Zoals beloofd maak ik met plezier mijn verhaal verder af. Op Goede Vrijdag, en onder leiding van Monica en Patricio, gaan Dries, Sven, Chris, Finne en ik de boeteprocessie in het centrum van het oude Quito bijwonen. Anders dan verwacht, is het vooral een zeer lange processie van persoonlijke boetedoening. Er worden weinig 'beeldengroepen' mee rond gedragen: het is een ellenlange rij van honderden en honderden mensen, meestal 'verkleed' in een purperen boetekleed met puntmuts. Velen hebben zware kettingen aan hun voeten, vaak nog verzwaard met een zware metalen bal. De meesten lopen blootsvoets over de snikhete asfaltwegen en zijn dan ook blij als toeschouwers even een stuk krantenpapier aanbieden om hun voeten op te plaatsen om wat af te koelen. Tientallen zeer zware kruisen worden meegedragen, alsook balken op de schouders, soms omwonden door prikkeldraad waardoor het bloed over de ruggen loopt... Soms toch wel een wat akelig zicht. Na een lekker etentje op een koloniaal pleintje van Quito, bagage ophalen in Auberge Inn en op naar Otavalo, waar we met zijn allen gastvrij onderdak krijgen in mijn gastgezin en dezelfde avond nog hartelijk onthaald worden bij de grootouders in het bergdorpje Quichinche. Zaterdagmorgen is het weer vroeg dag. Silke en Ayko zijn weer terug van de partij: eerst naar de vermaarde dierenmarkt en vervolgens naar de grote artisanale markt die in alle hoofdstraten van Otavalo en rond de Ponchomarkt is opgesteld: keuzes maken over alle mogelijke souveniertjes en ook afbieden is de boodschap. Door de gietende regen naar de dichtbijgelegen watervallen van Peguche; een prachtige oase van goeie lucht na de drukte van de stad en gelukkig trekt de hemel weer open en kunnen we te voet naar 'huis' wandelen. Afscheid van Ayko die morgenvroeg terug naar België vertrekt. Zaterdagavond met de nachtbus van Otavalo naar Manta aan de Pacific Ocean; 12 uur bus, en nog een busrit van 2,5 uur van Manta naar Puerto Lopez waar ons het mooie hotel Pacifico wacht, met uitzicht op het palmenstrand. Nu is Dries onze nieuwe medereiziger en het klikt weer onmiddellijk met Finne, Sven en Chris. Meteen maken we kennis met de aangename temperatuur van het water en de grote golven van de Pacific waarin we uren zouden kunnen spelen, maar het is wel oppassen geblazen om niet te verbranden onder de verraderlijke zon zo dicht bij de evenaar! Het hotel heeft ook een zalig zwembad en we voelen ons de koning te rijk, want de meeste gasten zijn 's middags terug naar huis vertrokken omdat de 'paasvakantie' voor de meesten erop zit. We snoepen van de heerlijke verse visgerechten en de cocktails die in talloze strandbartjes onder rieten afdakjes worden aangeboden; de zonsondergang de eerste avond is van een ongekende kleurenpracht, onvergetelijk. Op paasmaandag een boottocht naar Isla de la Plata, normaal zo'n anderhalfuurtje varen, maar er komt een dikke mist opzetten en de kapitein 'vindt' het eiland niet meer... Gelukkig heeft één van de toeristen een gps in zijn gsm zitten en kunnen we veilig het eiland bereiken; was dat even spannend. Tijdens een mooie geleide wandeling op en rond het eiland zien we echte blauwvoeten, van heel dichtbij alsook bronstige fregatvogels met heel dikke rode zakken aan hun keel...Onderweg weer allerlei voor ons onbekende planten en bloemen en heel veel vlinders. Terug aan boord een lekkere lunch en dan mogelijkheid om te zwemmen en te snorkelen. Niet zo'n geslaagde onderneming want door het woelige water is de zichtbaarheid slecht en er zijn ook zeer kleine prikkende kwalletjes die ons de lust voor het zwemmen vlug ontnemen. We krijgen wel bezoek van een reuze zeeschildpad en van een school grote blauw-geel gestreepte vissen die aan Nemo doen denken. Terug aan wal genieten we weer vlug van ons (bijna privé) zwembad en van heerlijke cocktails en visgerechten. En terwijl Finne en oma al gaan slapen zetten Sven, Chris en Dries nog eens de bloemetjes buiten op het strand... Dinsdag is het nog eens volop genieten van zee en zwembad en in de late namiddag weer naar Manta voor de nachtbus naa Otavalo. Toch wel vermoeid komen we bij het krieken van de dag aan in Otavalo, waar de 'mannen' even gaan slapen en Finne en oma alles klaarmaken om naar de Pestalozzischool te vertrekken. Finne woont een lesje Engels van Silke bij en leert tijdens de speeltijd en met de hulp van Silke een 10-tal kindjes hoe ze met de skoebidoes kunnen werken/spelen. Tijdens de speeltijd krijgen alle kindjes, juffen en wijzelf ook een lekker stuk bananentaart, die voormiddag gebakken in de oven die de school gekregen heeft van het geld van het benefiet dat Sven en Chris met de hulp van heel veel vrienden hebben georganiseerd op 11-11-11 in Duffel. Na de speeltijd zitten alle kindjes op een rij voor de klaslokaaltjes en zingen ze samen verschillende liedjes voor ons. Finne deelt alle knuffels uit die ze heeft meegebracht uit België en alle kindjes krijgen ook enkele Belgische snoepjes. De knuffels zijn niet voor de kindjes persoonlijk maar wel voor de twee kleinste klasjes en het andere speelgoed wordt verdeeld over de andere klasjes. Dan naar het kantoor van Ecassef, gelegen in dezelfde straat als het schooltje, om kennis te maken met Ria, Jean, Sandra en Juanita. Daar wacht ons een grote, lekkere taart als dank voor de inzet van alle vrijwilligers in België die voor zo'n succesvol benefiet hebben gezorgd en voor de inzet van Cil in Ecuador. Op verzoek van Sven en Chris gaan we 's middags het vermaarde feestmenu cuy (hamster) eten. En alsof de dag nog niet genoeg gevuld was gaan we olv van en in het atelier van een echte indigena artist elk een dromenvanger maken; niet zo gemakkelijk als het eruit ziet, maar zeer bijzonder om alle materialen naar believen zelf te kunnen kiezen. Koffers pakken, zoveel mogelijk artisanale produkten voor de Ecassef-vriendenkring meenemen en op tijd naar bed. Donderdag, na nog een kort bezoek aan het Ecassef-kantoor (gisteren was Jean naar de koffieplantage in El Quinde) en een spurtje over alle speeltuigen van de nabijgelegen speeltuin ( Finne samen met Dries en Silke), pikt Patricio ons op voor de rit naar de luchthaven in Quito. Het inchecken verloopt vlot en de terugreis kan beginnen voor Chris, Sven en Finne. Een onvergetelijke belevenis voor ons vieren... en papa, opa Rony was altijd dichtbij... Op mijn (theoretisch) laatste werkdag staat een uitstap op het programma naar de prachtige lagunes van Mojanda, niet zo ver van Otavalo gelegen, een ongerept gebied op meer dan 3000 m. We hebben geluk met het weer en krijgen prachtige vergezichten. En als klap op de vuurpeil hebben Ria en Jean Silke, Dries en mezelf uitgenodigd voor een afscheidsetentje bij hen thuis. Het is een waar festijn van uitgelezen Chinese gerechten. Jean is in de leer geweest bij een heuse Chinese kok en hij kan het... het was om duimen en vingers af te likken. En dan was er plots het vertrek, geen echt afscheid... eerder een tot ziens... wanneer of waar, dat zal de toekomst uitwijzen. Patricio en Dries brengen me op zondag naar de luchthaven, waar ik verneem dat ik een dagje extra in Madrid zal moeten verblijven omwille van een staking van piloten. Dries kan mijn familie nog verwittigen en in een viersterrenhotel, aangeboden door Iberia en met een lekker buffet 's avonds en 's morgens, kan ik al wat bekomen van de lange nachtvlucht en van de jetlag.
Intussen heb ik al veel zussen, broers, vriendinnen en vrienden gezien en gehoord en ben ik nog lang niet uitverteld over mijn Ecuador avontuur. Maar wellicht stopt hier wel mijn Ecuadorblog. Vergeet niet om nog verder de blog van Silke te volgen. Haar avontuur loopt nog enkele maanden voort in Ecuador. Dank aan alle trouwe lezers en een dikke knuffel vanuit Edegem!
