Maandag hebben we opnieuw een pictogram besproken. Deze keer was het ‘luisteren als de leerkracht iets uitlegt’. Hopelijk houden ze er zich wat aan vanaf nu. Ze konden het alleszins  goed uitleggen toen we vroegen wat het betekende :D  Ik heb de kinderen tijdens Engels enkele adjectieven aangeleerd zoals ugly,beautiful, good, bad, fast, slow…  Op de bureau was het heel druk. Veel vergaderingen en mensen die met vragen langs kwamen. 1 van de personen die de hulp van ECASSEF inriep was een indigena mama van 8 kinderen. Haar oudste kind zit in het adoptieplan om te kunnen studeren. Het laatst geboren kindje van enkele maanden oud heeft een heel zwakke gezondheid. Jean is dokter en heeft het kindje grondig onderzocht. Het arme meisje heeft een  liesbreuk, een hernia en een gaatje tussen de 2 kamers van het hart. Dat hoor je als je naar het hart luistert. Normaal is het boem boem boem en daartussen is het stil. Bij haar is het boem ruis boem ruis… Door enkel te luisteren kun je niet weten hoe groot het gat is. Maar het is alarmerend want het zuurstofrijke bloed mengt zich nu met het zuurstofarme bloed. Waardoor het kindje niet genoeg zuurstof heeft. Ook de liesbreuk moet aangepakt worden want als de darmen zich gaan draaien kan niets meer circuleren en sterft het stukje darm af. Jean heeft alles zo gemakkelijk mogelijk proberen uitleggen want de mama is niet geschoold. Maar hij heeft dat heel goed aangepakt. Hij heeft ook met haar gepraat over het feit dat ze beter geen kinderen meer krijgt. Hij heeft de werking van een spiraaltje uitgelegd want de pil heeft geen zin, die nemen ze dan toch niet hoe het moet. Maar je merkt dat dit een heel delicaat onderwerp is. Blijkbaar moeten indigenas op z’n minst 12 kinderen krijgen want de Bijbel zegt dat. De mannen zien hun vrouw ook graag constant zwanger want dan zal ze zeker niet bij een andere man gaan. Weer een voorbeeld van de machocultuur. Ik vraag me af hoe hij zal gereageerd hebben toen ze thuis kwam met alles wat Jean heeft gezegd. Als ze het al heeft durven zeggen… Ik heb die namiddag voor alle kinderen tangrams gemaakt en een map aangelegd met oefeningen.

Dinsdag ben ik in Otavalo een telefoon gaan zoeken voor de school want die is kapot. Pas in de 5de winkel vond ik wat ik zocht. Op school ben ik met de poster rond gegaan waarop staat dat we samen willen werken aan een school met minder agressie en veel solidariteit. De kindjes hebben ondertekend door er hun naam onder te schrijven of met vingerverf een afdruk van de duim te plaatsen. Ze kregen als bewijs een fomix-sterretje. Er waren er toch weer bij die geen zin hadden om het te onderteken omdat ze dan niet meer mochten slaan… En ze durven dat dan nog luidop zeggen ook hé! In de namiddag heb ik op de bureau een spel gemaakt over de werkwoorden. Gelukkig heeft Cil me de hele tijd geholpen zodat ik thuis enkel nog moest kleuren en plastificeren. Het was een dominospel. Aan de linkerkant had je telkens een tekening van een werkwoord. Aan de rechterkant had je een werkwoord in het Engels. Ze moeten telkens het bijhorende prentje bij het werkwoord vinden. Zodat ze op het einde een lange slang hebben. Wie het eerst zijn kaartjes kwijt is is gewonnen.

