Zondag 8 januari hebben we een kuisdagje gehouden. Samen met mijn broer heb ik de kerstboom afgebroken en alles terug opgeborgen in de dozen. Ondertussen heeft mama alle kleren gewassen en hebben wij de living en de keuken opgeruimd. Daarna zocht ik mijn camera om hem op te laden maar die was spoorloos verdwenen. Ik heb mijn hele kamer omgekeerd en heb niets gevonden. De laatste keer dat ik hem had was in de moestuin van de school. Ik hoopte dat hij daar eventueel nog lag. Wat heel vreemd zou zijn maar het checken zeker waard. 1 van de leerkrachten woont aan de rand van het terrein. Ik heb naar haar gebeld en ze heeft gezocht maar niets gevonden. De kans dat ze hem gepakt hebben in de bus op weg naar huis is ook heel klein want ik had mijn zakje de hele tijd dicht tegen me aangedrukt. Het kan zijn dat iemand van de ouders of de kinderen het heeft gepakt… Ria en Jean zeggen dat het al niet de eerste keer is dat vrijwilligers bestolen worden door bekenden. Je mag hier eigenlijk niemand vertrouwen…
Maandag zijn we de week begonnen met het goede nieuws van de soepverkoop in de Salvatorschool in Oostakker. Met de 700 euro die ze hebben verzameld gaan we 2 computers kunnen kopen voor de school! De foto’s van de soepverkoop heb ik in de speeltijd opgehangen. De kinderen hebben er lang naar staan kijken en stelden veel vragen. Ik had ook pictogrammen afgedrukt van kinderen die slaan, schoppen, bijten… We hebben ze tijdens de morgen even besproken met alle kinderen. Vanaf nu doen we dit elke maandag en komen de pictogrammen aan een prikbord te hangen. Daarna heb ik over de dieren les gegeven. Ik wou enkele kinderen naar voor die een dier uitbeeldden om ze dan in het Engels te leren. Maar niemand durfde, na lang aandringen kreeg ik ze los. Hier merk je toch wel een groot verschil met kinderen in België hoor! Daar vliegen bijna alle vingertjes in de lucht als ze naar voor mogen komen. Het zal wel weer door de faalangst komen en het bang zijn om gezichtsverlies te lijden bij het maken van fouten. Zoiets krijg je er niet zo gemakkelijk veranderd. In de namiddag heb ik op de bureau al veel lessen voorbereid voor de komende dagen. De poes van de bureau die me al de hele tijd aan het aaien was liep plots naar de bloempot en ze had er niets beter op gevonden om die als wc te gebruiken. Het was helaas niet helemaal in de bloempot. Maar proper als ze is gooide ze er met haar pootje wel aarde overheen.
Dinsdag had ik een vreemde busrit in de ochtend. Het eerste wat ik zag als ik aankwam in de terminal waren honderden kleine kuikentjes. Maar die waren in alle kleuren van de regenboog. Knal blauw, paars, roze, groen… Eerst dacht ik dat het speelgoedjes waren die bewogen maar toen ik dichter kwam werd het me pas duidelijk dat het dus wel degelijk kleine kuikentjes waren. In de bus zelf zat er rechts van me een meneer met oorhaar van wel 4 cm lang. En achter mij was er een man de hele busrit lang remgeluiden aan het maken. Op school aangekomen heb ik voor alle kinderen een klein sterretje uit fomix gemaakt. We gaan die gebruiken in het anti-agressieplan op school. Daarna heb ik Ief geholpen bij de vertaling van haar 2de sessie. We hebben het over onze persoonlijke ruimte gehad en over de verschillen tussen mensen op dat vlak. En we leerden ook met onze ogen duidelijk te maken aan anderen die ons benaderden waar onze persoonlijke grens ligt. Dat is nog niet zo gemakkelijk. Het merendeel schoot in de lach of het kwam niet serieus over. Na even oefenen is het ons wel allemaal gelukt. In de namiddag was er een vergadering gepland over de 3daagse naar San Pedro Vicente Maldonado. Ria en ik gaan er vanaf donderdag naartoe. We hebben ook vergaderd over het koffieproject. Momenteel zitten we een beetje in de problemen met het project. We hadden een ingenieur die ons niet van tevoren goed had ingelicht. Zo was de planning van het vullen van de zakjes en de manier waarop uiteindelijk helemaal anders. Met als gevolg dat we enorm achter zitten op schema en we dringend al die 100 000 zakjes aarde moeten hebben. De mengeling van de aarde bleek achteraf ook niet goed te zijn. Alles wat er voordien al was gebeurd in El Quinde was dus verkeerd. Ria en Jean zijn tot die ontdekking gekomen toen er vorige week een andere ingenieur meegegaan is naar het terrein. Hij was veel duidelijker in wat er moest gebeuren en hij hielp zelfs de hele dag mee. Hij wil ECASSEF heel graag helpen bij het oplossen van die vele problemen. Want elke dag komen er enorm veel kosten bij en zo kunnen ze het niet lang meer volhouden… ’s Avonds heb ik sterren genaaid uit stof en opgevuld met watten. Elke klas krijgt er 4. De bedoeling is dat de kinderen elkaar gedurende de dag een ster geven als ze iets goeds doen voor een ander. De ster mag dan de hele dag op de bank blijven staan en ’s avonds keren ze terug naar de juf. Zo hoop ik dat kinderen bewuster het goede gaan zien in een ander kind.