31 maart - 6 april 2012
Ecuador verkennen met Finne, Sven en Chris
Nog een laatste zaterdag-werkdag: met Ria, Jean en Sandra naar Apuela voor de algemene vergadering van APCI. Na de goedkeuring van de nieuwe statuten en van het financieel verslag, werd de nieuwe directiva (Raad van Bestuur) verkozen. De leden dragen terplekke de kandidaten voor die ze verkozen willen zien; een voor ons ongewone manier van verkiezingen organiseren. Ria (die al geruime tijd zelf lid is van APCI) werd voorgedragen als voorzitter en verkozen. Vervolgens werden de andere bestuursleden verkozen. Om de 2 jaar zijn er verkiezingen. In haar 'maidenspeech' heeft Ria duidelijk gesteld dat ze een grote openheid en eerlijkheid wil in het bestuur en medewerking van alle bestuursleden! Zondagmorgen vroeg meegereden naar Quito: zoon Steven moest naar de les in voorbereiding van zijn universitaire studies die hij (als hij slaagt in zijn examens van die voorbereidende lessen) aanvangt in september van dit jaar. Met Patricio in Quito naar de mis gegaan; het was palmzondag. Aan alle kerken werden prachtige plantenstukjes, sommige met bloemen erin verwerkt, verkocht om tijdens de mis gezegend te worden en dan mee naar huis te nemen. Na de mis mijn bagage naar het hotelletje gebracht waar we zullen logeren met Finne en ons jongens. Van daaruit onder begeleiding van Patricio, een grote wandeling gemaakt door het oude, historische, koloniale Quito en verschillende zwaar versierde barokke kerken bezocht. Nadat we Steven van de les hadden opgepikt, werd ik gedropt aan de luchthaven om mijn bezoek op te wachten. Met slechts een halfuurtje vertraging zijn ze geland en het was uiteraard een zeer blij weerzien. Met het shuttlebusje van het hotel waren we vlug ter bestemming: Auberge Inn, een leuk en veilig plekje in de hoofdstad, met palmbomen in het binnentuintje. Nog een kleinigheid gegeten en naar bed: voor de net aangekomen gasten was het 3 uur `s nachts; voor mij nog maar 8 uur 's avonds. Om 5 u kroop Finne al bij mij in bed om te komen spelen en was ze ongeduldig om te kunnen gaan ontbijten (wat pas om 7 u kon). Na een lekker ontbijt en het herschikken van de bagage, een rugzak mee voor drie dagen en de rest veilig opgeborgen in de bodega (kelderruimte) van het hotel, met de taxi naar Quitumbe de zuid-busterminal van Quito. Een adembenemend mooie busrit van 4 u, langs 'de weg van de vulkanen' en met de eerste uitzichten op het Amazonegebied, bracht ons naar Puyo, de poort tot de Selva, de jungle of het Amazone regenwoud. Intussen zijn Silke en haar vriend Ayko ook aangekomen en gaan we samen enkele prachtige dagen tegemoet. Onze gids Patricio pikt ons allen op en brengt ons naar hostal Las Palmas, met mooi uitzicht op de bergen en het woud en hangmatten op het terras... Schoenmaten opgeven voor de botten en afspreken over het programma van de volgende 2 dagen. Nog een avondwandeling door Puyo en naar bed. Een typisch ontbijt van de Selva met tortillas van papa china, de wilde aardappel van het regenwoud en fruitsap van guayaba, ook wilde vruchtjes, waar altijd witte wormpjes inzitten die mee worden gemixt, een goeie aanvoer van proteïne... Na een ritje van een uur de Selva in, kunnen we ons installeren in het huis van Italianen, waar ik met een ander gezelschap tijdens het lange carnavalweekend ook gelogeerd heb. En dan kan het regenwoudavontuur beginnen, en ja de regen hoort erbij en die krijgen we dan ook de eerste voormiddag. Voor details van wat we allemaal zien en doen, zie mijn verslagje op deze blog van 18-24 februari, 'jungleweekend'. Eens bij de waterval aangekomen, na een fikse wandeling, was Finne de eerste die in het frisse water dook, vlug gevolgd door alle anderen, behalve oma. In de namiddag bezoek aan een indigenadorpje met fijne, ongedwongen contacten met de Indiaanse bevolking die daar woont, zo'n 15-tal families. Mooie zonsondergang met zicht op de besneeuwde vulkaan Sanghay. Na lekker avondeten olv van onze gids klaargemaakt, moe naar bed. Finne heeft intussen vriendschap gesloten met de 2 honden van het huis en ontdekt alle bezienswaardigheden in 'onze tuin' van 2 ha... Onder een lekker zonnetje gaan we de volgende voormiddag kano varen op een van de bijrivieren van de Amazone, behoorlijk veel stroming en regelmatig stroomversnellingen die zorgen voor water op onszelf en in de boot. In de bak van de pick-up door de schilderachtige omgeving met een variëteit aan orchideeën, naar een 'mirador' met prachtig uitzicht op de omgeving en mogelijkheid tot 'tarzan' spelen (vliegen) boven de lager gelegen vallei. Terwijl papa Sven en nonkel Chris bang toekijken, kan Finne geen genoeg krijgen van het adembenemende avontuur. Na lekker middageten, inpakken en wegwezen. Bezoeken nog een kweekvijver van reuzegrote vissen, paiches, een vissoort die tot 4 m lang kan worden en in de rivieren in het uitgestrekte Amazonegebied thuishoort. Na een bezoek aan de apen (zie vorig verslagje), brengt gids Patricio ons naar de terminal van Puyo voor een busrit van een uurtje naar Baños. Daar wacht ons weer een gezellig hostalletje, hostal Leon. Samen met Silke en Ayko een 'lekker' restaurantje gevonden, waar Finne overmand van vermoeidheid in slaap valt, zodat Sven haar naar 'huis' moet dragen. 's Anderendaags om 6 uur alweer op weg voor 3 uur bus naar Quito. Silke, Ayko en Finne zitten uren samen te zingen in de bus. Afscheid van Silke en Ayko die voortreizen naar Ibarra waar Silke woont. Wij installeren ons terug in Auberge Inn in Quito en gaan per taxi naar Mitad del Mundo, een stadje net buiten Quito dat er zich op beroemt dat de evenaar erdoor loopt. Eerst een bezoek aan het museum Solar Inti Ñan, waar je aan de hand van allerlei proeven kan ondervinden dat je echt op de evenaar zit: het water loopt recht naar beneden weg, zonder een draaikolkje te maken. Onder en boven de evenaar is het duidelijk anders, aangeduid met kleine blaadjes in het water. Finne behaalde een diploma bij het rechtzetten van een ongekookt ei op een nagel; probeer dat maar eens. En een wijsvinger en duim uit elkaar halen gaat vanzelf op de evenaar; en niet daarboven of daaronder... Vervolgens ook, vlak in de buurt het grote monument van de Evenaar bezocht en een prachtig klein museum met allerlei vlinders, spinnen en insekten, zowel levende als gedroogde exemplaren. Met 2 bussen, in de gietende regen en bij het donker worden terug naar ons hotelletje in Quito. Het avondeten in de buurt wordt verstoord door een onguur luidruchtig gezelschap. Volgende morgen, het is intussen al Goede Vrijdag, komen Monica, Patricio en Dries ons oppikken aan het hotel om samen naar de passieprocessie te gaan kijken in de oude stad. Het vervolg van mijn verhaal zal ik in België afmaken. Seffens vertrek ik naar de luchthaven om terug te keren naar België. Heb intussen telkens bij het afscheid nemen al verschillende traantjes gelaten. Tot zolang. Voor de laatste keer groetjes uit het momenteel zonnige Otavalo. Liefs Cil
25 maart - 30 maart 2012
Laatste werkweek zit er bijna op
Zondag op bezoek geweest bij Silke en haar gastgezin in Ibarra, de hoofdstad van Imbabura, de provincie waarin we wonen en werken. Na een busrit van drie kwartier aan de terminal opgehaald door Silke en haar gastouders. Met zijn allen naar de reuzegrote overdekte markt, te vergelijken met de medina's in Marokko of de grote 'bazaar' in Istanbul: kleurrijke stalletjes met, fruit en groenten, vlees en vis, verse en gedroogde (nergens een koelkast of koeltoog te bespeuren...), levend kleinvee, schoenen, kleding en overal tussendoor eetstalletjes. Een hele belevenis en uiteraard totaal anders dan de artisanale zaterdagmarkt in Otavalo. Heerlijke ijsjes gaan eten, de beste van heel Ecuador, op een artisanale manier bereid in een grote koperen pan: palo ijs. Bij Silke thuis lekker gegeten van de marktaankopen: hornado, een vleesgerecht dat een hele dag in de oven heeft gesudderd, met mote, grote witte maiskorrels en nog eens van dat lekkere ijs als dessert. Gezellig geskypet met de ouders van Silke. In de namiddag naar een meertje iets ten noorden van Ibarra, om wat uit te waaien en te genieten van het prachtige weer. Met de bus terug naar Otavalo. Prettige dag. Maandagmorgen Silke geholpen bij het afnemen van de examens Engels in de klasjes 2 en 3 waarin kindjes zitten van 3e tot 7e leerjaar. Het leervermogen van de kindjes is zeer verschillend, maar ook de aandacht en de medewerking in de klas is zeer uiteenlopend. Silke had dan ook wel 5 verschillende examenopdrachten gemaakt. Alhoewel al de kindjes wisten dat er proefjes zouden worden afgenomen, waren er een aantal die overduidelijk hun kaft niet hadden opengehad en er dan ook niets van konden. De zwakke kindjes, en vooral die wel hun best hadden gedaan, werden door Silke en mij geholpen. Een hele klus in klasjes met zoveel verschillen in kunnen. Op kantoor stond me terug een grote opdracht te wachten: alle aankopen en verkopen van koffie van het voorbije jaar (zo'n 400 posten) moesten weer eens in een andere vorm worden ingevoerd om te zien of het resultaat van de aankopen en de verkopen klopte met de voorraad koffie in Apuela (in het kantoor/annex bodega van APCI). Tot na middernacht thuis voortgewerkt aan dit saaie maar noodzakelijke werk. Dinsdag met Ria, Jean, Silke en Dries naar San Francisco waar een forellenproject, gesponsord door de provincie Oost-Vlaanderen, in uitvoering is. Weer gelegen in een zeer mooie streek, normaal een goed uur rijden vanuit Otavalo. De mist werd al vlug een spelbreker en een verkeerde keuze aan een splitsing, kostte ons een uur extra. Gelukkig kwamen we een indigena-gezinnetje tegen om de weg te vragen (de man met een kindje te paard, de vrouw met een kindje op haar rug er achteraan). Een vijftal mannen waren bezig de derde vijver klaar te maken om met beton af te werken, alles handarbeid. Niet te bereiken met een auto, stond ons een flinke wandeling te wachten met vooral een zeer steile klim om terug te keren. Jean en Ria waren uiterst tevreden van het reeds gepresteerde werk en dienen deze week bij de provincie Oost-Vlaanderen een nieuwe aanvraag voor sponsoring in om het project te kunnen voltooien. Gezien de forellenvijvers in zo'n mooie en toeristisch aantrekkelijke streek liggen, is het de bedoeling om er enkele toeristische voorzieningen uit te bouwen, zoals vissen, barbecue en een overnachtingsmogelijkheid, zodat de 15 gezinnen van het dorp er een zelfbedruipende activiteit van kunnen maken. Een veelbelovend project! Vandaag voor de Pestalozzischool (van mijn benefiet) de reeds lang gedroomde oven gekocht en overhandigd. Er is wel een voorwaarde aan verbonden: dat er minstens eenmaal per week, telkens met een andere klas voor alle kindjes een gezond gerecht met veel groentjes in wordt klaargemaakt en dat de oven ook gebruikt wordt in de kookateliers met de ouders op vrijdagnamiddag. Silke en Dries, die hier nog zijn tot het einde van het schooljaar, zullen een oogje in het zeil houden of de voorwaarden worden nageleefd. Uiteraard is het de bedoeling meer aandacht te geven aan gezonde en afwisselende voeding, niet zo'n moeilijke opdracht, want groenten zijn er hier te over en de schoolmoestuin levert goede oogsten op. Morgen zaterdag in alle vroegte naar Apuela voor de vergadering van APCI, met voorlegging van de jaarresultaten, goedkeuring van de gewijzigde statuten en verkiezing van een nieuwe Directiva (Raad van Bestuur). Dit wordt dan voorlopig mijn laatste werkdag hier. Overmorgen komen Sven, Chris en Finne hier toe en wordt het vakantie vieren. Het is zeer de vraag wanneer ik het volgend verslag op mijn blog zal kunnen zetten, maar een verslag krijgen jullie alleszins. Tot zolang! Groetjes