Woensdag nam ik het spelletje mee naar school. In 6 en 7 ging het heel vlot en ze vonden het super fijn. Maar in 4 en 5 ging het weer niet van zelfsprekend. Ik heb de doofstomme kinderen de tangrams laten maken. Dat vlotte zeer goed maar het spel rond de werkwoorden lukte niet omdat ze geen groepjes konden of wilden maken. De kinderen die normaal altijd goed meewerken tijdens Engels hadden geen zin in het spel en wilden met niemand samenwerken. Ik denk dat de reden hiervan is dat er sinds 2 weken een nieuwe leerling ‘Koeri’ in de klas zit. Het is geen gemakkelijke jongen want op zijn vorige school is hij buiten gegooid en hij is nog maar 8. Ze wisten niet hoe ze hem moesten aanpakken, dus hij stond meer buiten dan dat hij in de klas zat. Ze hebben hem nu bij ons op school gestoken. De mama zegt dat hij een gewone thuissituatie heeft maar we stellen er ons allemaal grote vragen bij. Met de tijd komen we er wel achter. De kinderen in de klas vinden Koeri niet leuk en ik geef ze geen ongelijk. Hij is soms echt een ettertje. Pakt dingen af en gooit ze kapot, liegt, valt kinderen lastig… In 2 weken tijd is de sfeer in de klas van kwaad naar erger geworden. Het was al geen hechte groep, maar nu is het echt wel een ramp aan het worden. Er is zelfs een kind recht gestaan en heeft naar Koeri geroepen dat hij terug moest keren naar zijn oude school want sinds de dag dat hij hier is, is de school niet meer leuk. Je zag dat hij elk woord van zijn zin meende en dat zijn woede het heel diep zat. Ik heb Koeri bij me genomen en heb met hem gepraat. Ik vroeg hem waarom hij kinderen soms lastig viel, en legde hem uit dat je zo geen vrienden maakt. Slechter nog, dat je enkel vijanden maakt. De hele tijd keek hij naar de grond met een sip gezicht. Ik denk dus wel dat hij besefte dat ik gelijk had. Hij is na ons gesprek beginnen tekenen. En kwam daarna z’n tekening aan me tonen. Hij kan prachtig tekenen en heb hem daarover rijkelijk bestoeft. Maar door die hele situatie kunnen we dus blijkbaar geen spelletjes meer spelen in de klas omdat de hele sfeer weg is. Ik heb ze uiteindelijk toch aan het spelen gekregen en ze vonden het daarna wel plezant. Ze wilden zelfs verder spelen in de speeltijd. Maar die morgen heeft me toch aan het denken gezet en ik wou dit probleem op de een of andere manier aanpakken. In België bestaan er oneindig veel dingen rond pesten en sociale vaardigheden. Ik ga hierover spelletjes en oefeningen zoeken zodat ik 1 keer in de week de kinderen die echt gedragsproblemen hebben bij me kan nemen voor een half uurtje. Dan kunnen we aan hun sociale vaardigheden werken. Ik heb al toestemming aan de directrice gevraagd en ze vind het een uitstekend idee. Helpt het zoveel te beter, helpt het niet dan hebben we het op z’n minst geprobeerd. Bij deze als iemand hieromtrent tips of leuke spelletjes heeft, altijd welkom! In de namiddag ben ik bij mijn vriendin Cynthia gegaan die diëtiste is. Ze geeft elke maand een lezing voor volwassen met een handicap. De lezing ging door in Atuntaqui. Ik heb de bus genomen om ernaartoe te rijden. We stopten bij een bushalte om enkele mensen op te halen. En de 2 nieuwe arteveldestudenten zaten daar te wachten op een bankje! Ze waren sinds zondag in Ecuador en had nog niet de kans gehad om ze te ontmoeten. Ik begon hysterisch te roepen en te zwaaien. Hopelijk kunnen we snel eens afspreken! De lezing was een uur later begonnen dan gepland omdat de beamer niet werkte. Ik zat naast een dokter en we hebben de hele tijd gebabbeld. Er was toch iets vreemds aan die man hoor! Hij vroeg mijn naam en hij vond het nogal buitenaars klinken. En toen begon hij over aliens te praten. Hij geloofde steevast dat er aliens bestaan. Het ging zelfs zo ver dat hij me vertelde over een vriend die een alien is. Hij heet Alaje en komt van een ander universum dat Pleyades heet.  De gereïncarneerde Pleiadiaanse Man wil de mensen op Aarde een belangrijk bericht vertellen en probeert zoveel mogelijk mensen wereldwijd te bereiken via zijn Youtube Kanaal. Aan alle geïnteresseerden youtuben maar! :D De lezing zelf ging over hygiëne in de keuken. Hoe je bijvoorbeeld kunt zien aan een vis dat hij vers is. De oogjes moeten blinken, ze mag geen geurtje hebben en als je je vinger erop legt moet die eraan blijven kleven  en mag er niet af glijden. Ik heb de powerpoint aan Cynthia gevraagd om eens aan de ouders in de Pestalozzischool te tonen. In de lezing zat er een man die de hele tijd en heel luid ‘si’ zei. Ocharme Cynthia kon zich moeilijk op haar tekst concentreren daardoor. J Na de lezing zijn we haar dochter Ashley gaan ophalen om samen een ijsje te eten in Ibarra.

