Donderdag 17 november heb ik les gegeven in plaats van woensdag. Omdat ik toen in Quito was. Ik heb de kinderen een ‘family tree’ laten tekenen. Daarna leerden we alle woordjes zoals mama, nonkel, zus… Het viel weer eens op hoe groot de gezinnen hier zijn. Gezinnen met 6 of meer kinderen zijn hier geen uitzondering. Tijdens de speeltijd had Hans met de kleintjes vliegers gemaakt. Ze gooiden ze van bovenop de trap naar beneden. En plots vloog de vlieger van Mattheo iets te ver over het muurtje van de school. Gelukkig was het net dat muurtje dat geen glasrand had. Ze doen dat hier meestal om dieven weg te houden. Ze gooien een laagje cement op de muur en zetten er glasscherven op. We hebben de autobanden gebruikt om Hans over het muurtje te krijgen. We hebben daarna nog wat geschommeld en in het huisje gespeeld. Na schooltijd ben ik met Hans gaan eten op de bureau. Om 3 uur ben ik terug naar het schooltje gekeerd om er een oudervergadering bij te wonen. En tot mijn grote verbazing liep er nog een kindje rond. De ouders zijn hem niet komen halen en hij heeft dan bij de conciërge mogen eten. Helaas was de opkomst van de ouders maar povertjes. We hebben het tijdens de vergadering over de seksuele groei bij de kinderen gehad. Er zijn al enkele kinderen die de leeftijd van 15 hebben en ze ontdekken bij zichzelf veranderingen. Daarom is het goed om ouders in te lichten. Het is namelijk geen schande om je lichaam te ontdekken, nu is het nog vaak zo dat ouders die kun kinderen betrappen het als vulgair bestempelen. Terwijl dit heel normaal is. Daarom heeft Monica erop gehamerd dat we de kinderen dit moeten toelaten, dat de ouders enkel moeten duidelijk maken dat ze dat niet op elke plaats en op elk moment kunnen doen. Vanuit het publiek kwamen er niet zoveel reacties. Het is duidelijk dat dit een taboe onderwerp is. Daarna hebben we het over de moestuin gehad. De afspraak is dat de ouders om de 3 weken 1 woensdag namiddag komen helpen in de moestuin. Helaas komen er soms ouders niet opdagen. Monica vroeg aan de ouders die er waren wat de reden daarvan was. Je merkte al snel dat er ruzie tussen de ouders onderling kwam. Ze begonnen elkaar te beschuldigen en de ouders die wel helpen werden kwaad op diegenen die nog nooit hadden geholpen. Uiteindelijk bleek dat sommigen tijdens de week geen tijd hebben. Wat ook begrijpelijk is, maar ze zeggen dit dan niet en ze komen gewoon niet helpen. Daarom hebben we een nieuwe groep ouders samengesteld die de zaterdagnamiddag zal helpen in de moestuin. Monica vroeg de inzet van iedereen omdat ECASSEF al alle materialen en zaden voorziet de school wil helpen. Het enige dat wij moeten doen is ons een paar uurtjes in de maand inzetten. Met de opbrengst kunnen we binnenkort gezonde groentjes uit onze eigen tuin serveren tijdens de speeltijd. We hebben het ook nog even gehad over het feit dat de kinderen gevarieerder moeten eten en ze nodigde daarom nog eens iedereen uit om de vrijdagnamiddag naar onze kookateliers te komen. Daarna kwam het pijnlijkste moment. Monica begon over de financiën van de school… Ze had het over de gezinnen die de 30 dollar per maand niet kunnen betalen. Daarna vertelde ze dat we een concert gaan organiseren waarmee we die families gaan helpen. Maar er kwamen ook nog wat kosten bij voor het vervoer heen en terug naar de moestuin, water -en elektriciteitsverbruik en het kerstfeestje. Het ging in totaal over 12,5 dollar. Ik hoorde achter mij al enkele ouders zuchten en er zaten er letterlijk enkelen met de handen in het haar. Vrijdag hebben de kinderen mijn memory van de kleuren gespeeld. Ze beginnen de kleuren al goed te kennen. Of ze ze al kunnen schrijven zullen we binnenkort merken bij de herhalingsoefeningen van de eerste weken. Om 11 uur gingen alle kinderen al naar huis. Toen Hans en ik vroegen wat de bedoeling was. Dan zeiden de leerkrachten dat we samen zouden koken want wij moeten toch ook lunchen. Maar je zag aan hun gezichten dat er meer achter