Woensdag heb ik TO BE aangeleerd aan 6 en 7. Ik stond er eigenlijk versteld van hoe vlotjes sommigen ermee weg waren. We gebruikten wel al werkwoorden onbewust en dat hielp hen precies wel. In 4 en 5 heb ik verder gewerkt rond de dieren. In die klas is er een leerling bijgekomen. Bij hem moet ik vanaf nul starten want hij heeft nog nooit Engels gehad. Wat wel een klein beetje vervelend is want hij zit een semester achter en ik weet ook helemaal nog niet hoe vlot hij zal leren. Hij spreekt thuis Quechua, op school Spaans en nu leer ik hem een 3detaal aan. Ik ga er eens over moeten nadenken hoe ik hem snel kan bijscholen, zodat hij kan meedoen met zijn klas. In de late namiddag heb ik Sandra en haar familie opgezocht. We zijn samen iets gaan eten op een super gezellige plek in Ibarra. Ik was er al vaak langs gewandeld maar er nog nooit binnen geweest. Het lijkt op een oude stal die is omgevormd tot restaurantje. Om naar een tafeltje te kunnen moet je een hekje met een voederbak open doen. Overal hangen oude lusters en hooibalen. Echt enorm sfeervol en het allerbelangrijkste: het is er super lekker! Ze hebben overheerlijke taarten, zelfs tiramisu, pizza’tjes, belegde broodjes, kaasplanken met gerookte ham…Mijn padre zou het eens moeten weten dat ze daar hammen aan het plafond hebben hangen. Toen hij het vleeshuis in Gent bezocht vond hij het maar vies dat hammen maanden aan hingen te drogen. Dat kon niet anders dan rot zijn dacht hij. En de pasta aan de buitenkant om het vlees niet aan de lucht bloot te stellen had een groen kleurtje… Hij heeft het niet geproefd en is het denk ik ook nooit van plan. :D
Donderdag zijn Ria en ik naar San Pedro Vicente Maldonado vertrokken om er Pepe op te zoeken. Hij zal de rechterhand van ECASSEF zijn in het college waarmee ze de komende 10 jaar gaan samenwerken. Het is een landbouwschool. Je zit 6 uur in de bus vooraleer je er bent dus Ria en Jean kunnen ook niet elke week naar daar gaan. Het laatste stuk van de busrit was prachtig. De natuur daar is heel tropisch en er zitten honderden soorten vogeltjes. Momenteel is het ‘winter’ en regent het er enorm veel maar het blijft wel super warm. ’S Avonds hebben we het nieuwe project aan de rector van het college gaan voorleggen. Hij ziet het zeker zitten! En een nieuwe wind door de school kan zeker geen kwaad, want ze hebben de laagste score gekregen tijdens de doorlichtingen. Dus als er niet snel iets veranderd dan zal de school z’n deuren moeten sluiten. Met mogelijke subsidies van Japan zouden ze er een centrum bouwen met laboratoriums, een gebouw om aan marketing te doen, een gebouw waar men zich kan informeren aan de hand van moderne media, produceren van producten enz… Uiteindelijk hoopt men dat men van over heel het land dit centrum raadpleegt om zich te informeren. Maar dat zal voor binnen 10 jaar zijn. We hebben overnacht in een hotel waar ze de kolibries lokken met suikerwater. We hebben er enorm veel gezien! Het blijft fascinerend hoe snel ze met hun vleugeltjes slaan.