18 maart - 24 maart 2012
Weer familieweekend, kantoordagen en werken op de koffieplantage
Als bekroning van de noveen (waaraan ons gastgezin dagelijks had deelgenomen) voor St. Jozef (San Jose), patroonheilige van de parochie waar de grootouders wonen, was het zondag groot feest in Quichinche, en zoals gebruikelijk bij feestelijke gelegenheden, stond er cuy oftewel hamster op het menu. Viel best mee. De tafel werd 'vereerd' met de aanwezigheid van de pastoor van de parochie, een jonge zwarte priester, die altijd in Ecuador heeft gewoond, afstammeling van hier ingevoerde slaven. Na zijn priesterwijding, een 2-tal jaren geleden, was hij een jaar uitgezonden naar Cuba, waar katholieke priesters nog maar zeer onlangs toegelaten zijn en waarover hij wel ongelooflijke verhalen wist te vertellen. Na de maaltijd kregen we zeer lekkere, zelf gemaakte braambessenlikeur, die sterk aan rode porto deed denken. Op kantoor deze week, op verzoek van Ria, eerst in het Nederlands en nadien vertaald naar het Spaans, een tekst gemaakt over 'gastgezinnen en hun gasten (vrijwilligers, stagiaires bij Ecassef)'. Gezien de toch grote culturele verschillen en vooral veel verschillen in de dagelijkse gewoonten, is zo'n 'handleiding' echt geen overbodige luxe. Op de blog van Silke zal je eerstdaags het verhaal kunnen lezen van het avontuur dat ze met Dries meemaakte n.a.v. het concert van Manu Chao (?) in het stadion in Quito. Donderdag met 10 mannen en vrouwen, waaronder alle Ecassef-medewerkers en -vrijwilligers, naar El Quinde, de koffieplantage. om er met vereende krachten 6000 koffieplantjes uit te planten in (gelukkig) op voorhand gevulde zakjes, een reuzejob maar noodzakelijk om het koffieproject terug nieuw leven in te blazen, na toch wel heel wat tegenslagen de laatste weken. Tevreden maar moe en onder het slijk, terug naar Otavalo. Vrijdagmorgen Silke geholpen om in het 1e en 2e leerjaar (1 klasje) 'examen' van Engels af te nemen. De kindjes moesten vooral dieren erkennen en ze in de aangeleerde kleuren kunnen inkleuren. Voor de meesten nog zeer moeilijk, maar er moet nu eenmaal, zelfs voor het kleinste klasje, een cijfer voor Engels op het rapport komen. APCI baart ons grote zorgen, want na 2 weken wachten zijn de ontbrekende gegevens om in te voeren in de boekhouding, nog steeds niet binnen. Onlangs werden de statuten van APCI vernieuwd en goedgekeurd door het Ministerie van Economische en Sociale zaken. Binnen de 30 dagen volgend op die goedkeuring moet APCI een algemene vergadering houden met voorlegging van de jaarresultaten (uit de boekhouding uiteraard) en moet er een nieuwe Raad van Bestuur (Directiva) gekozen worden. Vandaag was eigenlijk de laatst mogelijke dag om binnen de vooropgestelde tijd de vergadering te houden... Echt weer een gebrek aan verantwoordelijkheidszin van de huidige leden van de Directiva. Hoe dit afloopt, lees je in een volgend berichtje. Deze week hier, na het werk even naar de kapper geweest: 3 dollar om je haar te laten knippen... Gisteravond hier een oorverdovend lang aanhoudend onweer gehad; het huis daverde. Het onweer bleef precies tussen de bergen weg en weer gaan, spectaculair. Vandaag met Dries nog eens over de Feria, de wekelijkse grote markt van Otavalo gewandeld; toch altijd weer een belevenis. Voorts is het hier rustig in huis. De hele familie is weer eens naar Quito. Tot volgende week. Groetjes.
11 maart - 17 maart 2012
Avontuur Apuela
Tijdens het voorbije weekend hebben Dries en ik ons gastgezin verwend met een lekkere dikke malse beefstuk met Belgische frietjes (dus tweemaal gebakken en warm opgediend) met whisky-peperroomsaus, met succes. In de loop van de week hadden we ook al mokka-crême-au-beurre-taart gemaakt met een soort droge koekjes, dus dessert was er ook. Maandagmorgen in alle vroegte en met een klein hartje met de bus naar Apuela, zo'n drie uur van Otavalo vandaan, eigenlijk een godvergeten dorpje in het nevelwoud, wel prachtig gelegen op z0'n 1400 m, dus meer dan 1000 m lager dan Otavalo. Apuela is het centrum van de koffiestreek Intag en de plek waar het kantoor van APCI gevestigd is. Adriana, de duiveldoedal van APCI, de koffieproducentenvereniging van de regio Intag, verwelkomde me met een lekker koffietje (geen oploskoffie hier). Nadien meteen aan het werk met de in Otavalo voorbereide boekhouding. Er moesten nog heel wat 'verloren gelopen' stukken toegevoegd worden vanuit allerlei losse blaadjes en schriftjes... Bovendien bleek dat een ander lid van de 'directieraad' ook nog veel documenten moest binnenbrengen. Daarop hebben we tevergeefs vier dagen gewacht... typische Ecuadoriaanse trek: geen respect voor afspraken en een groot gebrek aan verantwoordelijkheidszin. Rond 16 uur stopten we met de kantoorwerkzaamheden om naar het terrein van Adriana te gaan, ongeveer een half uur te voet, langs een snelstromende bergrivier, prachtige wandeling. Om het terrein te bereiken moesten we wel over een zeer wankel bruggetje de rivier oversteken om aan de overkant de 40 kippen, 4 varkens, drie honden en verschillende geiten te gaan eten geven en de eieren te rapen. Zowel voor de kippen als voor de varkens moest met de machete heel wat groen gekapt worden. Met de 'oogst' van 25 eieren terug over het wankele bruggetje... Eens terug in het dorpje genoten van een koel biertje (1 dollar voor een fles van driekwart liter) op een muurtje van het dorpspleintje. Heel de dag mooi weer, dus genoten van de warmte. Op voorhand was afgesproken dat ik bij Adriana kon logeren en zou eten. Blijkbaar was men er zich bij Ecassef niet van bewust hoe primitief Adriana en haar man er wonen: 2 aan elkaar grenzende kamertjes onder een golfplaten dak, gestut door bamboestokken. Geen ramen of deuren die afgesloten kunnen worden, cementen vloer, geen water in huis. Gemeenschappelijk toilet en douche (enkel koud water) voor de buurt. 's Avonds de moeilijke vraag of ik bereid was het slaapkamertje van Adriana en haar man te delen. Een andere mogelijkheid was een bed te verhuizen naar een lege kamer in het huis van de net overleden grootvader, aan de andere kant van het dorpje gelegen, geen licht, geen water, geen toilet, geen deur die kon afgesloten worden... Mijn keuze was vlug gemaakt, dan maar met Adriana en Gonzalo de kamer gedeeld, met de nodige nachtmerries de eerste nacht...wat later ongegrond bleek. Dinsdag, woensdag tot donderdagmiddag verder gewerkt aan boekhouding en inventaris, in voorbereiding van de volgende algemene vergadering van APCI. Op een late namiddag met Adriana en Gonzalo op bezoek gegaan bij een Amerikaans koppel die onlangs in Apuela een finca met een ha grond hebben gekocht, mooi onderhouden, met een 700-tal koffieplanten in prima staat en nog heel wat fruitbomen en veel bloemen. Ze doen flink hun best om Spaans te leren, maar kunnen zich echt nog niet behelpen in de taal van hun nieuwe omgeving. Het was dus een hele avond vertalen. Intussen pikdonker geworden (gelukkig heb ik altijd een pillamp op zak) maar met het spel van duizenden vuurvliegjes op de bomen, in de struiken en op het pad, terug naar Apuela gewandeld; het was precies flikkerende kerstverlichting. Donderdag late namiddag afscheid genomen van de gastvrije Adriana en in een dikke mist over een slijkerige, gevaarlijke baan terug naar het frisse Otavalo... Al bijeen een geslaagd avontuur, voor herhaling vatbaar. Vrijdag op kantoor vooral veel vergaderd. Het koffieproject in El Quinde staat er momenteel zeer slecht voor, eens te meer het resultaat van typisch Ecuadoriaanse toestanden: niet kunnen rekenen op de verantwoordelijkheidszin van de mensen ter plekke ( 2 uur rijden van Otavalo): geen water geven aan de plantjes als het lang droog en warm is, niet beschermen tegen te felle zon, het inplanten van de plantjes niet zorgvuldig doen, en zo meer. Vanuit Ecassef kan er onmogelijk elke dag iemand ter plekke zijn om het nodige toezicht op de werkzaamheden te houden. Door deze verwaarlozing zullen er duizenden plantjes verloren gaan, maar we geven de moed niet op en beginnen volgende week terug koffiezaden in te zaaien... Zelf aan de anderen verslag uitgebracht over Apuela. En op de Pestalozzischool waar Silke werkt en waar Dries zijn stageproject moet doen, loopt ook niet alles van een leien dakje. Maar daarover kan je best binnenkort lezen op de blog van Silke. Vrijdagavond op uitnodiging van onze gastouders in Quichinche naar een 'volksconcert' geweest, in openlucht, echt niets bijzonder en pas na middernacht, verkleumd van de kou terug naar huis, met als gevolg, de eerste keer sinds ik hier ben, heel pijnlijke beenkrampen 's nachts; vandaag al terug opgewarmd want een uitzonderlijk mooie dag in Otavalo. Liefs en tot een volgend bericht!