zat. Uiteindelijk hebben alle leerkrachten en vrijwilligers samen gekookt (ik in mijn vinger gesneden, gedaan met helpen), enkele spelletjes gespeeld en daarna gezellig samen gegeten. Op het menu stond: vis met champignonsaus (volgens mij een vreemde combinatie) , rijst (wat had je gedacht ;)  ), frietjes, tomaat, ajuin, sla en groene paprika. Als drankje kregen we een beetje schuimwijn en mangosap. Als dessert hebben we gelatine van ananas gegeten. En dat allemaal om de nieuwe leerkrachten te verwelkomen en om de vrijwilligers te bedanken. Lief hé! We mochten zelfs niet helpen afwassen want wij waren te gast! Daarna zijn we nog even langs de bureau gegaan om daarna inkopen te doen. We gingen namelijk lasagne maken voor de conciërge en haar kinderen. Ze hadden alle 5 nog nooit lasagne gegeten! We kochten in de AKI gehakt dat nog goed bleek te zijn tot maart 2012. Hans en ik hadden er onze vragen bij :D In de keuken van de school hebben we alles klaar gemaakt en het in de oven van de conciërge gebakken. Amai dat was een ding! Zo groot! Het was een gasoven, je moest een opgerolde krant in brand steken en daarmee ergens onderaan het gas doen branden. Het ging niet echt vlot en het is gevaarlijk als er gas ontsnapt. Ze zullen blij zijn als er een nieuwe oven is. Want deze is ook niet van de Pestalozzischool. We hebben onze buikjes rond gegeten. Ik kreeg het zelf niet allemaal op! Het was overheerlijk, en de rest vond dat ook. Gelukkig want nieuwe dingen proberen bij Ecuadorianen is altijd afwachten. Zaterdag gingen Hans en ik de vulkaan Imbabura beklimmen. Madre en padre verklaarden me gek. Ze waren bijna niet te overhalen en ik ging bijna niet mogen gaan omdat ze het veel te gevaarlijk vonden. Maar ik wou écht gaan. Ze zijn niet zo sportief in mijn familie maar ik wil graag wel wat meer bewegen. Nu Hans hier nog even is was het dus het uitgelezen moment. Ik heb ze proberen overhalen door info op te zoeken over wandelroutes op het internet. Maar madre zei dat dat allemaal leugenaar zijn dat er geen wandelpaden bestaan. Al denk ik dat ze daar niets van afweet want ze heeft nog nooit de Imbabura beklommen. Die zaterdagochtend ging Hans me opwachten in de busterminal. Uiteindelijk zijn mijn broer en zus meegegaan (meegemoeten? ). Het was een super fijne dag. En het weer was perfect, misschien zelf een beetje té zonnig. Mijn schouders waren mooi verbrand. We zijn met een busje tot Esperanza gereden (een dorpje hoger op de flank). Van daaruit zijn we beginnen stappen. We waren nog geen 5 minuten aan het wandelen of er kruiste al een zatte jongen ons pad. Hij had een soort wijn bij hem en een bekertje. Hij stond erop dat we er een beetje van dronken. Mijn broer was de eerste die het aannam. Daarna Hans ook en mijn zusje en ik. Ik stond niet te springen om ervan te proeven. Die jongen kon echt niet meer praten van zattigheid en recht vooruit lopen was al helemaal niet meer mogelijk. En wie weet waar die beker al allemaal gelegen heeft… Afin in Ecuador mag je nooit niet te veel nadenken over hygiëne anders durf je niets meer eten :D Door de hitte en de hoogte had ik het behoorlijk lastig om adem te halen. We hebben heel vaak eventjes moeten uitrusten in de schaduw. Daardoor hebben we helaas de krater niet gehaald… Dat zal voor een ander keertje zijn denk ik.  Het was alleszins enorm mooi daarboven en we hadden een mooi zicht op de andere bergen rond Ibarra. We zijn toch wel behoorlijk moe terug gekeerd en Gabriëlla en ik lagen al snel te dutten in de bus naar huis. Nog uitgaan die avond zat er niet meer in dat zal voor volgende vrijdag zijn. Thuisgekomen hebben we kip met frietjes opgewarmd. Ik vind er maar niets aan aan heropgewarmde frietjes. Toen papa en mama thuis kwamen een uurtje later hadden ze varkensvel gekocht met bonen en aardappelen. Ik heb gepast, dat kreeg ik echt niet binnen zelfs niet als ik reuze honger had. De rest van het gezin hebben nog een volledig bord opgegeten. En ze namen allemaal een oranje