Vrijdag hebben we een bijeenkomst gehad met leerkrachten van het college. Ze hebben van bovenaf een taak gekregen om de visie van de school op verschillende vlakken duidelijk neer te pennen. Ze hebben verschillende groepen gemaakt. Bijvoorbeeld een groep curriculum, productie, evaluatie… Ze weten niet zo goed hoe ze er moeten aan beginnen en begin juni moet het document klaar zijn. Maar wat Ria en ik niet zo goed begrepen is waarom ze mensen in groepen steken die er niets vanaf weten. Ze hebben vriendengroepjes gemaakt in plaats van de mensen op de juiste plaats te steken. Sommige groepen zijn ook zo overlappend dat ze beter 1 groep vormen. En de ene groep heeft al meer werk dan de andere maar toch zitten er in elke groep evenveel mensen. Hieruit kun je dus goed opmaken dat ze op het vlak van organiseren nog veel te leren hebben. Het is ook handig dat de groepjes verslag uitbrengen in een dropbox. Dat ze van elkaar weten waarmee ze bezig zijn of informatie van elkaar kunnen gebruiken. In de namiddag zijn we naar de moeder van Pepe gegaan die een bakkerij heeft. We hebben er een pompoentaartje leren maken. Ze waren ontzettend lekker! Ik heb er enkele meegenomen naar huis en ook hier vallen ze in de smaak.
Zaterdag hadden we een reünie tussen studenten uit het college, studenten die het college nu afgerond hebben en studenten die al een jaar weg zijn van de school. Elke graad doet een project op het einde van hun studies. Het is eigenlijk een minionderneming. Er was een groep die gewerkt heeft rond kippen, een andere groep rond melkproducten en de groep die nu bezig is werkt rond het recycleren van plastiek. Het was interessant om te horen wat ze geleerd hebben van het project, welke moeilijkheden ze onderweg zijn tegengekomen, de manier van samenwerken, of er een intern reglement bestond enz. Hieruit leerden de huidige leerlingen veel maar ook wij. De komende 10 jaar zouden er met de leerlingen samen gewerkt worden aan een onderneming die permanent kan blijven bestaan. Waarin de leerlingen in groepjes werken met verschillende leeftijden samen. Zo leren de jongsten veel van de ouderen en hebben ze een voorbeeld voor later als ze zelf die functie bekleden. Tegen 11 uur hebben we de bus terug naar huis genomen. Er zaten heel veel mensen op de bus! Gelukkig hadden wij 2 nog een zitplaats want er zijn er velen geweest die uren recht hebben gestaan. De weg zat ook vol bochten waardoor je heel snel ongemakkelijk bent. Ik voelde me zelfs niet goed worden en zat comfortabel neer vooraan in de bus.
Zondag ging ik normaal eindelijk Wingston bezoeken maar hij was het precies vergeten, of mijn papa had niet duidelijk afgesproken. Het zal dus voor een ander keertje zijn. Ik heb dan maar wat geholpen thuis en samen eten gaan kopen met padre en madre. Het was ook eens tijd om mijn blog bij te werken en wat mailtjes te beantwoorden ;)
Tot snel!
Muchos besos,
Silke
Maandag zijn we de week begonnen met het goede nieuws van de soepverkoop in de Salvatorschool in Oostakker. Met de 700 euro die ze hebben verzameld gaan we 2 computers kunnen kopen voor de school! De foto’s van de soepverkoop heb ik in de speeltijd opgehangen. De kinderen hebben er lang naar staan kijken en stelden veel vragen. Ik had ook pictogrammen afgedrukt van kinderen die slaan, schoppen, bijten… We hebben ze tijdens de morgen even besproken met alle kinderen. Vanaf nu doen we dit elke maandag en komen de pictogrammen aan een prikbord te hangen. Daarna heb ik over de dieren les gegeven. Ik wou enkele kinderen naar voor die een dier uitbeeldden om ze dan in het Engels te leren. Maar niemand durfde, na lang aandringen kreeg ik ze los. Hier merk je toch wel een groot verschil met kinderen in België hoor! Daar vliegen bijna alle vingertjes in de lucht als ze naar voor mogen komen. Het zal wel weer door de faalangst komen en het bang zijn om gezichtsverlies te lijden bij het maken van fouten. Zoiets krijg je er niet zo gemakkelijk veranderd. In de namiddag heb ik op de bureau al veel lessen voorbereid voor de komende dagen. De poes van de bureau die me al de hele tijd aan het aaien was liep plots naar de bloempot en ze had er niets beter op gevonden om die als wc te gebruiken. Het was helaas niet helemaal in de bloempot. Maar proper als ze is gooide ze er met haar pootje wel aarde overheen.