4 maart -10 maart 2012
Verbroederen en boekhouden...
Op zondag 4 maart gingen Silke, Dries en ikzelf naar Quito voor een verbroederingsfeest van Vlamingen en Nederlanders, met hun kroost, die in Ecuador wonen en werken: 2 uur tot Quito en nog eens 2 uur tot op de plaats van bestemming, een mooie buitenwijk van de hoofdstad. Het was een uitzonderlijk mooie dag, de hele tijd buiten kunnen zitten, zelfs goed moeten beschermen tegen de toch wel felle zon op 2800m. Na een heerlijke biefstuk met champignonsaus en echt lekkere frietjes, konden we genieten van het optreden van klein en groot tijdens een 'free podium'. Silke gaf, getooid in echte Indigenakleding een typisch dansje ten beste. Boudewijn De Groot kwam ruimschoots aan bod en heel wat Vlaamse en Nederlandse liedjes werden samen gezongen. Intussen maakte de gastvrouw ook echte Brusselse wafels met room en aardbeien, groot feest dus. Gelukkig konden we voor de terugreis meerijden met een Vlaamse mama en een kindje Joachin van de Pestalozzischool in Otavalo, zodat we nog op een deftig uur terug 'thuis' waren. Joachin spreekt Nederlands, wordt dit jaar acht, net als Finne en heeft de hele terugweg met mij gespeeld. Zijn mama woont hier al van als ze 4 was en is intussen met een Ecuadoraanse papa getrouwd. De voorbije week bijna de hele tijd aan de boekhouding van APCI besteed, saai maar noodzakelijk en een grote en welgekome hulp. Volgende week ga ik die boekhouding aanleren in Apuela, zo'n 3 uur hier vandaan. Ik blijf daar enkele dagen logeren; verslag hierover in een volgend berichtje. Liefs uit Otavalo!
25 februari - 3 maart 2012
Over koffie- en andere finca's
Zaterdag vroeg uit de veren om naar het centum van Intag, Apuela te rijden. Jean heeft zijn wagen volgeladen met Sandra, Silke en mezelf en heel wat gerief voor de 2 vergaderingen van APCI die we in Apuela zullen houden. Tijdens de heenreis van meer dan 2 uur kunnen we weer genieten van het prachtige berglandschap en het nevelwoud waar we doorrijden. Negen koffietelers/socios van APCI ondertekenen tijdens de 1e vergadering een overeenkomst waarin ze toezeggen om met de hulp van Ecassef en APCI, op hun finca een modelkoffieplantage uit te bouwen. Deze 9 finca`s zijn telkens gelegen in het centrum van een regio, zodat de koffietelers van de omgeving steeds bij de modelfinca kunnen komen aankloppen voor raad en daad. Hier zal ook op regelmatige tijdstippen 'opleiding' gegeven worden inzake koffieteelt. Tijdens de 2e vergadering schetst Sandra duidelijk de stand van zaken van APCI, geeft Jean toelichting bij de toegezegde steun die APCI in materialen zal ontvangen van de gemeente Cotacachi en mag ik zelf het belang van associativiteit in een vereniging toelichten. Bij een welgekome lekkere kop koffie snoepen de aanwezigen van onze zelfgemaakte boterkoekjes en mokka-crême au beurre taarten. Intussen worden van alle socios heel wat inlichtingen genoteerd, zoals de gezinssamenstelling, de voorzieningen van het huis waarin ze wonen, de genoten opleiding en die van de kinderen, de grootte van hun finca, de produkten die ze buiten koffie nog verbouwen, en zo meer... In de gietende regen en over een zeer slibberige weg moeten we de terugreis afleggen, zonder uitzicht op de omgeving uiteraard. Zondag wordt voor Dries en voor mij een zalige rustdag. Ons gastgezin is al zeer vroeg en voor de hele dag naar Quito in voorbereiding van de universitaire studies die zoon Steven in september aanvangt. Maar rustdag... dat was buiten de minga (gemeenschapswerk) gerekend: vanaf halfacht `s morgens werd er onder de begeleiding van een oorverdovende geluidsinstallatie met de bevolking van de hele straat aan de opkuis van de straat gewerkt, wel een goed initiatief, maar pech voor ons die eens wilden uitslapen. De rest van de dag toch heerlijk genoten van niets doen. En dan, enkele kantoordagen besteed aan het aanmaken van fiches waarop per socio de verkoop van ruwe koffie, de hoeveelheid en de prijs per datum genoteerd wordt. De prijs hangt af van de kwaliteit van de koffiebonen die ze binnenbrengen voor verkoop. De kwaliteit wordt bepaald door de vochtigheidsgraad, de grootte van de bonen en of er al dan niet plekjes op de bonen zitten; plekjes kunnen wijzen op een bepaalde ziekte. De bonen van de beste kwalitiet zijn bestemd voor de export; de rest voor binnenlands verbruik. Niet te geloven, maar er wordt hier heel weinig gewone koffie gedronken. In de families en ook in de restaurants staat altijd nescafè op de tafels en daarin is zoveel chemisch spul verwerkt dat het echt niet gezond is om te drinken. Donderdag met Jean en Adriana van APCI een grote koffievergadering bijgewoond op het Provinciaal Bestuur van Imbabura in Ibarra, in aanwezigheid van mensen van het Ministerie van Landbouw, vertegenwoordigers van de nationale en de provinciale overheden, andere koffieproducentenverenigingen, bankiers en zo meer. Vrijdag in alle vroegte met Jean vertrokken naar Pedro Vicente Maldonado: over Quito, richting kust, een reis van zowat 5 uur en voor mij een nieuwe bestemming. Vanaf Quito dat op 2800 m ligt, gaat het bergafwaarts naar 600 m, weer door een zeer mooie streek. Eerst is het alsof je langs glooiende alpenweiden in Oostenrijk rijdt; enkel de skiliftjes en de sneeuw ontbreken. Vlug daarna wordt het een subtropisch gebied met een enorme variêteit aan bomen en bloemen. Een fatsoenlijke baan deze keer, maar wel zeer kronkelig en gevaarlijk, met veel haarspeldbochten en meestel maar twee rijbanen. Ecassef is volop bezig met de voorbereiding van een nauwe samenwerking met een grote landbouwschool met 900 leerlingen in Pedro Vicente. Deze landbouwschool beschikt over 32 hectare grond waarop momenteel zeer weinig wordt geteeld terwijl dit een zeer geschikt klimaat is voor verschillende teelten. De meeste leerlingen komen zelf uit een landbouwersgezin. Het is dan ook de betrachting van Ecassef dat de leerlingen na hun studies niet het land van hun ouders zouden verlaten om ergens in de stad te gaan wonen en werken, maar dat ze met de opgedane theoretische en vooral praktische kennis goede opvolgers zouden worden in de finca's van hun ouders. Ook hier is het weer de bedoeling om op grote finca's in de directe omgeving modelplantages uit te bouwen waarop zowel de boeren uit de omgeving, als de leerkrachten en de leerlingen van de landbouwschool kunnen stage lopen of vakantiewerk kunnen doen om zo veel praktisch bruikbare kennis op te doen. In deze streek is de produktie van de cacaoboon een topper. We bezoeken dan ook een plek waar de basisinfrastructuur voor het drogen en roosteren van de cacaoboon aanwezig is, maar waar onlangs, wegens een slechte oogst en na het overlijden van een Italiaanse pater, door Caritas alle machines werden weggehaald zodat 200 gezinnen op slag zonder inkomen zaten. Vervolgens bezoeken we een prachtige integrale finca, dit wil zegen: hier worden dieren (koeien, konijnen en cuyes, de cavia's die hier bij alle feestelijkheden worden gegeten en waarnaar ook grote vraag is van bijv. China), en tilapia's en caracollen gekweekt. Bovendien wordt er de fijnste soort cacaoboon en ook koffie aangeplant, afgewisseld met nog andere fruitsoorten. Op dezelfde finca van in totaal 50 ha worden ook bomen aangeplant voor de produktie van CO2. Dichtbij de ruime en heel verzorgde woning stonden ook prachtige tropisch bloemen. Alles een streling voor het oog, inclusief de finca-eigenares. We mochten er proeven van de bessen, of zo je wil het omhulsel van de cacaobonen die in de cacaonoot zitten: een witte heerlijk zoete substantie die je maar moet opzuigen. We kregen ook een dikke harde schijf chocoladepasta mee, zo niet te eten, veel te bitter, maar wel lekker in warme melk met suiker. Volgende morgen na een ritje van een uur door een prachtig subtropisch gebied bezoeken we een finca van achiote die hier weelderig groeit, ook in het wild. In de bolster van de vrucht zitten heel veel kleine bolletjes die vuurrod kleuren als je ze aanraakt. Om ze te kunnen vervoeren en verwerken, worden ze zeer voorzichtig gedroogd. Deze natuurlijke kleurstof wordt gebruikt in de voedingsindustrie, in de cosmetica en in de farmaceutische industrie, alsook voor het kleuren van wol en andere stoffen; dus zeer veel toepassingsmogelijkheden. De reeds bejaarde eigenaar van deze finca ziet het helemaal zitten dat zijn finca met de hulp van fondsen die Ecassef hoopt te ontvangen van Japan (weer een heel ander verhaal) opgekuist wordt en eveneens gaat fungeren als modelfinca voor de regio. In de buurt rijden we langs zeer grote palmitofinca's, in totaal 700 ha in de omgeving van Pedro Vicente. Ook dit is weer een verhaal op zich: een aantal jaren geleden was er op de internationale markt een grote vraag naar palmharten; vandaar dat er zoveel ha met palmito werden aangelegd. Intussen is de vraag sterk afgenomen en de prijs in elkaar gedonderd en gaat de ene na de andere producent van palmharten failliet. Bovendien is dit een teelt die de grond zo uitput dat, na het afkappen van de struiken de grond nog 10 jaar moet recupereren vooraleer er weer iets kan op groeien. Tot zover het bezoek aan Pedro Vicente Maldonado. Groetjes en tot volgende week!4