pilletje. Ik vroeg uiteraard waarom iedereen zich plots ziek voelde en een pilletje wou nemen. Maar blijkbaar doen ze dat altijd als ze varkensvel eten omdat hun maag dat niet goed verteert en dat het dan geen pijn doet. Gek toch?! Pillen slikken om dat vies taai varkensvel te kunnen eten. Ongelooflijk :D Gisteren  hebben we iets langer geslapen maar eigenlijk wou ik nog langer slapen. Helaas kon dat niet meer door de zon in mijn kamer en mijn zus die plots op haar laptop naar the Simpsons begon te kijken. Ze slaapt in het weekend bij mij, in de week zit ze in Quito om te studeren. Na het eten heb ik de keuken helpen opruimen. Daarna ben ik met madre een paar uurtjes in de winkel gaan helpen. Toen ik niet veel te doen had ben ik in een boek beginnen lezen die Ria, Jean en Hans me aangeraden hebben. De val van Alex Kava. En ja hoor Silke is beginnen lezen en zit al aan hoofdstuk 4! Straks begin ik lezen nog fijn te vinden! In de namiddag heeft madre me geholpen om mijn kleren te wassen. Het is een blijft een kunstje om met je hand te wassen hoor. Sommige vlekken gaan er echt moeilijk uit en dan moet je er zo hard op schrobben. Ik denk dat mijn kleren na een paar wasbeurten helemaal uitgerokken zullen zijn. ’s Avonds zijn we naar de mis gegaan want het was het feest van kindje Jezus. De kerk zat uiteraard weer ooooover vol. Meer dan 400 mensen in een klein kerkje. Iedereen zat op elkaar gepakt en de helft stond recht. Daarna heeft iedereen een chocolademelk en een boterham met kaas gekregen. Dat is een jaarlijkse traditie. Vandaag heb ik de kinderen het liedje van ‘ten little ducks’ aangeleerd om de getallen opnieuw te oefenen. Binnenkort zijn er examens dus ik wil dat ze veel herhalen. Ik ben momenteel bezig om een schriftje te maken met de theorie en oefeningen op ieders niveau. Ik ga verschillende versies maken: voor de vlotte kinderen, voor de doofstomme kinderen enz… Zo kan iedereen oefenen op eigen tempo. Dit kost de kinderen niets voor de kopietjes, het wordt betaald door de opbrengst van de benefiet. Deze middag heb ik op de bureau gegeten. Ik had van thuis een stukje fruit meegenomen. Ik ben de naam weeral vergeten maar ik sneed het open en er zatten gewoon 2 wormen in!!! Wééral, de vorige keer dat ik het wou eten ook al! Ieuuuww, de rest had natuurlijk veel plezier met mijn reactie. Sandra zei zelfs dat ze hier zeggen dat je deze vrucht en vrouwen beter eet met je ogen toe. Blijkbaar zijn wormen in die vruchten heel normaal. Ik vond het maar niets. Mooi voor de vuilbak was het! Daarna heb ik nog wat aan de adoptiebrieven gewerkt en heb ik met Juanito de kerstkaartjes van de kinderen  besproken.  Jean vertelde mij daarna over de Gifts van Janssens farmaceutica. Die staan momenteel al een tijdje in het bureau. We willen er kerstpakketjes van maken voor de kinderen van de Pestalozzischool . We hebben er 4 maand op moeten wachten omdat er een probleem was met de lijst. Er zaten 1000 condooms bij die niet op de lijst stonden. Doordat de spullen heel lang in een opslagplaats hebben moeten blijven staan omdat het niet klopte. Heeft Janssens farmaceutica ondertussen al meer dan 2000 dollar boete moeten betalen. De kosten voor het vervoer, de boete, en het terugzenden van de condooms. ECASSEF mocht de condooms niet houden want ze stonden niet op het lijstje, wat extreem belachelijk is. Die mensen zijn dan zo vriendelijk om alles weg te geven voor het goede doel en het kost hun een fortuin, meer dan de spullen waard zijn! Hadden ze dat op voorhand geweten dan konden ze gewoon al dat geld aan ECASSEF geven daar kun je een hele boel mooie dingen mee doen! Echt verschrikkelijk hoe die regeltjes hier soms op niets slaan. Ik was er echt door aangedaan door het verhaal, het maakte me enorm kwaad. Deze avond hebben we eten gaan halen in de Kentucky fried Chicken. Zo vettige kip dat dat is! Helemaal anders dan de kip van de markt. Goed ik ga eens een beetje slaap inhalen want de vermoeidheid slaat toe!

Groetjes!
