door bekenden. Je mag hier eigenlijk niemand vertrouwen…

Maandag zijn we de week begonnen met het goede nieuws van de soepverkoop in de Salvatorschool in Oostakker. Met de 700 euro die ze hebben verzameld gaan we 2 computers kunnen kopen voor de school! De foto’s van de soepverkoop heb ik in de speeltijd opgehangen. De kinderen hebben er lang naar staan kijken en stelden veel vragen. Ik had ook pictogrammen afgedrukt van kinderen die slaan, schoppen, bijten… We hebben ze tijdens de morgen even besproken met alle kinderen. Vanaf nu doen we dit elke maandag en komen de pictogrammen aan een prikbord te hangen. Daarna heb ik over de dieren les gegeven. Ik wou enkele kinderen naar voor die een dier uitbeeldden om ze dan in het Engels te leren. Maar niemand durfde, na lang aandringen kreeg ik ze los. Hier merk je toch wel een groot verschil met kinderen in België hoor! Daar vliegen bijna alle vingertjes in de lucht als ze naar voor mogen komen. Het zal wel weer door de faalangst komen en het bang zijn om gezichtsverlies te lijden bij het maken van fouten. Zoiets krijg je er niet zo gemakkelijk veranderd. In de namiddag heb ik op de bureau al veel lessen voorbereid voor de komende dagen. De poes van de bureau die me al de hele tijd aan het aaien was liep plots naar de bloempot en ze had er niets beter op gevonden om die als wc te gebruiken. Het was helaas niet helemaal in de bloempot. Maar proper als ze is gooide ze er met haar pootje wel aarde overheen.

Dinsdag had ik een vreemde busrit in de ochtend. Het eerste wat ik zag als ik aankwam in de terminal waren honderden kleine kuikentjes. Maar die waren in alle kleuren van de regenboog. Knal blauw, paars, roze, groen… Eerst dacht ik dat het speelgoedjes waren die bewogen maar toen ik dichter kwam werd het me pas duidelijk dat het dus wel degelijk kleine kuikentjes waren. In de bus zelf zat er rechts van me een meneer met oorhaar van wel 4 cm lang. En achter mij was er een man de hele busrit lang remgeluiden aan het maken. Op school aangekomen heb ik voor alle kinderen een klein sterretje uit fomix gemaakt. We gaan die gebruiken in het anti-agressieplan op school. Daarna heb ik Ief geholpen bij de vertaling van haar 2de sessie. We hebben het over onze persoonlijke ruimte gehad en over de verschillen tussen mensen op dat vlak. En we leerden ook met onze ogen duidelijk te maken aan anderen die ons benaderden waar onze persoonlijke grens ligt. Dat is nog niet zo gemakkelijk. Het merendeel schoot in de lach of het kwam niet serieus over. Na even oefenen is het ons wel allemaal gelukt. In de namiddag was er een vergadering gepland over de 3daagse naar San Pedro Vicente Maldonado. Ria en ik gaan er vanaf donderdag naartoe. We hebben ook vergaderd over het koffieproject. Momenteel zitten we een beetje in de problemen met het project. We hadden een ingenieur die ons niet van tevoren goed had ingelicht. Zo was de planning van het vullen van de zakjes en de manier waarop uiteindelijk helemaal anders. Met als gevolg dat we enorm achter zitten op schema en we dringend al die 100 000 zakjes aarde moeten hebben. De mengeling van de aarde bleek achteraf ook niet goed te zijn. Alles wat er voordien al was gebeurd in El Quinde was dus verkeerd. Ria en Jean zijn tot die ontdekking gekomen toen er vorige week een andere ingenieur meegegaan is naar het terrein. Hij was veel duidelijker in wat er moest gebeuren en hij hielp zelfs de hele dag mee. Hij wil ECASSEF heel graag helpen bij het oplossen van die vele problemen. Want elke dag komen er enorm veel kosten bij en zo kunnen ze het niet lang meer volhouden… ’s Avonds heb ik sterren genaaid uit stof en opgevuld met watten. Elke klas krijgt er 4. De bedoeling is dat de kinderen elkaar gedurende de dag een ster geven als ze iets goeds doen voor een ander. De ster mag dan de hele dag op de bank blijven staan en ’s avonds keren ze terug naar de juf. Zo hoop ik dat kinderen bewuster het goede gaan zien in een ander kind.