18 februari - 24 februari 2012
Weekend in de jungle
Op zaterdagmorgen al vroeg vertrokken met de bus naar Quito om van daaruit de bus te nemen naar Puyo. Alhoewel we op een bus zaten die ons naar de Zuid terminal van Quito moest brengen, moesten we er in Noord uit en weer op zoek gaan naar een verbinding: de stad is 60 km lang en het duurt dan ook meer dan een uur om in de andere terminal te geraken. Daar was het een gedrum van belang: echt duizenden mensen waren er op zoek of stonden te wachten op een busverbinding naar alle streken van het land: de grote uittocht voor het lange carnavalweekend. We kochten een ticket voor een rit van ongeveer 6 uur naar Puyo waar ons avonuur moest beginnen. Bij het opstappen bleek er een verkeerd busnr op ons ticket te staan en mochten we niet mee, en ramp... er was maar 1 rit die namiddag, dus paniek. Alleen wisten we toen nog niet dat er verschillende busmaatschappijen op dezelfde plek vertrekken, maar die nemen geen 'klanten' mee met een ticket van een andere maatschappij. Na veel gezoek en met de hulp van een vriendelijke politie agent, konden we ons ticket inruilen voor een ander ticket en in de late namiddag, met 1,5 uur vertraging, vertrekken. Na een uur stonden we zo goed als 2 uur vast in een file voor wegwerkzaamheden en spijtig genoeg was het al vlug donker zodat we niets konden zien van de prachtige streek waar we door reden. Gelukkig wachtte onze gids Patricio ons op ( het was intussen 11 uur `s avonds) en bracht hij ons naar een hotelletje dat hij voor ons geboekt had... en we vonden op wandelafstand nog een gezellig restaurantje om onze honger en dorst te stillen. Ons gezelschap: Glenn en Greet, 2 leerkrachten van de school De Scharrel uit Hoogstraten, hier op uitwisseling met de 'zusterschool' Pestalozzi van Otavalo, en Dries, die ook bij hetzelfde gastgezin logeert als ik. Zondagmorgen opgepikt door Patricio en de Selva ingereden. Geînstalleerd in een prachtig huis van een Italiaan, die een maand per jaar hiernaartoe komt en dat de rest van het jaar wordt bewaakt, bewoond en onderhouden door een Ecuadoriaanse familie; omgeven door een prachtige tuin vol bloeiende planten en exotische bomen Meteen vertrek voor een lange wandeling. Al vlug ieder voor zich een kroon gemaakt van de bladeren van de plant waarmee de Panamahoeden worden gevlochten; een beetje verder rode strepen op ons gezicht van de adiote vrucht: een bolster met veel pitjes erin die een fel rode kleur afgeven als je erover wrijft. Een beetje verder een slijkmasker gekregen met slijk uit de rivier die we een tijdje volgen. We verlaten de begane weg en Patricio baant zich met een machete een pad door het regenwoud. Gelukkig hebben we goeie laarzen en een regenponcho gekregen want regelmatig krijgen we een vlaag, wat normaal is in het regenwoud. De hele tijd wijst onze gids ons op speciale planten en insecten die we zelf niet zouden opmerken: de bladeren van de mimosaplant sluiten zich als je ze aanraakt, de wandelende takken zie je moeilijk zitten omdat ze de kleur aannemen van het blad waarop ze zitten, je hand tegen een mierenhoop op een boom houden en als je hand vol kleine miertjes zit, die goed uitwrijven: een middel tegen insectenbeten; aan het begin van de nerf van een bepaald blad waar zich een dikte vertoont, dat bolletje openmaken en de zeer zure miertjes die erin zitten opeten...en nog veel meer. Intussen bereikten we bijna de bovenkant van een waterval die 40 meter naar beneden stortte. Net ervoor nam Patricio een vijftal lianen samen, controleerde de stevigheid ervan en zwierde ermee als Tarzan over de afgrond: we hebben het ook allemaal nagedaan, fantastisch gevoel, die lianen zijn een beetje elastisch en geven dus wat mee... Net voor de afdaling zagen we kleine zwarte aapjes die zich wel heel vlug verplaatsten, bang om te worden opgemerkt door de arenden die erboven cirkelden en die deze aapjes als prooi bedreigden. De afdaling was voor Greet en voor mezelf een kwelling voor onze arme knieên, maar de pracht van de omgeving verzachtte de pijn. Eens beneden aan de waterval hebben de jonge mannen Dreis en Glenn een duik genomen in het koele water en zijn we moe maar tevreden in ons tijdelijk huisje aangekomen waar we samen met Patricio lekker eten maakten, en of dat smaakte na een wandeling van 4 uur!! In de namiddag een indigenadorpje bezocht. Onze gids kent verschillende indigena-talen en kent ook de meeste indianenstammen die hier nog in het regenwoud wonen. Hij heeft de BRT-ploeg begeleid die enkele jaren geleden hier een opname deed voor de reeks 'toast cannibale'. De Noorse TV heeft dit format overgekocht en ook die ploeg werd door onze gids begeleid; dus niet de eerste de beste... In het dorpje werden we vergast op enkele wilde dansen, mochten we chicha proeven, een gefermenteerde drank van yuca, echt niet lekker en hebben we tilapia gegeten in een blad op een vuur in de grond klaargemaakt, wel heel lekker. Van allerlei noten en zaden worden juweeltjes gemaakt en te koop aangeboden. Op de terugweg werden we vergast op een prachtige zonsondergang met zicht op een nog actieve vulkaan, de Sanghay, waaruit de hele tijd damp naar boven kringelt. Na een verkwikkende nacht en een heerlijk ontbijt naar een wilde rivier voor een kanotocht met ons ploegje; stroomversnellingen deden regelmatig kreten van angst opstijgen in de overigens zo rustige omgeving. Met zijn allen en de laadbak van de pickup (omdat we te nat waren om binnen in de auto te gaan zitten) naar een mirador, een uitzichtspunt van waaruit we de loop van verschillende rivieren konden zien, weer prachtige bloemen en planten konden leren kennen, o.a. verschillende soorten wilde orchideeên en een boa-constructor. Hoog boven de vallei konden we weer Tarzan spelen, indrukwekkend. In de namiddag een apenreservaat bezocht. Naast een heel aantal loslopende apen, zitten er ook enkele soorten samen: dieren die gekwetst zijn gevonden of in beslag genomen waar ze illegaal verbleven. Als ze weer klaar zijn om in het wild te gaan leven, worden ze diep in het woud weer vrijgelaten. Als we weer bij de pickup kwamen, hadden de apen al ons eten dat in een kartonnen doos in de laadbak stond, overhoop gehaald en verspreid in de omgeving. Dus 's avonds zat er niets anders op dan in het dichtsbijgelegen dorpje een frituur op te zoeken en dat viel nog best mee ook. Nog langs gegaan bij de papa van de gids die een suikerrietplantage heeft en zelf aguardiente stookt voor verkoop in de buurt: 70% alcohol ; half litertje gekocht (1 dollar) om eens caipiriña te maken, met limoenen die hier spotgoedkoop zijn. `s Avonds bij een prachtige sterrenhemel tevergeefs gezocht naar het Zuiderkruis of een ander bekend sterrenbeeld. Was Rony hier maar bij geweest, hij had er zeker veel kunnen aanduiden. Spijtig genoeg zat daarmee ons jungle weekend erop. Dinsdag zo goed als de hele dag weer in de bus om pas `s avonds laat weer aan te komen in Otavalo. Rond de middag ( in afwachting van de bus) wel enkele uurtjes rondgewandeld in Baños, een zeer toeristisch stadje met verschillende warmwaterbronnen en ook heel wat andere toeristische attracties zoals rafting en canoing. De rest van de week vooral besteed aan de voorbereiding van de vergadering van APCI, de koffieproducentenvereniging, nu zaterdag in Apuela. In voorbereiding daarvan bij Jean thuis een voormiddag koekjes gaan bakken en taarten met koffie-crême au beurre gemaakt. Eens benieuwd wat de mensen er morgen van zullen vinden. Niet te laat naar bed want om zes uur loopt de wekker af om rond halfzeven opgepikt te worden voor vertrek naar Apuela. Meer daarover in een volgend verslagje. Liefs vanuit Otavalo!