Silke

Dit weekend was het heel erg rustig. Mijn zusje en Carlos zijn gekomen en madre en ik hebben samen gekookt. Iets typisch van hier ‘Churrasco’. Twas lekker want ik heb alles mooi opgegeten. Daarna heb ik wat geholpen in de winkel van madre en wat gekletst met de mevrouw van de winkel naast ons. Zondag heb ik uitgeslapen en mijn kamer opgeruimd want dat was wel eens nodig! In de namiddag zijn we inkopen gaan doen op de markt en in de Supermaxi. Ik heb een bal gekocht voor het schooltje voor 14 dollar. Er waren ook ballen van 200 dollar! Zo duur! Maar het zagen er wel hele goede uit!  Wat wel mag voor zoveel centjes. In de namiddag ben ik tot een ontdekking gekomen. De vrouwen die met hoorntjes en een schaal met ‘ijs’ op straat staan. Dat is helemaal geen ijs, dat is een soort zoete slagroom in alle kleurtjes die ze op hoorntjes doen. En ik maar denken hoe vuil dat wel niet was daar in de zon! Dat kon toch niet lekker zijn zo half gesmolten ijs. In de late namiddag hebben we naar Bee Movie gekeken en heb ik een memory gemaakt rond de kleuren in het Engels. Helaas hadden we geen hard papier. Ik dacht ik kleef dat straks wel op harder papier. Maar die lijm was vloeibaar en heeft ervoor gezorgd dat al de kleurtjes veranderd en uitgelopen zijn. Super jammer. Ik zal het spelletje dus nog eens opnieuw moeten maken! ’s Avonds ben ik naar de mis gegaan met padre en madre. De kerk zat stampevol! De mensen stonden zelfs recht achteraan. En dan moet je nog weten dat er elke zondag 5 missen zijn in die kerk. En dat er meerdere kerken in Ibarra zijn waar het ook zo is. Maandag ben ik terug les gaan geven op de Pestalozzischool. Het wordt me duidelijk dat ze Engels eigenlijk niet interessant vinden. Voor veel kinderen is het ook al de 3de taal. Thuis spreken ze Kichwa (taal van de indigenas) en daarnaast nog Spaans. Nu verlang ik van hen dat ze Engels leren maar ik hoop dat ik ze toch met spelletjes en praktische oefeningen kan motiveren in de toekomst. Want op deze manier geraak je voor geen meter vooruit met hen. Er zijn maar enkele kinderen die goed meewerken en de rest doet maar wat ze willen en luisteren niet naar wat ik vraag. Dat wordt nog een uitdaging! Ze zijn echt niet gewoon om te luisteren en de leerkrachten hier hebben amper gezag. Ik kan moeilijk de hele mentaliteit veranderen. Dat is vrees ik een onmogelijke zaak. Er het beste van maken en zelf enthousiast blijven zal waarschijnlijk het enige hulpmiddel zijn. Bovendien hebben ze ook schrik om te proberen. Ze durven niet omdat ze geen fouten willen maken om geen gezichtsverlies te leiden. Ze worden als kind ook aangeleerd geen vragen te stellen en dat je niet mag zeggen dat je iets niet begrijpt. Men is bang, verlegen en beschaamd om te zeggen dat ze iets niet begrijpen of niet weten. In de namiddag hebben Ria, Jean, Hans en ik een interessant gesprek gehad omtrent een nieuw project die vele gezinnen in 2 gemeenschappen zouden kunnen helpen. De staat werkt uiteraard weer tegen met allemaal onnozele regeltjes. Momenteel is er geen pasklare oplossing voor de problemen en zonder een toekomst plan kan ECASSEF niet aan het project beginnen. En dat zou heel jammer zijn want het is écht een mooi project en het is alles waar ECASSEF voor staat. Laat ons hopen dat er snel een doorbraak komt! Gisteren had ik vergadering met Monica (de directrice), Theresa en Norma (2 leerkrachten) op school. We hebben samen ideeën gezocht voor het volgende jaar in het scholenbandenproject met de Scharrel in Hoogstraten. Ze hadden zelf niet echt heel veel ideeën jammer genoeg. Daar had ik al schrik voor. Ik had uiteindelijk meestal een idee en dan kregen ze zelf wel enkele ideeën rond mijn idee. Misschien hadden ze het te druk met andere dingen om na te denken over het actieplan. Alleszins ga ik opletten dat ze niet alles aan mij overlaten. Dat is ook wat Ria me gezegd