Woensdag heb ik TO BE aangeleerd aan 6 en 7. Ik stond er eigenlijk versteld van hoe vlotjes sommigen ermee weg waren. We gebruikten wel al werkwoorden onbewust en dat hielp hen precies wel. In 4 en 5 heb ik verder gewerkt rond de dieren. In die klas is er een leerling bijgekomen. Bij hem moet ik vanaf nul starten want hij heeft nog nooit Engels gehad. Wat wel een klein beetje vervelend is want hij zit een semester achter en ik weet ook helemaal nog niet hoe vlot hij zal leren. Hij spreekt thuis Quechua, op school Spaans en nu leer ik hem een 3detaal aan. Ik ga er eens over moeten nadenken hoe ik hem snel kan bijscholen, zodat hij kan meedoen met zijn klas. In de late namiddag heb ik Sandra en haar familie opgezocht. We zijn samen iets gaan eten op een super gezellige plek in Ibarra. Ik was er al vaak langs gewandeld maar er nog nooit binnen geweest. Het lijkt op een oude stal die is omgevormd tot restaurantje. Om naar een tafeltje te kunnen moet je een hekje met een voederbak open doen. Overal hangen oude lusters en hooibalen. Echt enorm sfeervol en het allerbelangrijkste: het is er super lekker! Ze hebben overheerlijke taarten, zelfs tiramisu, pizza’tjes, belegde broodjes, kaasplanken met gerookte ham…Mijn padre zou het eens moeten weten dat ze daar hammen aan het plafond hebben hangen. Toen hij het vleeshuis in Gent bezocht vond hij het maar vies dat hammen maanden aan hingen te drogen. Dat kon niet anders dan rot zijn dacht hij. En de pasta aan de buitenkant om het vlees niet aan de lucht bloot te stellen had een groen kleurtje… Hij heeft het niet geproefd en is het denk ik ook nooit van plan. :D

Donderdag zijn Ria en ik naar San Pedro Vicente Maldonado vertrokken om er Pepe op te zoeken. Hij zal de rechterhand van ECASSEF zijn in het college waarmee ze de komende 10 jaar gaan samenwerken. Het is een landbouwschool. Je zit 6 uur in de bus vooraleer je er bent dus Ria en Jean kunnen ook niet elke week naar daar gaan. Het laatste stuk van de busrit was prachtig. De natuur daar is heel tropisch en er zitten honderden soorten vogeltjes. Momenteel is het ‘winter’ en regent het er enorm veel maar het blijft wel super warm. ’S Avonds hebben we het nieuwe project aan de rector van het college gaan voorleggen. Hij ziet het zeker zitten! En een nieuwe wind door de school kan zeker geen kwaad, want ze hebben de laagste score gekregen tijdens de doorlichtingen. Dus als er niet snel iets veranderd dan zal de school z’n deuren moeten sluiten. Met mogelijke subsidies van Japan zouden ze er een centrum bouwen met laboratoriums, een gebouw om aan marketing te doen, een gebouw waar men zich kan informeren aan de hand van moderne media, produceren van producten enz… Uiteindelijk hoopt men dat men van over heel het land dit centrum raadpleegt om zich te informeren. Maar dat zal voor binnen 10 jaar zijn. We hebben overnacht in een hotel waar ze de kolibries lokken met suikerwater. We hebben er enorm veel gezien! Het blijft fascinerend hoe snel ze met hun vleugeltjes slaan.