Donderdag heb ik flitskaarten gemaakt over alle woorden die we tot nu toe al kennen in het Engels. Op de voorkant staat een woord in het Spaans of een tekening en op de achterkant staat het Engelse woord. De kinderen kunnen ze zo goed oefenen als ze eens wat tijd over hebben. Ze moeten enkel nog geplastificeerd worden. In de namiddag was er vergadering op school voor de ouders. Ik ben maar eventjes gebleven want het was al behoorlijk laat.

Vrijdag hebben we grote kuis gehouden in de keuken van de school. Toen we aan doña Lidu vroegen waar de kuisproducten stonden moesten we tot onze grote verbazing vaststellen dat die er niet waren. Ze toonde ons enkel het restje afwasproduct dat er stond. Cil en ik zijn dus eerst kuisgerief gaan kopen, al begreep doña Lidu niet waarom we dat restje niet gewoon gebruikten. We konden toch moeilijk kuisen met hetzelfde vodje waar de afwas mee wordt gedaan en er was amper zeep. Doña Lidu verstond de drukte helemaal niet want de keuken was toch proper? Hmmm… Ik begrijp niet dat ze dat niet zag hoe onhygiënisch de keuken erbij stond. Het vet op het vuur hing er gewoon aangekoekt van jaren ver. Later ontrekte Cil dat het vuur ooit groen was geweest.  :D  Je kon niet meer door de ramen heen kijken van het vet die eraan geplakt was. Ik heb ze goed onderhanden genomen en met een mes de ooit witte silicone randjes schoon geschraapt. Cil heeft de frigo uitgewassen en we hebben het servies in de proper gekuiste kastjes gezet. Dit weekend ga ik naamkaartjes maken voor alle zaken die er in de keuken zijn. Zowel in het Spaans als in het Engels. Cil en ik zijn velcro gaan kopen om ze te kunnen op hangen.

Zaterdag ben ik uitgenodigd bij de directrice om er te lunchen. Cil was jammer genoeg niet thuis, voor haar was het zaterdag een werkdag. Ik moest uit de keuken blijven want ik was te gast. Heb dus de collectie familiefoto’s bekeken. We hebben  lekkere soep gegeten en vis. Na het eten zijn we om een set beddenlakens gegaan voor de muziekleerkracht die vandaag zijn trouwfeest gaf in Chillcapamba. We haalden alle leerkrachten op met het schoolbusje en reden een halfuurtje de bergen in waar Chillcapamba is. Het is een communidad van Cotacatchi. Een prachtige streek alleen jammer dat je er niet met de bus heen kunt. Ik zou er zeer graag eens gaan wandelen want de tocht naar het feestje was adembenemend mooi. Op het feest waren er meer dan 300 genodigden. We waren nog maar goed en wel toegekomen en we kregen al een berg eten voorgeschoteld. Soep met varkensbloed en ingewanden, daarna hornados (een specialiteit van de streek). Amper 2 uur nadat ik me volgepropt had met het heerlijke eten van Monica… Gelukkig had Normita een zakje bij om de overschot mee te nemen naar huis. Toen ons eten min of meer gezakt was hebben we gedanst. Ik voelde me wel een buitenstaandertje tussen al die indigenas. Zij hebben allemaal dezelfde kleren en lijken allemaal op elkaar en ik zat daar ergens tussen te dansen. Ze vonden het precies wel allemaal fantastisch grappig dat ik met ze mee wou dansen. Maar ik trok me er niets van aan! :D Het was al heel laat toen ik eindelijk thuis kwam. Doodmoe was ik!

Vandaag zijn we zondag. Deze morgen ben ik met mijn papa naar de markt gegaan. Ik blijf het een avontuur vinden om daar rond te lopen. Echt een levendige plaats. Ik voel me precies altijd op een filmset van een latinofilm als ik tussen die honderden kraampjes loop. Niet te begrijpen als je er niet bent geweest. Bergen fruit en groenten, haken vol dode dieren, vissen die er zomaar in de zon liggen, varkenskoppen met vliegjes erop, overal verkopers die hun koopjes roepen, kleine eethuisjes… Strakjes maak ik pannenkoeken, maar eerst nog een beetje werken voor het schooltje.

Muchos besitos!!
Silquita



Leave a Reply.