heeft. De bedoeling is dat ik vooral een sturende functie heb zodat ze zelf verder kunnen als ik weg ben in augustus. Ik ga dus voorzichtig moeten zijn. Het was wel een zeer emotionele  vergadering. Monica is beginnen wenen en Theresa stond met de tranen in haar ogen. Ik kreeg een raar gevoel in mijn keel en heb mezelf nog net kunnen bedwingen om ook te wenen. Ze vertelden terug over de situatie. De staat betaalt niets omdat kinderen met beperkingen nog niet aanvaard zijn in deze maatschappij. Daarboven komt nog eens dat er 8 gezinnen zijn die het schoolgeld niet kunnen betalen. De kinderen komen vaak naar school met honger. Het gevolg is dat Monica geen centen heeft om de leerkrachten te betalen. ’s Avonds ben ik naar de voorstelling van de sportgroepen van de meisjes uit het college geweest (waar mijn padre en broer les geven). Er werd een prijs gegeven aan het mooiste outfitje. Elke sportgroep heeft ook een vertegenwoordigster en die hadden zich voor de gelegenheid uiteraard weer opgetut. De mooiste kreeg ook een prijs. Hier in Ecuador is mooi zijn echt belangrijk, als je mooi bent dan krijg je alles voor mekaar. Er zijn constant wedstrijden voor zo’n dingen. Een eeuwige concurrentiestrijd.  Daarna waren er nog enkele typische dansen. Mooi hoor! Ik wil het ook kunnen! Maar dat komt waarschijnlijk wel in orde want ik heb een man leren kennen die het me wil leren. Hij wil ook graag dat ik hem wat Engels leer en dan gaat hij me Kichwa leren. :D Ik heb al tot 10 leren tellen in de bus maar ondertussen geraak ik al niet meer verder dan 3 :p Na de voorstelling zijn mijn broer, pablo, Margarita (vrienden van mijn broer) en ik pizza gaan eten. Echt wel lekkere pizza! Toen ik thuis kwam had padre een verrassing voor mij. Mama hou je hart maar vast want ik heb inderdaad cavia gegeten. Jeetje dat beestje zag er miserabel uit :D De foto’s volgen! Niet voor mensen die van caviaatjes houden. Ze hebben nogal wat afgelachen met mijn reacties! Vandaag ben ik met mama naar Quito geweest om mijn visum te regelen. Ik ga volgende week terug om er de laatste papieren af te geven. Normaal kan ik dan legaal tot in augustus blijven! In de voormiddag zijn we een vers geperste fruitsap gaan drinken met een chocoladebroodje. Die chocolade is hier toch echt niet te eten hoor. Ik vraag me af of er eigenlijk wel cacao in zit. De zoektocht naar beter chocolade gaat verder ;-) Ik geef het nog niet op. We zijn ’s middags nog met Gabriëlla (mijn zusje) en Carlos (haar vriend) kip met frietjes gaan eten. En daarna naar de terminal om er 2,5 uur op een hete bus te zitten. Jeetje ik werd er ongemakkelijk van! Gelukkig heb ik wat kunnen slapen op de bus. Daarnet ben ik een ijsje gaan eten met mijn broer.
Veel liefs,
Silke

Donderdag ben ik kort naar het schooltje geweest maar ik moest geen les geven. Ik kreeg een lijstje mee van dingen die het schooltje nodig heeft. We gaan nu bekijken wat er écht noodzakelijk is en dringend. Ze vroegen bijvoorbeeld een oven, een microgolf, nieuwe kookpotten... Daarna ben ik naar de officina geweest om er de adoptiebrieven in de scannen. Daarna ben ik met Ria naar het centrum van Otavalo geweest om me de weg te tonen naar het beste broodjeszaakje in de weidste omtrek ;) En o jaaaa het was écht wel heerlijk! Je kunt er ook amandelen kopen dan kan ik eens voor madre marsepijn maken want ze is er zot van ;) Ria heeft me ook getoond waar de post van ECASSEF toe komt. We hebben dan nog eventjes langs de bank gepasseerd om er iets te regelen. Er waren 2 rijtjes gemaakt en er waren ook 2 kantoortjes open. Maar blijkbaar begrijpen de mensen niet dat als er plaats is aan het eerste kantoor dat de mensen van het eerste rijtje daar dus moeten bij aansluiten. Er werd wat voorgestoken waardoor we daar toch wel een dik half uur hebben staan wachten. In de namiddag ben ik met enkele studenten uit het middelbaar