Vrijdag hebben we een bijeenkomst gehad met leerkrachten van het college. Ze hebben van bovenaf een taak gekregen om de visie van de school op verschillende vlakken duidelijk neer te pennen. Ze hebben verschillende groepen gemaakt. Bijvoorbeeld een groep curriculum, productie, evaluatie… Ze weten niet zo goed hoe ze er moeten aan beginnen en begin juni moet het document klaar zijn. Maar wat Ria en ik niet zo goed begrepen is waarom ze mensen in groepen steken die er niets vanaf weten. Ze hebben vriendengroepjes gemaakt in plaats van de mensen op de juiste plaats te steken. Sommige groepen zijn ook zo overlappend dat ze beter 1 groep vormen. En de ene groep heeft al meer werk dan de andere maar toch zitten er in elke groep evenveel mensen. Hieruit kun je dus goed opmaken dat ze op het vlak van organiseren nog veel te leren hebben. Het is ook handig dat de groepjes verslag uitbrengen in een dropbox. Dat ze van elkaar weten waarmee ze bezig zijn of informatie van elkaar kunnen gebruiken. In de namiddag zijn we naar de moeder van Pepe gegaan die een bakkerij heeft. We hebben er een pompoentaartje leren maken. Ze waren ontzettend lekker! Ik heb er enkele meegenomen naar huis en ook hier vallen ze in de smaak.

Zaterdag hadden we een reünie tussen studenten uit het college, studenten die het college nu afgerond hebben en studenten die al een jaar weg zijn van de school. Elke graad doet een project op het einde van hun studies. Het is eigenlijk een minionderneming. Er was een groep die gewerkt heeft rond kippen, een andere groep rond melkproducten en de groep die  nu bezig is werkt rond het recycleren van plastiek. Het was interessant om te horen wat ze geleerd hebben van het project, welke moeilijkheden ze onderweg zijn tegengekomen, de manier van samenwerken, of er een intern reglement bestond enz. Hieruit leerden de huidige leerlingen veel maar ook wij. De komende 10 jaar zouden er met de leerlingen samen gewerkt worden aan een onderneming die permanent kan blijven bestaan. Waarin de leerlingen in groepjes werken met verschillende leeftijden samen. Zo leren de jongsten veel van de ouderen en hebben ze een voorbeeld voor later als ze zelf die functie bekleden. Tegen 11 uur hebben we de bus terug naar huis genomen. Er zaten heel veel mensen op de bus! Gelukkig hadden wij 2 nog een zitplaats want er zijn er velen geweest die uren recht hebben gestaan. De weg zat ook vol bochten waardoor je heel snel ongemakkelijk bent. Ik voelde me zelfs niet goed worden en zat comfortabel neer vooraan in de bus.

Zondag ging ik normaal eindelijk Wingston bezoeken maar hij was het precies vergeten, of mijn papa had niet duidelijk afgesproken. Het zal dus voor een ander keertje zijn. Ik heb dan maar wat geholpen thuis en samen eten gaan kopen met padre en madre. Het was ook eens tijd om mijn blog bij te werken en wat mailtjes te beantwoorden ;)

Tot snel!

Muchos besos,

Silke

Dinsdag heb ik chocomousse gemaakt. Maar ze was toch niet zo lekker als ik had gehoopt. De verkeerde suiker en chocolade gebruikt denk ik. De volgende keer zal het toch van die duurdere chocolade moeten zijn, de goedkope is echt niet te eten… Ik vraag me echt af of er cacao in zit. In de namiddag heb ik mijn vriendin Diana opgezocht. We zijn samen met haar man en kindje een lekker ijsje gaan eten. Helados de paila zijn bereidt op een speciale manier. In een grote schaal met ijs ligt een kleinere schaal. Daarin doen ze een smaak en roeren tot het ijs wordt.

Woensdag heb ik vroeg in de ochtend afgesproken met Monica. We hebben samen een lijstje gemaakt met wat er dringend moet veranderen in de school. We gaan dat lijstje meegeven met de Hollandse mevrouw Ief. Hopelijk komen er wat centjes binnen via haar. Daarna ben ik naar de markt gegaan om er een klein geschenkje te zoeken voor mijn gastfamilie.

Donderdag heb ik samen met Juanito een ‘año viejo’ gemaakt. Dat zijn poppen gemaakt uit oude kleren en krantenpapier. Bijna alle gezinnen maken er eentje. Eerst hebben we alle uiteinden dichtgenaaid, daarna hebben we alles volgepropt met krantenpapier. Wat later die dag zijn we een masker gaan kopen van de president om op onze pop te zetten. Madre heeft me een geel onderbroek gekocht die ik moet dragen op nieuwjaarsdag. Naar het schijnt brengt dat geluk :D Toen we thuis kwamen van mama’s winkel deed ik de deur van ons huis open en ben letterlijk een meter in de lucht gewipt. Mijn broer had de pop in het salon gezet met een eng masker op.