11 februari - 17 februari 2012
Al een maand in Ecuador
Niet te geloven, maar waar, de eerste maand in Ecuador zit er al op. Met alle nieuwkomelingen en onder toezicht van enkele juffen van de school, nogmaals de grote zaterdagmarkt afgeschuimd. Goed dat er enkele Ecuadorianen bij waren om de prijzen te controleren en te drukken waar nodig. Lange, ontspannen skypes met het thuisfront. Zondag met ons hele gastgezin, met Silke, Dries en de juffen van Hoogstraten, Greet en Nicole naar Quito, naar Mitad del Mundo waar een groot monument staat op de plek waar de evenaar zou zijn. Veel ambiance, optredens van volksdansgroepen van alle provincies van Ecuador, winkeltjes, kunstenaars, restaurantjes... gezellig druk en prachtig weer. Het museum waar proefondervindelijk kan vastgesteld worden waar de evenaar precies is, deze keer niet bezocht. Doen we zeker als Sven, Chris en Finne hier op bezoek zijn. Op terugweg nog aan een andere evenaarsplek gestopt en langs een mooi meer, Lago San Pablo, terug naar Otavalo. Het oude historische centrum van Quito stond ook op het programma, maar te laat en te druk om nog de stad binnen te rijden. De stad Quito, gelegen in een langgerekt dal, is 60 km lang en 5 km breed, en breidt nog steeds uit in de lengte, nu tegen de berghellingen op. Maandag, kantoordag met lekkere taart voor de verjaardag van Jean (die eigenlijk niet wil verjaren). Dinsdag weer feest op school: 14 februari is hier niet alleen het feest van verliefde of geheime koppeltjes, maar ook het feest van de vriendschap en feest vieren, dat kunnen ze hier. Het was meteen ook de verwelkoming van Glenn, nog een leerkracht van de zusterschool De Scharrel uit Hoogstraten die hier voor een 10-tal dagen op bezoek komt. Het feest werd besloten met een heuse barbecue in de school. Ria en Jean krijgen het heuglijke nieuws van de geboorte van hun eerste kleinkindje. Proficiat! Op donderdag met alle juffen van de school en van Hoogstraten in een nabij gelegen dorpje, Peguche, naar een workshop om zelf een dromenvanger te maken onder de kundige leiding van een zeer vermaard en sympathiek indigenakoppel. Vervolgens een bezoek gebracht aan een 'taller de musica' waar allerlei muziekinstrumenten worden gebouwd en waar we ook een demonstratie te horen kregen van oude, traditionele muziek. Een heel geslaagde kennismaking met enkele typische artisanale kunstvormen hier. Vrijdag op kantoor voorbereiding van de eerstvolgende vergadering van de koffieproducentenvereniging APCI . In de namiddag kookatelier in de school. Op het menu een lekkere sla met jicama, avocado en appelsien, alles overdadig aanwezig hier, afgewerkt met een pittige vinaigrette en ricottakaas. Geslaagd recept maar nogal weinig opkomst van ouders; wellicht wegens het begin van het lange karnavalweekend. Maandag en dinsdag zijn hier zowel de school als het kantoor gesloten, en dus trekken we er zelf ook op uit: we hebben een uitstap naar de jungle gepland. Meer hierover in een volgend berichtje. Voor alle lezers, ook een prettig karnavalweekend of karnavalverlof gewenst! Liefs Cil
6 februari - 10 februari 2012
De weken vliegen voorbij
Maandag, eerste 'werkdag' voor Dries. Kennismaking met de mensen op het kantoor van Ecassef. In de late voormiddag naar `t schoolke voor een groot verwelkomingsfeest voor alle vrijwilligers en voor 2 leerkrachten van de school 'De Scharrel' uit Hoogstraten die een zusterband heeft met de Pestalozzischool hier. Echt groot feest, buiten op het grasveld/de speelplaats. Na enkele officiêle speechkes, verwelkomen drie jongetjes van de zesde-zevende klas iedereen in hun beste Engels... Alle kindjes zijn op hun paasbest uitgedost en doen per klasje een dansje, schattig en aandoenlijk, te weten dat er een aantal erg gehandicapte kindjes tussen lopen. De ouders hebben thuis allerlei typische gerechten en drankjes klaargemaakt, meer dan voldoende voor alle kindjes, voor de leerkrachten, de ouders en voor alle genodigden. Een echt festijn. Gelukkig waren er enkele tentjes voorzien want spijtig genoeg was de regen toch weer even de spelbreker. Terug op kantoor evaluatievergadering over het bezoek aan de koffie-finca's. Nadien een indigenajongetje, die op college in het 2e jaar zit, geholpen een moeilijke tekst over 'liefde en vriendschap' van het Spaans naar het Engels te vertalen. Hij begreep er echt niets van en heeft dan al jaren Engelse les achter de rug... Het was een zeer lange brief die hij dan nog moest overschrijven op een mooie kaart, een huiswerk ivm het feest van 14 februari, dat hier niet alleen een feest is voor verliefde of geheime koppeltjes, maar een feest van de vriendschap. Dinsdag met Ria en Adriana, de secretaresse/schatbewaarster van de koffievereniging APCI met de bus naar Quito, voor een vergadering van Ecuadoraanse vrouwelijke koffieplanters - opkopers- verwerkers. Weer heel wat bijgeleerd over soorten/kwaliteiten van koffie en hoe elders in dit uitgestrekte land in de koffiecultuur gewerkt wordt, al dan niet met verenigingen. Late namiddag terug in Otavalo. Woensdag op school uitwisseling van allerlei Ecuadoraanse en Vlaamse spellen, zowel in klasverband als op de speelplaats. Donderdagvoormiddag kantoor; na de middag met de Hoogstraten-leerkrachten, Silke en Dries, met Monica, Patricio en Patty een uitstapje naar een kratermeer Lago Cuicocha van de vulkaan Cotacachi. prachtig gelegen op meer dan 3000 meter. In het meer zijn 2 eilandjes gevormd, onder water verbonden door een kanaaltje en gevoed door opgewarmd en sterk fosforhoudend water van de nog actieve vulkaan. Met zijn allen een boottochtje gemaakt op het meer, rond de eilandjes gevaren en doorkoud van de striemende regen en de felle wind, nadien opgewarmd bij een open haard met een kaneeldrankje met (voor diegenen die het wilden) een goeie scheut aguardiente erin, een sterke drank op basis van suikerriet; het was net een Oostenrijkse Jaegertee; het gaf ook een apres-skigevoel. Vandaag de echte verjaardag van zoon Steven: Patty is deze middag als verrassing vroeger naar huis gekomen vanuit Quito, met een grote lekkere chocoladetaart. Vrijdag kuisdag op kantoor; met vereende krachten vlug gebeurd. Met Ria en Sandra 2 vergaderingen van de koffievereniging APCI voorbereid, die binnenkort met een tussenperiode van 3 weken zullen plaatsvinden. Ria vraagt me om samen met Adriana een boekhouding voor de vereniging op punt te stellen, en ik die helemaal niet graag boekhouding doe. Ik ben dus nu op zoek naar een eenvoudig boekhoudsysteem, een basispakket in excel bijvoorbeeld om hieraan binnenkort te beginnen. Hier rond de middag, bij jullie in de vooravond, met Erin gebeld die vandaag 6 wordt; iedereen daar eventjes aan de lijn gehad. Ik belde precies van in Edegem naar Viersel. Heel prettig. 's Avonds met Dries, Patty en de ouders een pintje gaan drinken in het centrum, het eerste pintje na bijna een maand; gezellig op een terrasje op de eerste verdieping met zicht op de drukke straat vol met jongeren en gelukkig overdekt want de regen gutste er weer uit. Nadien rond de lege ponchomarkt gelopen waar allerlei eetstalletjes staan met de ongelooflijkste specialiteiten. Het ziet er meestal wel lekker uit, maar toch maar niets geproefd. Heel veel volk op de been want morgen is het weer markt in alle straatjes van het centrum en veel verkopers komen van ver en zijn hier al op vrijdagavond. Waar ze de rest van de nacht doorbrengen, weet ik niet... Vandaag zaterdag met zijn allen naar de grote markt in het centrum. Tot later. Liefs uit Otavalo.
2 februari- 5 februari 2012
Weer even bijpraten
Het bezoek aan de model-koffie-finca's was ook weer een hele ervaring. Om te beginnen kwamen de kandidaat- koffieplanters ruim driekwartier te laat op de plaats van afspraak en waren er vier kinderen bij, wat niet de bedoeling was. Die mensen hadden er al wel ruim 2 uur reis opzitten, samengepakt in een camionnetje over zeer slechte weg. Goed en wel overgestapt in een schoolbusje, voor die dag gehuurd door Ecassef, vroegen de deelnemers al vlug te stoppen om een (uitgebreid) ontbijt te nemen... weer drie kwartier vertraging op het programma... We reden een hele tijd in noordwestelijke richting en inderdaad door weer een prachtig gebied, heel veel agaven en allerlei cactussen met bloemen en vruchten. De bladeren van de agaven werden lange tijd gebruikt om de zolen van het traditionele schoeisel van de indigena's te maken, die er wat uitzien als espadrillos, maar sinds de intrede van synthetische stoffen en koorden is het gebruik van de agavenbladeren in onbruik geraakt. De weg was weer in zeer slechte staat, deze keer niet omwille van het weer maar omdat er in de buurt waar we door moesten een hydro-elektrische centrale wordt gebouwd en er veel voorbereidende werkzaamheden aan de gang zijn. Ons busje had geen 4X4 uitrusting en het schol niet veel of we hadden met zijn allen moeten duwen. De eerste finca die we bezochten, Primavera, was zeer idyllisch gelegen. De plantage was ook indrukwekkend: er stonden 10.000 koffieplanten, heel zorgvuldig in rijen aangeplant, met daartussen ook op heel regelmatige afstanden bananenplanten. Bij het aanleggen van een koffieplantage is het aangewezen meteen een andere aanplanting te voorzien die vlugger opbrengst kan bieden dan de koffieplanten en dat is het geval o.m. met bananen maar ook met aji, dat is de zeer straffe pepersoort die gebruikt wordt om tabasco te maken. De koffieplanten geven pas na een jaar en acht maanden een eerste oogst en dan nog maar 20 % van de capaciteit van de planten; na 3 jaar 40 %, na 4 jaar 80 % en pas na 5 jaar 100 %. Het is dus echt nodig om intussen andere inkomsten te hebben om de investering in de koffieplanten te kunnen overbruggen. Het is ook moeilijk om de mensen ervan te overtuigen dat ze de aanplanting zeer zorgvuldig moeten doen en dat hen dat dan een inkomen voor de volgende 20 jaar kan verschaffen. Vanaf 5 jaar kan de jaarlijkse produktie 1 kilo per plant bedragen: op een plantage van 2,5 hectare met 10.000 planten dus 10.000 kilo koffiekersen, die dan nog wel een hele behandeling moeten ondergaan, maar daarover een andere keer meer. Op de finca Primavera was ook een hotel uitgebouwd, met een prachtig uitzicht op de omgeving. Het is alleen open in de zomer en enkel op afspraak; je komt er ook niet zomaar voorbij... Op de tweede finca werd vooral aandacht besteed aan het zaaien en uitplanten van de gekiemde zaden en de verkoop van die jonge koffieplantjes aan kandidaat-koffieplanters. De aangelegde plantage zag er hier veel minder mooi uit, enerzijds omwille van de rotsachtige en drassige bodem, dus minder geschikt en de plantjes waren nog maar net een jaar oud en er waren dus nog geen koffiekersen te zien. Op de terugweg kregen we politiecontrole voor drugs; we waren immers niet zo ver van de Colombiaanse grens en daar zou nogal veel drugsverkeer/vervoer zijn. Na een mooie maar weer vermoeiende rit , net voor het donker terug in Otavalo. Vrijdag, in de school bespreking van een aantal netelige problemen o.m. over hygiêne in de schoolkeuken en voorbereiding van de komst van 3 leerkrachten van de school De Scharrel uit Hoogstraten, waarmee de Pestalozzischool een scholenband heeft. In het kookatelier na de middag lekkere quinoatortilla's gemaakt, met veel klein gesneden verse groentjes onder en gebakken in palmolie: gezond en goedkoop. 's Avonds weer grote werkzaamheden in huis: gordijnen hangen op zes plaatsen; gordijnen klaar gemaakt tweedehands gekocht bij een hotel in de stad dat van interieur verandert. Om 1 uur naar bed. Zaterdag verder opgeruimd en gepoetst en in de namiddag met Ria naar Quito gereden om Dries op te wachten aan de luchthaven. De weg naar Quito, ongeveer 2,5 uur met de auto , is ook prachtig van uitzichten: heel gevarieerd met veel canyons, hier breuken genoemd. Langs de weg wordt veel fruit te koop aangeboden. Om 9 u 's avonds 'thuis' met Dries, moe maar geen last van de hoogte blijkbaar. Vlug naar bed. Zondag weer familiedag. Om 10 uur op weg naar de grootouders. Geholpen aan de voorbereiding voor het eten weer voor 20 man. Dries helpt hout hakken voor de houtkeuken. Vissoep deze keer met yuca en groene banaan erin, nadien gebakken rijst met scampi's. Met zus Teresa, dochter Patty en Dries een lange wandeling gemaakt, steil langs het bos naar boven, nogal glibberig en slijk en ik op mijn sandaaltjes en met mijn witte broek, want het is feest vandaag. Bonen gaan plukken op het terrein van de grootouders,; maisplanten doen dienst als bonenstaken! Langs een hobbelig steenweggetje net voor de regen terug binnen. In de namiddag familievergadering in voorbereiding van een spelnamiddag binnen 14 dagen, waaraan alle familieleden zullen deelnemen. Groepen gemaakt, namen van de groepen gekozen, een uniform en spellen bedacht, te vergelijken met estafette spelen. Serieuze vergadering met een voorzitter en een verslaggever, die een lijst maakt met de afspraken voor de aankopen van het spelmateriaal en het eten achteraf. Bij de thee in de late namiddag worden de 2 feestvarkens gevierd met een heuse taart met kaarsjes, verschillende liedjes en voor elk een ernstige speech door verschillende familieleden: de feestvarkens waren Opa die net 83 is geworden en Steven die deze week 17 wordt. Iedereen, groot en klein krijgt een borrelglaasje zoete wijn. Zondagavond werd de elektriciteit 2 keer voor lange tijd onderbroken, wellicht veroorzaakt door spelende kinderen in de buurt, vandaar dat ik dit berichtje moest onderbreken en het maandagmorgen heb afgemaakt- Liefs aan iedereen!