naar het internetcafé geweest om er een brief te schrijven voor de adoptieouders. Het viel op dat sommigen echt nog zelden een computer in hun handen hebben gehad. Anderen konden er beter weg mee. Daarna heb ik nog een wandelingetje gemaakt door de markt van Otavalo. Heel tof om eens door te lopen. De straat puilt over van de groenten en fruitkraampjes en er hangen overal dode kippen en varkens aan haakjes. Het begon terug te regen dus heb ik maar een taxi genomen naar de terminal om daar m'n busje naar huis te pakken. Toen ik naar huis wandelde passeerde ik terug de Zigeuners. Er waren een 4tal jongeren die me wat geambeteerd hebben. Ik had mijn gsm, fototoestel en laptop bij in mijn rugzak dus ik was niet echt op mijn gemak. Gisteren was ik vroeg op school. En de klas van Norma bleef maar spelen na 07:30... Ik dacht na een half uurtje voetballen: Ik zoek haar even. En ze was eigenlijk gewoon in de keuken. Ik snap niet wat de bedoeling daarvan was want ik gaf het 2de lesuur pas les bij haar. Ik heb dan maar gevraagd of ze wou dat ik als eerste les gaf. Het was ondertussen al kwart na 8. Nadat ik toch wel al een uurtje les had gegeven was het wel genoeg voor die dag. De kinderen hadden genoeg nieuwe dingen gezien. Ik ben ze dan opnieuw gaan zoeken. En ze was precies verwonderd dat ik 'al' klaar was. Heel vreemd :D Daarna hebben ze groentjes ingepakt met behangerslijm en wc-papier... Ik wil niet weten hoe die groentjes en dan papier er binnenkort gaan uitzien ;) Wat er verder mee moet gebeuren is mij een raadsel. Tijdens recreo heb ik de kleintjes helpen eten want het ging weer niet zo vlot bij sommigen. We dronken colada van mais met een empanada met kaas. Daarna heb ik nog wat in het huisje gespeeld in de tuin met enkele kinderen. We maakten 'soep' en hebben het ingericht met autobanden. Na de speeltijd is de president met Monica en nog enkele kinderen naar me toe gekomen met een kapotte bal. Ze vroegen me of ik voor een nieuwe bal kon zorgen voor de school. Ik ga dit weekend eens op zoek naar een goedkope stevige bal. De centjes gaan hier wel hun diensten bewijzen heb ik zo de indruk. Wat later in de voormiddag ben ik met Hans inkopen gaan doen op de markt voor onze Ratatouille. Courgette, wortels, ajuinen, look, een pepertje, tomaatjes, champignons en oregano uit de tuin van Hans. We hebben de saus gemaakt met gebakken aardappeltjes. We kochten de aardappeltjes bij een oude vrouw. Ze rekenen hier in 'Libra' ipv in 'kilo'. Aangezien Hans en ik niet weten hoeveel aardappelen je dan hebt vroegen we er gewoon 10. Uiteraard is de prijs per libra. We vroegen hoeveel we moesten betalen  dus ze speelde eventjes voor weegschaal en kwam op een vreemde manier dus aan 1,75 dollar :D We denken wel dat we te veel betaald hebben want die vrouw naast ons had voor 2 dollar duizend keer meer... In het vervolg vragen we dus maar libra's. We laten al onze kosten telkens noteren voor de Foundation. De meeste mensen op de markt zijn analfabetisch want ze roepen telkens iemand anders om te schrijven. De ratatouille zelf is héél goed gelukt. Hij was enorm lekker. Dat vonden wijzelf en de volwassenen ook. De kinderen iets minder. Maar kinderen zijn nu ook eenmaal niet voor nieuwe dingen. En zeker niet als er zoveel groenten in zitten... Het is duidelijk niet evident om de eetgewoontes van Ecuadorianen een beetje te 'vernieuwen'. Gisteren avond ben ik dan eindelijk eens tot bij Sandra en Diego geraakt! Het pakje van Céline heb ik mooi bezorgd. Het was leuk om ze allemaal terug te zien! We zijn van plan om véél leuke dingen samen te doen ;) We hebben de voetbal wat gevolgd en Ecuador is 2-1 verloren tegen Paraguay. Helaas... Thuisgekomen zijn we nog om 10:00 naar een restaurant geweest om pincha's te eten. Maar ik heb toch maar niet meer gegeten. Zo laat nog zooo veel en ik had al Ratatouille binnen.
Tot de volgende!