Dinsdag had ik een vreemde busrit in de ochtend. Het eerste wat ik zag als ik aankwam in de terminal waren honderden kleine kuikentjes. Maar die waren in alle kleuren van de regenboog. Knal blauw, paars, roze, groen… Eerst dacht ik dat het speelgoedjes waren die bewogen maar toen ik dichter kwam werd het me pas duidelijk dat het dus wel degelijk kleine kuikentjes waren. In de bus zelf zat er rechts van me een meneer met oorhaar van wel 4 cm lang. En achter mij was er een man de hele busrit lang remgeluiden aan het maken. Op school aangekomen heb ik voor alle kinderen een klein sterretje uit fomix gemaakt. We gaan die gebruiken in het anti-agressieplan op school. Daarna heb ik Ief geholpen bij de vertaling van haar 2de sessie. We hebben het over onze persoonlijke ruimte gehad en over de verschillen tussen mensen op dat vlak. En we leerden ook met onze ogen duidelijk te maken aan anderen die ons benaderden waar onze persoonlijke grens ligt. Dat is nog niet zo gemakkelijk. Het merendeel schoot in de lach of het kwam niet serieus over. Na even oefenen is het ons wel allemaal gelukt. In de namiddag was er een vergadering gepland over de 3daagse naar San Pedro Vicente Maldonado. Ria en ik gaan er vanaf donderdag naartoe. We hebben ook vergaderd over het koffieproject. Momenteel zitten we een beetje in de problemen met het project. We hadden een ingenieur die ons niet van tevoren goed had ingelicht. Zo was de planning van het vullen van de zakjes en de manier waarop uiteindelijk helemaal anders. Met als gevolg dat we enorm achter zitten op schema en we dringend al die 100 000 zakjes aarde moeten hebben. De mengeling van de aarde bleek achteraf ook niet goed te zijn. Alles wat er voordien al was gebeurd in El Quinde was dus verkeerd. Ria en Jean zijn tot die ontdekking gekomen toen er vorige week een andere ingenieur meegegaan is naar het terrein. Hij was veel duidelijker in wat er moest gebeuren en hij hielp zelfs de hele dag mee. Hij wil ECASSEF heel graag helpen bij het oplossen van die vele problemen. Want elke dag komen er enorm veel kosten bij en zo kunnen ze het niet lang meer volhouden… ’s Avonds heb ik sterren genaaid uit stof en opgevuld met watten. Elke klas krijgt er 4. De bedoeling is dat de kinderen elkaar gedurende de dag een ster geven als ze iets goeds doen voor een ander. De ster mag dan de hele dag op de bank blijven staan en ’s avonds keren ze terug naar de juf. Zo hoop ik dat kinderen bewuster het goede gaan zien in een ander kind.
Woensdag heb ik TO BE aangeleerd aan 6 en 7. Ik stond er eigenlijk versteld van hoe vlotjes sommigen ermee weg waren. We gebruikten wel al werkwoorden onbewust en dat hielp hen precies wel. In 4 en 5 heb ik verder gewerkt rond de dieren. In die klas is er een leerling bijgekomen. Bij hem moet ik vanaf nul starten want hij heeft nog nooit Engels gehad. Wat wel een klein beetje vervelend is want hij zit een semester achter en ik weet ook helemaal nog niet hoe vlot hij zal leren. Hij spreekt thuis Quechua, op school Spaans en nu leer ik hem een 3detaal aan. Ik ga er eens over moeten nadenken hoe ik hem snel kan bijscholen, zodat hij kan meedoen met zijn klas. In de late namiddag heb ik Sandra en haar familie opgezocht. We zijn samen iets gaan eten op een super gezellige plek in Ibarra. Ik was er al vaak langs gewandeld maar er nog nooit binnen geweest. Het lijkt op een oude stal die is omgevormd tot restaurantje. Om naar een tafeltje te kunnen moet je een hekje met een voederbak open doen. Overal hangen oude lusters en hooibalen. Echt enorm sfeervol en het allerbelangrijkste: het is er super lekker! Ze hebben overheerlijke taarten, zelfs tiramisu, pizza’tjes, belegde broodjes, kaasplanken met gerookte ham…Mijn padre zou het eens moeten weten dat ze daar hammen aan het plafond hebben hangen. Toen hij het vleeshuis in Gent bezocht vond hij het maar vies dat hammen maanden aan hingen te drogen. Dat kon niet anders dan rot zijn dacht hij. En de pasta aan de buitenkant om het vlees niet aan de lucht bloot te stellen had een groen kleurtje… Hij heeft het niet geproefd en is het denk ik ook nooit van plan. :D