29 januari - 1 februari 2012
Even tussendoor een berichtje.
Zondag. Gelukkig goed uitgerust van de vermoeiende dag van gisteren. In tijd was het zolang onderweg als van bij ons weg en weer naar Parijs, voor een vergadering van enkele uurtjes... Toch vroeg ontbijten want dochter en zoon 'moeten' naar een schoolmis. Drukte in huis want in het vooruitzicht van nog een gast-vrijwilliger hier in huis, wordt heel wat verhuisd en wordt eerstdaags zelfs een gat gekapt naar een afzonderlijk deel van het huis dat tot hiertoe enkel te bereiken is langs de straat. Bij de bouw van dit huis (6 jaar geleden) werd die afzonderlijke ruimte aan de straatkant voorzien om eventueel te verhuren als winkelruimte. 't Is zondag, dus familiedag, maar er wordt vandaag niet gekookt. We gaan eerst opa en oma en broers en zussen ophalen en rijden met zijn allen naar een meertje boven Ibarra (dik drie kwartier rijden) waar blijkbaar iedereen grote gebakken tilapia's eet die langs de straat worden gebakken en die je in de er achterliggende restaurantjes kan opeten. De vissen komen van Guayaquil in het zuiden van Ecuador, smaken heerlijk en worden opgediend met aardappel in de schil en tomatensla. met een glas lauwe veel te zoete frisdrank (en ik maar zin hebben in een fris glaasje witte wijn...). Het was prachtig weer zondag en dus erg druk rond het meertje, met heel wat straatartiesten, kraampjes met fruit, snoep, kleding en artisanale artikelen, maar ook draaimolens ( met de hand laten draaien) en springkastelen; een echte kermissfeer. Maandag in de voormiddag tijdens de lessen van Silke in 2 verschillende klassen me vooral bezig gehouden met de moeilijke of met de gehoorgestoorde kindjes. Ik begin ze intussen al wat te kennen en krijg er al heel wat vriendschap van terug. Gezien er vandaag niemand op kantoor is, thuis enkele teksten doorgenomen en voorstellen voor aanpassingen gesuggereerd. Met mijn zakje was naar het centrum vertrokken, afgegeven en nadien genoten van mijn eerste uitstapje alleen in Otavalo. Het was mooi weer en het stadje liep vol met scholieren lager en middelbaar onderwijs in zeer verschillende maar allemaal heel verzorgde uniformen. Op maandag zijn ze allemaal op hun paasbest omdat ze dan 's morgens de nationale hymne zingen in alle scholen. Genoten van een heerlijke dubbele espresso, voor Silke zuignapjes gevonden die ze in de klassen wil gebruiken om de sociale vaardigheden van de kinderen aan te moedigen: in die zuignapjes zet ze een sterretje dat de kinderen dan aan elkaar kunnen doorgeven als bijv het ene kind het andere helpt, of als een kindje bereid is om een slijper of een kleurpotloodje uit te lenen aan een ander kind, want dat is niet vanzelfsprekend... Een reisbureautje binnengestapt om eens te informeren naar de prijzen voor een uitstap naar de Galapagos eilanden; wordt een hele onderneming als ik dat wil doen.
Dinsdag en woensdag gewone kantoordagen met follow-up van de vergadering over/met APCI vorige zaterdag, de stand van zaken van het koffieproject waar intussen een groep Colombianen, professesionele 'zakkenvullers' en planters aan het werk is, begroting bekeken voor het verder verloop van het koffieproject, en zo meer. Met de hele Ecassef ploeg een aantal verschillen besproken in de onderwijsmethoden hier en in Belgiê, het punten geven, het studeren zelf. Vanavond mijn was gaan ophalen en alles was picobello gewassen en gestreken, prima, voor herhaling vatbaar. Met de taxi naar huis want intussen was het bijna donker en voor de verandering aan het stortregenen, en een taxirit in heel Otavalo kost 1 dollar. Intussen is het hier 8 uur 's avonds en nog niemand van het gastgezin thuis. Gewoonlijk is het thee- of koffietijd rond halfzeven, met een broodje of een andere kleinigheid. Deze morgen, voor dag en dauw, echt om 6 uur werd hier begonnen aan het doorslaan van een muur naar die andere ruimte van het huis. Uiteraard een grote stofwolk. Voor ik naar kantoor vertrok was de klus geklaard, enkel nog de deur en de omlijsting erin te plaatsen en 's middags was al het stof al opgeruimd. Werken kunnen sommigen echt wel, zeker de ouders van mijn gastgezin. Morgen wordt weer een hele koffiedag: we gaan met een 10-tal personen, allemaal leden van APCI een aantal model-koffie-finca`s bezoeken. Wellicht weer een mooi stukje natuurgebied doorkruisen. Wordt vervolgd. Liefs vanuit Otavalo!!
23 - 28 januari 2012
Zesdagenweek
Maandag en dinsdag waren echte Ecuadoraanse of beter gezegd Ecassef-kantoordagen, met allerlei besprekingen op de agenda, maar voortdurend gestoord door bezoekers of telefoons allerhande die meestal dringende oplossingen of nieuwe besprekingen vergen. Statuten en intern reglement van de koffieproducentenvereniging APCI gelezen en hier en daar, op vraag van Ria, suggesties gedaan voor aanvullingen en/of verbeteringen. Silke geholpen bij het maken van een dominospel voor haar Engelse lessen: tekeningen die werkwoorden uitbeelden aan de ene kant met het Spaanse woord eronder, een Engels werkwoord aan de andere kant. Dit spel (drie stuks gemaakt) heeft intussen al veel succes gehad in de klas. Silke heeft alle tekeningen thuis nog gekleurd en de kaartjes geplastifieerd! Woensdagmorgen weer om halfzeven op pad naar de koffieplantage. Een uur gewacht op vier indigena-werklieden die spijtig genoeg niet zijn komen opdagen, alhoewel met klem beloofd! Zo'n 1500 net ontkiemde plantjes uit het zaaibed gehaald, worteltjes gewassen, drie minuten gedesinfecteerd en dan 1 voor 1 gecontroleerd: enkel de plantjes met een volledig rechte wortel mogen in de voorbereide zandzakjes geplant worden; dus alle plantjes met een dubbele of driedubbele of een gekrulde wortel moeten weggegooid worden: dat is ongeveer 15 tot 20 % van de ontkiemde plantjes. Onder deskundig toezicht van de ingenieur werden al deze plantjes zorgvuldig ingeplant en dan nog eens besproeid. Gelukkig was het nog eens een overwegend zonnige dag na de aanhoudende regen van de voorbije dagen. De stortregens van de laatste dagen had hele stukken van de weg met dikke modderlagen bedekt zodat we af en toe moesten stoppen voor bulldozers die de weg aan het vrijmaken waren. Een deugddoende douche deed weer vlug alle vermoeidheid vlug verdwijnen. Donderdag met veel moed begonnen aan de vertaling van enkele brieven van Nederlandse en Vlaamse gastouders gericht aan hun adoptiekinderen hier. Prettig werk, wel met af en toe een woordenboek erbij, en er staat een Spaanse taalcorrectie geprogrammeerd; vooral goed voor de accenten. Vertalingen vlug onderbroken voor een bespreking van de stand van zaken van het koffieproject: de houding van de ingenieur, het wegblijven van de toegezegde werkkrachten, de hoogdringendheid van het uitplanten van de ontkiemde zaden, de grote hoeveelheid nog te vullen zandzakjes, de oplopende onvoorziene kosten en zo meer. Intussen zijn er drie Colombianen bereid om er bijna dag en nacht te gaan werken aan een vaste prijs per gevuld en ingeplant zakje. Zij beginnen er maandag aan. Wordt vervolgd... Donderdag was ook de uitbetaling van de studiebeurzen of de tussenkomst aan de ouders of de verantwoordelijken van de adoptiekinderen gepland, telkens tegen voorlegging van het rapport en een documentje waaruit blijkt welke uitgaven er gebeurd zijn. Zijn die gevraagde documenten er niet, dan kunnen ze ook geen cheque ontvangen. Vrijdag weer een schooldag. In de voormiddag tijdens de les van Silke met de gehoorgestoorde kindjes met tangrams en puzzels gespeeld. Samen met Silke naar de stad om enkele inkopen te doen met het oog op de grote kuis in de schoolkeuken in de namiddag. Op onze zoektocht een wasserijtje gevonden waar je was kan binnenbrengen en volgende dag terug kan ophalen: 2 dollar per kilo. Voor die prijs ga ik niet zelf schrobben en spoelen tot mijn rug er pijn van doet. Eerstdaags eens uitproberen. De rest van de vrijdag, samen met Silke en de concierge van de school de schoolkeuken een grondige poetsbeurt gegeven, zodat we er in de toekomst zelf ook met plezier kunnen koken met de moeders en de leerkrachten. En ja, op zaterdag weer vroeg uit de veren om samen met Ria en Jean naar Apuela te rijden, met chauffeur Patricio. Na een rit van zowat 2 uur Adriana opgepikt om nog eens anderhalf uur verder te rijden. Adriana is momenteel de duveldoedal van de koffieproducentenvereniging APCI die in Apuela gevestigd is. Doel van deze reis: Ecassef en Apci bekendmaken en kandidaat-koffieproducenten aanmoedigen lid te worden van Apci. Ik voelde me zo op een `ledenwervingsactiviteit`van het VKW. Gezien de uitgestrektheid van het gebied, is het de bedoeling om in verschillende regio`s een kern te vormen en in elk van die kernen een model koffieplantage op te zetten, waar de leden dan kunnen zien hoe het kan en hoe het zou moeten en waar ze op afgesproken momenten met hun vragen terecht kunnen bij een deskundige ( een ingenieur of een landbouwkundige). Weer een prachtig stuk natuurschoon van Ecuador gezien, maar ook 7 uren door mekaar geschud op de bar slechte wegen...