Liefs Silke

Gisteren ben ik terug naar de Pestalozzischool gegaan. Ik moest al onmiddelijk les geven! En ik was helemaal niet voorbereid :D Afin ik heb dan maar iets uit mijn mouw geslaan en heb toch mooi een uurtje gevuld. Daarna ben ik gaan wandelen met de klas van Theresa. Dit zijn de zwaarst gehandicapte kinderen. We hebben een fixe wandeling gemaakt door de heuvels van Otavalo. Joachim heeft met vanalles gevraagd over België en heeft me veel uitleg gegeven bij wat we tegen kwamen op onze tocht. Jenny heeft steeds een handdoekje bij zich omdat ze haar speeksel nooit inslikt. Daarmee kuist de juf haar gezichtje af en toe schoon. Maar toen we voorbij de rivier wandelden had ze plots een beter idee! In plaats van steentjes in het water te gooien zoals wij, gooide ze haar handdoekje in de rivier. Die konden we helaas niet meer redden! Daarna heb ik samen met Jenny gewandeld want ze wou de hele tijd weglopen. Plots nam ze een vuile appelsienschil van de grond en begon erop te sabberen ze werd een beetje agressief toen ik het af probeerde te pakken. Daarna heeft ze eens van mijn Kazou-armbandje geproefd maar dat was toch niet zo lekker als die appelsienschil. :D Dit meisje mag je toch ook geen seconde uit het oog verliezen hoor! Toen we terugwandelden was er hevige zon. En rara ik was uiteraard na 5 min al mooi rood. Daarna heb ik de muziekles meegevolgd in een andere klas. Daniel was in zijn nopjes! Hij heeft de trommels in het orkest goed vertegenwoordigd. De bank waarop hij zat is nog net heel gebleven, hihi. Daarna hebben we de verjaardag van Ricardo gevierd. Hij kreeg een lekker taartje met een kaarsje en aardbeien erop. Iedereen heeft 1 schepje gekregen en de rest was helemaal voor hem. Daarna heb ik Renée een beetje geholpen met zijn woordjes. Hij heeft de 'o' geleerd. ojo, ola... Renée is doofstom en echt een lieve jongen. Hij leert het alfabet met gebaren. Ik kan al 3 letters! De m, de n en de o. Ik zou heel graag alle letters leren zodat we beter kunnen babbelen. Nu wijzen we en beelden we uit. Het is grappig als hij moet lachen maakt hij een leuk geluidje. In de namiddag heb ik in de officina gegeten met de rest. Ria heeft me veel didactisch materiaal bezorgd van mijn voorgangers, van haar scoutstijd... Hier zal ik zeker iets mee kunnen doen! Jean heeft me een hele boel blocknotes bezorgt zodat ik hier goed zal kunnen werken ;) Rond 5 uur ben ik huiswaards gekeerd. Amai, het regende pijpenstelen! Het begon zelfs binnen te regenen in de officina! Ik ben snel naar de busparada gewandeld om uit de regen te zijn. maar jeetje de straat was gewoon een rivier van 15 cm diep geworden. Met als gevolg dat ik gewoon door de rivier heen heb moeten lopen om aan mijn busparada te geraken. Mooie natte schoenen en een natte broek. En als dat nog niet genoeg was kreeg ik ook nog af en toe een doucheke van de voorbijrijdende auto's. Er stond een hele oude meneer een beetje te dicht tegen de straatkant en hij kreeg een golf van water over zich heen toen er een bus passeerde. Het water spoot echt 3 meter ver! Thuisgekomen heb ik snel nog wat opgezocht voor mijn lesjes van vandaag en dan ben ik uiteindelijk toch nog in mijn bed geraakt. Vandaag was een drukke dag. Eerst les gegeven daarna heb ik de brieven van het scholenbandeproject die ik van Greet kreeg vertaald voor Monica. Nu weet ik goed wat er van ons verwacht wordt en ik heb haar al ingelicht over wat er moet gebeuren. We gaan morgen met 4 brainstormen over een centraal thema voor volgend schooljaar. Daarna heb ik nog een partijtje voetbal gespeeld. Ikzelf maakte 2 goalen! Het was broeiend heet in de zon! Met als gevolg dat ik weer van die witte crème van madre op mijn gezicht heb. Deze middag ben ik met Hans de ponchomarkt gaan bezoeken, ik zocht immers nog iets voor Charlottekes verjaardag. Maar mijn cadeautje is blijkbaar een zeldzaam iets hier :D Hans en ik zijn van plan om hier een kraampje te openen met die dingen. Gegarandeerd een groot succes! Daarna hebben we een lekkere hamburger met frietjes gegeten. De mayonaise zag er niet zo verdacht uit dus ik heb het toch maar tussen mijn broodje gegooid. Tot op heden nog geen rare geluidjes in mijn buik dus dat zit nog steeds snor! En als ik dan toch iets zal horen grollen zal het eerder van Hans zijn overheerlijke chocolaatjes geweest zijn. kuchkuch ;) De zoektocht naar deftige chocolade gaat voort! We hebben verder nog fijn gekletst en voor we het wisten was het tijd om naar de school terug te keren om te werken in de schoolmoestuin. Het was eventjes rijden op een hobbelige weg en dan hebben we een groot stuk van het grondgebied min of meer onkruidvrij gekregen. We plantten mais en boontjes. Nog een geluk dat ik tijdens mijn vorige reis naar Ecuador mijn rubberlaarzen achter heb gelaten want ze zijn goed van pas gekomen! Op de terugweg heb ik in de kofferbak van de auto gezeten. Het was een beetje fris en hard voor het achterste maar super fijn. Zo liet ik mistig en regenachtig Otavalo achter me en kreeg nog een mooie regenboog te zien. Nu is het tijd om te douchen en uit te rusten! Tot snel!