Vrijdag ben ik naar het meer geweest om 7 uur om er te gaan lopen. Als je later gaat dan is het bijna onmogelijk om er te lopen door de felle zon. Ik heb 5 km gelopen! Daarna een lekker glas vers geperst fruitsap en ik voelde me als herboren. Later die avond zijn we kleren gaan kopen voor Juanito en Gabriela. Volgens mij hebben ze kleren gekocht voor de komende 3 jaar!

Zaterdag zijn Carlos, mijn zusje, padre en ik naar de ponchomarkt geweest. Ik ben er nog nooit op zaterdag naartoe gegaan. Dan zijn er 10 keer meer kraampjes! Ik heb er een tafelkleedje gekocht. Nu ik met padre mee was moest ik er van profiteren want aan mij vragen ze véél meer geld. Ik heb eventjes met de vrienden in België kunnen skypen toen we thuis kwamen, zij zaten al volop te feesten. Daarna zijn we fritadas gaan eten in Atutaqui. Daar zijn ze het lekkerst! Ik heb de hele tijd mijn blauwe pruik opgezet. In de namiddag hebben we onze año viejo meegnomen naar de winkel. Carlos, zus en ik zijn nog een afropruik gaan kopen voor Carlos. ’s Avonds hadden de buren van onze winkel kleine vuurwerkjes gekocht. We hebben ze met z’n allen op straat aangestoken. De kleintjes vonden het fantastisch! Daarna werden we uitgenodigd in de winkel van Inecita om er te toosten op het nieuwe jaar. We hebben in de winkel gedanst met de años viejos en hadden veel plezier. Uiteindelijk was het wel eens tijd om naar huis terug te keren. Na het eten van nog meer fritadas hebben we onze salon omgebouwd tot een feestzaaltje. Op de traditionele nieuwjaarsmuziek zijn we uit ons dak gegaan. We hebben afgeteld ik in het Nederlands de rest in het Spaans en aten elk 12 druiven. Voor elke maand van het volgend jaar 1tje. Met pijn in het hart was de tijd gekomen om afscheid te nemen van onze año viejo. We hebben hem op straat in vlammen laten opgaan. Het was een super ervaring, alle gezinnen kwamen naar buiten om hun pop te verbranden. Overal ontstonden kleine vuurtjes. De kinderen vonden het geweldig om over de vuurtjes heen te springen. Tot 2 uur 30 heb ik nog gezellig zitten kletsen met broer en zus maar daarna was ik toch wel aan slapen toe.

Zondag hebben mijn zusje en ik tot 1 uur geslapen!! En ik dacht dat het nog maar 10 uur was. Daarna hebben we Chinees gegeten want die waren zowat de enigen die open waren op deze nieuwjaarsdag. Wat later op de avond ben ik met de hondjes gaan wandelen. Ik had wel schrik hoor, al die straathonden kwamen naar me toe gelopen. En er waren wel enkele agressievelingen bij.

Maandag heb ik wat gewerkt voor de Pestalozzischool. Het lijstje voor Ief is af en ik heb al wat ideeën voor de volgende Engelse lessen. Ik heb een leuke rap gevonden over de dagen van de week. Alleen lukt het me niet zo goed om hem te downloaden. Ik krijg het documentje maar niet open. Morgen poging nummer 2 want ik moet en zal hem gebruiken woensdag :D In de namiddag zijn we naar het verjaardagsfeest van Dionisio geweest, hij werd 40 + 20 jaar! We hebben cavia’s gegeten en gedanst op de muziek van de Mariatchis. Daarna was het weer whiskytijd maar ik heb toch gepast hoor. Ik vind whisky maar niets.