Donderdag zijn Ria en ik naar San Pedro Vicente Maldonado vertrokken om er Pepe op te zoeken. Hij zal de rechterhand van ECASSEF zijn in het college waarmee ze de komende 10 jaar gaan samenwerken. Het is een landbouwschool. Je zit 6 uur in de bus vooraleer je er bent dus Ria en Jean kunnen ook niet elke week naar daar gaan. Het laatste stuk van de busrit was prachtig. De natuur daar is heel tropisch en er zitten honderden soorten vogeltjes. Momenteel is het ‘winter’ en regent het er enorm veel maar het blijft wel super warm. ’S Avonds hebben we het nieuwe project aan de rector van het college gaan voorleggen. Hij ziet het zeker zitten! En een nieuwe wind door de school kan zeker geen kwaad, want ze hebben de laagste score gekregen tijdens de doorlichtingen. Dus als er niet snel iets veranderd dan zal de school z’n deuren moeten sluiten. Met mogelijke subsidies van Japan zouden ze er een centrum bouwen met laboratoriums, een gebouw om aan marketing te doen, een gebouw waar men zich kan informeren aan de hand van moderne media, produceren van producten enz… Uiteindelijk hoopt men dat men van over heel het land dit centrum raadpleegt om zich te informeren. Maar dat zal voor binnen 10 jaar zijn. We hebben overnacht in een hotel waar ze de kolibries lokken met suikerwater. We hebben er enorm veel gezien! Het blijft fascinerend hoe snel ze met hun vleugeltjes slaan.
Vrijdag hebben we een bijeenkomst gehad met leerkrachten van het college. Ze hebben van bovenaf een taak gekregen om de visie van de school op verschillende vlakken duidelijk neer te pennen. Ze hebben verschillende groepen gemaakt. Bijvoorbeeld een groep curriculum, productie, evaluatie… Ze weten niet zo goed hoe ze er moeten aan beginnen en begin juni moet het document klaar zijn. Maar wat Ria en ik niet zo goed begrepen is waarom ze mensen in groepen steken die er niets vanaf weten. Ze hebben vriendengroepjes gemaakt in plaats van de mensen op de juiste plaats te steken. Sommige groepen zijn ook zo overlappend dat ze beter 1 groep vormen. En de ene groep heeft al meer werk dan de andere maar toch zitten er in elke groep evenveel mensen. Hieruit kun je dus goed opmaken dat ze op het vlak van organiseren nog veel te leren hebben. Het is ook handig dat de groepjes verslag uitbrengen in een dropbox. Dat ze van elkaar weten waarmee ze bezig zijn of informatie van elkaar kunnen gebruiken. In de namiddag zijn we naar de moeder van Pepe gegaan die een bakkerij heeft. We hebben er een pompoentaartje leren maken. Ze waren ontzettend lekker! Ik heb er enkele meegenomen naar huis en ook hier vallen ze in de smaak.
Zaterdag hadden we een reünie tussen studenten uit het college, studenten die het college nu afgerond hebben en studenten die al een jaar weg zijn van de school. Elke graad doet een project op het einde van hun studies. Het is eigenlijk een minionderneming. Er was een groep die gewerkt heeft rond kippen, een andere groep rond melkproducten en de groep die nu bezig is werkt rond het recycleren van plastiek. Het was interessant om te horen wat ze geleerd hebben van het project, welke moeilijkheden ze onderweg zijn tegengekomen, de manier van samenwerken, of er een intern reglement bestond enz. Hieruit leerden de huidige leerlingen veel maar ook wij. De komende 10 jaar zouden er met de leerlingen samen gewerkt worden aan een onderneming die permanent kan blijven bestaan. Waarin de leerlingen in groepjes werken met verschillende leeftijden samen. Zo leren de jongsten veel van de ouderen en hebben ze een voorbeeld voor later als ze zelf die functie bekleden. Tegen 11 uur hebben we de bus terug naar huis genomen. Er zaten heel veel mensen op de bus! Gelukkig hadden wij 2 nog een zitplaats want er zijn er velen geweest die uren recht hebben gestaan. De weg zat ook vol bochten waardoor je heel snel ongemakkelijk bent. Ik voelde me zelfs niet goed worden en zat comfortabel neer vooraan in de bus.
Zondag ging ik normaal eindelijk Wingston bezoeken maar hij was het precies vergeten, of mijn papa had niet duidelijk afgesproken. Het zal dus voor een ander keertje zijn. Ik heb dan maar wat geholpen thuis en samen eten gaan kopen met padre en madre. Het was ook eens tijd om mijn blog bij te werken en wat mailtjes te beantwoorden ;)
Tot snel!
Muchos besos,
Silke
RSS Feed