Groetjes,
Silke

Donderdag 3 november zijn we toen we mama gingen halen in de winkel een nichtje (Zaira) uit Guayaquil en een neefje (Juanfer) uit Ibarra tegen gekomen. We zijn samen Chinees gaan halen en we hebben het thuis opgegeten. Er was geen plaats meer rond de tafel. ;D Het was heel lekker! In de namiddag zijn we terug gegaan naar het meer van Yahuarcocha omdat Zaira er nog nooit was geweest. Daar hebben we een paar cervecatjes gekocht. 's avonds hebben we naar de voetbal gekeken in de livng met z'n allen en zijn daarna nog een stapje in de wereld gaan zetten. Toen we eindelijk gingen slapen voelde ik me niet zo goed. Ik kon niet slapen want ik had het gevoel dat niets van mijn eten 's avonds goed was gezakt. Daarna heb ik de hele ochtend moeten overgeven. Ik kreeg hevige koorts en zag lijkbleek. We zijn 's middags naar de dokter geweest. Ik heb een maaginfectie opgelopen. De vreemde keuken nog niet gewoon?! In ieder geval kreeg ik een spuit tegen de koorts, moest ik nog tot vandaag in bed blijven liggen en masaal veel pilletjes slikken. Buiten films (Titanic, Toy Story 3, Inception... in het Spaans uiteraard) kijken en slapen heb ik dus weinig gedaan dezer dagen. Maar ondertussen ben ik wel al aan de betere hand. Hopelijk heb ik genoeg energie om morgen naar het schooltje te gaan. Want ik heb toch al 3 dagen amper gegeten en voel me nog steeds heel slapjes. We zullen zien hoe ik me morgenvroeg voel.
Veel liefs,
Silke

Dinsdag ben ik naar de kapper geweest. Het was eens nodig om de schaar erin te zetten! Ze hebben het ook helemaal geblazen en dat allemaal voor 4 euro. Gek niet? In de namiddag ben ik pizza gaan eten met mijn broer en 3 van zijn studentes. Twas wel grappig, zo een giechelkontjes! Pubers he... ;-) 's Avonds zijn we Gabbi gaan halen in Otavalo. Door het drukken verkeer van Quito naar Ibarra was het wat moeilijk om tot thuis te geraken. Daarom zijn we haar gaan ophalen in Otavalo. Daar hebben we ribbetjes, bloedworst en frieten gegeten. Het was wel lekker maar de frietjes zijn toch niet hetzelfde als bij ons... Gisteren heb ik uitgeslapen met mijn zusje. Het heeft eens deugd gedaan. Daarna hebben we heel laat ontbeten en zijn we pas naar Cotacatchi gegaan rond 4 uur. We kochten zonnebloemen voor op de grafstenen van de ouders van mijn papi's. Daarna zijn we eventjes bij de oma geweest en bij tante Ortencia. We aten nog varkensvlees, moté, advocaten, tostado's, kaas, tomaten, sla, patatjes en empanadas. Onderweg naar huis hebben we 2 films gekocht. 1 was van disney, een documentaire over de savanne. Super mooie film! De andere moeten we nog nog bekijken. Ik ben even de titel vergeten. Vandaag zijn we wel vroeg opgestaan om te gaan lopen op de autopiste. Ik was goed begonnen en heb vol gehouden tot de helft... Plots kreeg ik geen lucht meer, beetje last van de hoogte hier. We zitten immers op 2300 m en dat is toch niet hetzelfde als lopen in België hoor! :-) Maar mijn zusje had al véél eerder opgegeven en mijn broer is bijna tot het einde geraakt. Nu zijn mijn zusje en ik aan het zingen op het grote bed. Liedjes zoeken in you tube en op karaokeversie zetten. Plezant! Straks gaan we naar mama die aan het werken is in de winkel. Veel liefs, Silke!