Dinsdag eerste schooldag na de vakantie! Ik kwam nog maar net op school aan en er waren er al die om mijn nek vlogen. Ze vroegen allemaal of ze Engels zouden krijgen die dag. Zelfs Ricardo met zijn agressieve uitspattingen was super vriendelijk. We hebben een hele tijd over de kerstvakantie gebabbeld. Een fijn gevoel gaf het om terug op school te zijn, ook al was ik nog maar een weekje weg. Ik miste te drukte! Ik denk dat er nog een hele boel blij zijn dat het terug school is. Want sommigen worden thuis aan hun lot overgelaten en krijgen niet echt veel aandacht. Ik heb die dag doña Lidu in de keuken geholpen met de maaltijden. Maar de sardientjes vielen precies niet echt in de smaak bij de kinderen. Hier eten ze niet vaak vis dus de kinderen zijn het niet gewoon. Ik heb mij tussen de kleintjes gezet en geprobeerd ze te motiveren om te proeven. Ik heb een lepel genomen en gekke gezichten getrokken en ze aten het vrolijk op. Uiteindelijk met veel geduld zijn de meeste bordjes leeg geraakt. Het zit vaak tussen de oortjes dat iets niet lekker is.

Woensdag heb ik de kinderen van 6 en 7 enkele bevelen aangeleerd die leerkrachten in de klas gebruiken. Bijvoorbeeld: quiet please, open the book, repeat, pay attention, listen… Daarna hebben we ‘jantje zegtà Juan dice’ gespeeld om ze te oefenen. Wat later hebben we geoefend op she, he, we… en hebben we enkele dialoogjes gelezen tussen vrienden die elkaar ontmoeten. Het was een productief dagje! En ze waren super rustig! Daarna was het tijd om Ief uit Nederland te helpen bij haar sessies rond zelfrespect en zelfbeheersing. Ze kan nog niet goed Spaans dus ik heb voor tolk gespeeld de hele verdere voormiddag. We hebben enkele oefeningen op evenwicht en ademhaling gedaan en Chinees boksen gespeeld. We lieten de kinderen per 2 een korte sessie bij haar volgen. (www.beertrainingen.nl à haar website)

Donderdag zijn Ria, Jean, ik en nog vele familieleden van de adoptiekinderen naar El Quinde gegaan. De man van het terrein zelf was er ook, hij is al 86 jaar. Een ongelofelijke werker! De dingen die hij draagt vind ik zelfs al super zwaar! Ik had echt schrik dat hij het ging begeven. Het was rottig weertje de hele dag, het hield maar niet op met regenen. Ik kan het zelfs niet regenen noemen, gieten is een beter woord. Gelukkig hebben we nu de overdekking met plastiek op de koffieplantage. Ze hebben de vorige keer ook gootjes gegraven om het water af te leiden. En die zijn van pas gekomen hoor! Gestortregend heeft het, de hele dag. We hebben de zakjes voorlopig onder de schuur gezet want het was echt niet te doen om ze tot de terreintjes te dragen. Door de regen gleed iedereen uit in de bemodderde paden. De hele voormiddag was nodig geweest om de machine op punt te stellen, de vorige keer is ze kapot gesprongen. Daarom vlotte het werk niet echt. Tegen de middag hadden we met z’n allen nog maar 500 zakjes gevuld. En als je weet dat er in totaal 100 000 gevuld moeten worden dan is dat frustrerend weinig. Gelukkig hebben we ze in de namiddag nog 2 uur kunnen gebruiken en het resultaat op het einde van de dag was een mooie 2500 zakjes. We waren al bij al dus nog wel tevreden. Hopelijk zijn we de volgende keer met genoeg mensen dat de 2 machines kunnen aangezet worden. Op de terugweg was het eerder zwemmen met de auto dan rijden. Putten, plassen en delen van de bergwand die naar beneden zijn gegleden. Als het zo doorgaat zullen ze de weg moeten sluiten want het is ongelooflijk gevaarlijk. Er was ook dichte nevel en het zicht was niet helder. Gelukkig zijn we op tijd teruggekeerd zodat het nog niet donker was.