22 januari 2012
Dit was een echt familieweekend. Elke zaterdag is hier in Otavalo een reuzegrote markt van artisanale produkten: dromenvangers, poncho's, truien, allerlei dingen in leder en in wol, schilderijtjes, vingerpopjes, tassen, te veel om op te noemen. Alleszins zeer kleurrijk, zowel de produkten als de verkopers, want die zijn meestal gekleed in hun traditionele klederdracht, babietjes op de rug gebonden. Gelukkig terug stralend weer. Met patricio enkele boodschappen gedaan en rondgekuierd op de markt. Monica was gaan werken. Kort na de middag terug naar de markt, nu met Patricio, Monica en zoon Steven voor aankoop van bergen groenten en fruit op een ander deel van de markt. Ook weer te veel om op te noemen de variatie die er is in fruit en groenten, het is een echte luxe, maar wellicht niet echt goedkoop voor de meeste mensen. Na thuiskomst van de zus Patty die in Quito studeert, terug met zijn allen gaan boodschappen doen en vervolgens naar de ouders van Monica die even buiten de stad wonen. Er was net deeg klaar om maisbroodjes te gaan bakken nog bij een ander familielid in de buurt en terwijl de zowat 200 broodjes werden gebakken, werd er gekaart met de kranige grootouders, 82 en 83 jaar, maar heel goed bij de pinken en humoristisch. Pas naar huis rond 10 uur s avonds als de broodjes klaar waren. Moe van het slenteren op de markt en in de vele winkels. Zondagmorgen al vroeg vrienden van Patty op bezoek en na uitgebreid ontbijt terug naar de grootouders, ook de vrienden mee. Onderweg grote stukken varkensvlees gekocht om voor 20 man eten te maken op een groot houtvuur: gekookt, gebakken vlees intussen in stukjes gesneden, geroosterde bonen samen gekookt met aardappelen in de pel, nog andere bonen en nog een andere soort aardappelen afzonderlijk gekookt. Heb 2 uur meegewerkt aan de voorbereiding van het eten, o.a. 35 maiskolven gepeld, talloze uien, tenen look, pepers, prei en peterselie gesneden. Met verse groene zeer pikante pepertjes, in de eigen tuin geplukt, een zeer straffe salsa de aji gemaakt. Tijdens de werkzaamheden heerlijk fruitsap , vers gemixt van papaya en boomtomaten (tomates de arbol) ook uit de tuin. De eters waren allemaal familieleden die in de buurt wonen, jong en oud. Wijn of bier heb ik hier nog niet gezien ... beetje pech voor mij, maar het went wel. Rond 4 uur terug naar huis en iedereen een dutje gedaan. Denk dat ik met mijn gastgezin veel geluk heb. Ze wonen op wandelafstand van de school, van het kantoor van Ecassef en van het centrum van de stad, alles zo'n 15 tot 20 minuten. Ik slaap in de kamer van dochter Patty. TV is er enkel op de slaapkamer van de ouders. Ben al heel blij dat er een bad/douche is, als er water is natuurlijk. De was laat ik maar wat bijeen komen, want die is met de hand te doen , geen wasmachine of zwierder, maar een schuin betonnen vlak om op te wassen met daarnaast een diepe bak met water om te spoelen. Ook in de stad geen wasseretje te vinden. En dan maar hopen dat het een paar uur niet regent. Tot zover het familieweekend. Ga zeker ook eens kijken op de blog van Silke. Zij vertelt uitgebreider over de dag op de koffieplantage en meer over de school. Wellicht zullen we soms eens hetzelfde vertellen. Liefs vanuit Otavalo.
20 januari 2012
Voor diegenen die mijn berichtje van 18 jan niet zouden ontvangen hebben, herneem ik het even helemaal onderaan.
Zoals te verwachten was het gisteren een goed gevulde dag. Door een prachtig landschap met een tijdje het zicht op een besneeuwde vulkaan en langs prachtig weelderig begroeide bergflanken, na een tocht van 2 uur aangekomen in El Ouinde. Ecassef bereidt hier voor een dertigtal families en ook voor een eigen koffieplantage de zakjes potgrond voor waarin de ontkiemde koffiezaden moeten overgeplant worden. De ontkiemde plantjes moeten dringend overgeplant worden maar er is wel een en ander misgelopen in de afspraken: de voorbije week kwamen maar de helft van de beloofde arbeiders opdagen, en bleken bovendien de 2 zakjesvulmachines defect, zonder Ecassef daarvan op de hoogte te brengen. Er waren ook 3 minderjarigen aan het werk, wat absoluut niet kan voor Ecassef. Zij moesten dan ook, na uitbetaling van de gewerkte uren, direct vertrekken, waardoor andere werknemers ook niet meer verder wilden werken. Afspraken maken en er zich aan houden en voortwerken zonder toezicht, blijkt hier al zo moeilijk te lukken als in heel wat Afrikaanse landen...We hebben dan maar met vereende kracht zoveel mogelijk zakjes met de hand gevuld. Intussen was het flink beginnen te regenen en over een glibberige weg waren we gelukkig voor zonsondergang terug thuis. En bij thuiskomst bleek er geen water te zijn.. weer even wennen, gebeurt wel eens meer hier.
Vandaag was weer een afwisselende schooldag: een beetje helpen bij de les van Silke, de website van de school bekeken en bijgewerkt door Silke, mijn pagina op deze blog geopend en in de namiddag de eerste kookles: hamburgers van linzen met veel klein gehakte groenten eronder gemengd en een lekkere sla. Op weg van de school naar huis een wolkbreuk zodat de straten blank stonden. Vandaag bijna de hele dag geregend en ook echt koud, uitzonderlijk volgens de mensen hier.
Hallo lieve mensen Mijn eerste 'werkdag' zit erop.De heenreis is zeer vlot verlopen, nergens vertraging of wijzigingen aan het vluchtschema.In de luchthaven van Quito stonden Ria en Jean en Sandra van Ecassef en mijn gastouders Monica en Patricio me op te wachten. Na een beetje zoeken was alle baggage terecht en reden we met zijn allen nog naar Otavalo, gedeeltelijk over de Panamericano, die af en toe zeer smal en kronkelig is en vol vrachtwagens. Geen aanrader in het donker en na een lange vlucht. Voor mij rond 3 uur s nachts aangekomen in Otavalo en toch wat last van de hoogte: misselijk en barstende hoofdpijn, maar met een aspirientje en kruidenthee was het vlug voorbij. Drukte in huis vanaf 5 u s morgens: Patricio vertrekt voor leerlingenvervoer, Monica, directrice van de school, vertrekt om 7 u voor een job tot 11 uur voor ze naar de school komt en vaak heeft ze s avonds ook nog een job na de school tot 9 u; zoon Steven, 17 j vertrekt ook vroeg naar school, laatste jaar humaniora en volop bezig met ingangsexamens voor de univ.Patricio komt voor het ontbijt zorgen en rond 8.30 naar de school waar Silke les geeft. Engelse les van Silke bijgewoond. Zonde voor haar, was ik in Zaventem verplicht om de speculoospasta die ik voor haar had gekocht, achter te laten aan de security: wordt aanzien als vloeistof; wist ik niet. Maar de chocolade en het nieuwe fototoestel waren zeer welkom. Zeer geanimeerde les van Silke met dansen en zingen,en allerlei speelse oefeningen: moeilijke opgave in een klas met enkele doofstomme kindjes en enkele anderen die echt ook niet mee kunnen. Rond 10 u krijgen alle kindjes een voedzame warme mais-havermoutpap met een grote zoete pistolet. De meesten zijn al zeer vroeg weg van huis. Vervolgens planningvergadering met directrice Monica, Ria van Ecassef en Silke. Na bezoek aan kantoor van Ecassef, lekker eten bij gastgezin, terug naar kantoor en dan naar de markt voor rubber laarzen, want morgen de hele dag werk op de koffieplantage in wording;vertrek om 6.30u. Verslag in een volgend berichtje. Vandaag al stralend weer en al een fiks onweer gehad. Lieve groeten uit Otavalo. Cil