Vrijdag heb ik ook aan 4 en 5 de bevelen en he, she we… aangeleerd. Ze vonden ‘Juan dice…’ heel leuk. Al hadden ze bij aanvang niet zoveel zin in Engels. De kinderen zijn om 11 uur naar huis gegaan omdat de leerkrachten een sessie hadden met Ief. De sessie was om beter te kunnen omgaan met agressie bij kinderen. Ik heb terug als tolk gespeeld. Het was wel interessant want we hebben in groepjes over agressie gebabbeld. Ik weet nu pas waarom sommige kinderen zich soms zo onhandelbaar gedragen. De hoofdreden is dat ze thuis aan hun lot worden overgelaten en dus geen regels en limieten kennen. Op school worden ze plots wel met grenzen geconfronteerd. Een andere reden die naar boven kwam, was over beschermde kinderen die alles krijgen wat ze willen. Deze kinderen zijn dan weer niet gewoon om rekening te houden met anderen. Op school komen er daardoor geregeld conflicten voor. Een andere reden van agressie is dat kinderen met een mentale handicap zich soms zo gefrustreerd en onbegrepen voelen dat dit zich uit in agressie. Nu we goed weten wat de oorzaak is van de agressie kan er gezocht worden naar oplossingen op maat van ieder kind. In de namiddag hebben we kookatelier gehad met Noémie. We kookten spaghetti met vele groentjes: broccoli, bloemkool, wortel, tomaat, ajuin, look, groene pepers… Het was héél lekker maar helaas moest er weer bij iedereen op het einde nog een kilo zout en een liter aji bijgegoten worden. Op dat vlak zijn ze moeilijk te veranderen die Ecuadorianen ;)

Zaterdag  heb ik wat langer geslapen en heb daarna een verslag getypt over de sessie met Ief zodat ze een planning kan maken voor de volgende sessie. Daarna ben ik naar Otavalo gegaan met Monica om er prijzen te zoeken voor alle dingen die ze nog nodig hebben op school. Ik merkte op dat ze niet zo veel kaas gegeten hebben van prijzen vergelijken. Ze vinden iets mooi en ze kijken enkel nog naar datgene. Heel impulsief op het gebied van kopen. Daarom moeten we ze een beetje leren om af te wachten, in verschillende winkels te gaan kijken en daarna te beslissen wat een goed koopje is. Daarna zijn we samen gaan lunchen met haar kinderen en haar man. Helaas zijn we bestolen geweest in het restaurant. Monica’s dochter kwam van Quito want daar studeert ze. Ze was dus in het restaurant met haar rugzak vol kleren, cursussen, gsm en papieren. Er zijn 2 mannen en een vrouw binnengewandeld en zijn terug naar buiten gegaan. Zij hebben de zak meegenomen, het rare is dat niemand iets heeft gemerkt. Achteraf bekeken waren die 3 personen inderdaad vreemd maar niemand had dát gedacht! Dat arme meisje is super beginnen wenen want ze heeft volgende week examens en al haar cursussen zijn nu weg!!! Ik begrijp niet dat mensen tot zo’n dingen in staat kunnen zijn. Ik vraag mij echt af wat er in die mensen hun hoofd omgaat als ze stelen en als ze daarna al die spullen uitpakken… Ik zal het waarschijnlijk nooit weten. Hopelijk zie ik het ooit eens gebeuren en ben ik snel genoeg om ze te pakken. Ik weet wel dat ik me nog heel de dag bedrogen voelde terwijl het niet eens om mijn spullen ging. Maar ik voelde mij ergens ook een beetje verantwoordelijk en kwaad dat ik niets gemerkt had. In de namiddag zijn we met heel wat ouders, leerkrachten en kinderen naar de moestuin gegaan. Hij lag er wat verloederd bij na het slechte weer van de afgelopen weken en de vakantie… Maar met z’n allen hebben we enkele uurtjes onkruid getrokken en nu is het weer netjes. Ik heb ze ondertussen wat Frans en Nederlands geleerd en zij me Quichua. Al ben ik nu wel weer al alles vergeten en zij hoogstwaarschijnlijk ook, het was ontzettend gezellig in de moestuin! We vonden zelfs een 15 tal dikke wormen die blijkbaar heel erg goed zijn tegen een zware hoest. Ik zit ook met de hoest maar ik pas toch liever hoor =D Iew ze zagen er echt ‘tatai’ uit zoals ze hier zeggen!

Veel liefs,
Silke

ps: Iedereen succes met de examens of succes met het verbeteren van examens of succes met oververmoeide studenten in huis!